รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ

นายทำให้ชัล

 

 

 

 

Kaewjaiii>>

 

 

 

 

วันนี้งานเสร็จเช้า ดีใจสุด ๆ เพราะจะได้กลับไปนอนให้เต็มอิ่มเพราะช่วงหลัง ๆ มานี่มีแต่

 

 

 

เรื่องเครียดมากมายนอนไม่หลับ แต่ตอนนี้สบายใจแล้ว(มั้ง) อิอิ แต่จะเซ็งกับเรื่องที่ต้องเจอ

 

 

 

นายโทโมะนะสิ เมื่อไหร่จะพ้นสักที แต่ยังไงนายก็น่าจะทีดีกับคนอื่นอยู่ เพียงแค่ตอนนี้ชัลยัง

 

 

 

หาข้อดีของนายไม่เจอ (มีเยอะน๊ะแก้วใจ แต่ไม่หามันอง) บางทีถ้านายเป็นคนดีชัลอาจจะ

 

 

 

เปิดใจให้กับนายก็ได้นะโทโมะ ชัลจะดูนายไปสักพัก หากนายดีจริง ๆ แต่เรื่องที่ผ่านมามัน

 

 

 

ทำให้ชัลได้รู้ว่านายไม่เคยดีในสายตาชัลเลย นายทำให้ชัลต้องทุกข์ ต้องทรมานกับเรื่องใน

 

 

 

คืนนั้น นายทำให้ชัลดูแย่ นายทำให้ชัลกลายเป็นคนที่กลัวกับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น นายทำให้

 

 

 

ชัลไม่กล้าที่จะทำอะไร นายทำร้ายชัลโทโมะ แต่ช่างมันเหอะ น่าจะปล่อยให้มันพัดผ่านไป

 

 

 

 

 

“แก้วจะกลับบ้านหรือยัง?” ชัลกำลังคิดเรื่องของนายอยู่ นายก็มาพอดี อะไรมันจะเป๊ะขนาด

 

 

 

นั้น

 

 

 

 

 

“ก็กลับสิ จะอยู่ทำไม” ไม่อยู่หรอกง่วงจะตาย

 

 

 

 

 

“กวนนะ ไปเที่ยวก่อนแล้วค่อยกลับนะแก้ว” อะไรนะเที่ยวเหรอ ไม่อยากไปคนจะนอนน

 

 

 

 

 

“ไม่ไปโมะ แก้วอยากนอน”

 

 

 

 

 

“แก้วเวลานอนมีอีกเยอะ ไปเที่ยวแป๊ปเดียวเองนะ^__^” ยังจะตื้ออีกทำไมพูดไม่รู้เรื่องนะ

 

 

 

 

 

“ไม่ไปคือไม่ไป อย่าถามมากได้มะ.......” ยังไม่พูดไม่ทันจบ นายโทโมะมันอุ้มชัลลล เอะอะ

 

 

 

 

ก็อุ้ม ชัลคนนะไม่ใช่สิ่งของ

 

 

 

“ปล่อยชัลเดี่ยวนี้นะโทโมะ ชัลไม่อยากปายยยย”

 

 

 

 

 

“พูดใหม่อีกทีซิ ทำไมพูดไม่เพราะ” ไม่เพราะยังไงวะ เพราะจะตาย

 

 

 

 

 

“ใหม่” บอกให้พูดใหม่ ก็พูดใหม่แล้วไง

 

 

 

 

 

“แก้ว อย่ามากวนประสาท อยากเจอมากกว่าอุ้มใช่มะ” ก็นายบอกให้พูดใหม่นิ อยากเจอ

 

 

 

มากกว่าอุ้มใช่มะ อุ้ยกลัวจังเลย :P

 

 

 

 

 

“กลัวจังเลย”

 

 

 

 

 

“ได้ ต้องการมากกว่าอุ้มงั้นเหรอ เดี่ยวโมะจะจัดการให้แก้วใจเอง”  นายจะทำอะไร ชัลไม่ได้

 

 

 

กลัวนะ แค่ป้องกันตัว

 

 

 

 

 

“โมะจะทำอะไร แก้วจะกลับบ้านไปนอน”

 

 

 

 

 

“ก็จะพาไปนอนไง......แต่” ยังมีแต่อีก ลีลาชะมัด

 

 

 

 

 

“แต่อะไรโมะ รีบพูดมาสิจะอุ้มไว้แบบนี้เหรอ” ไม่หนักหรือไงอุ้มอยู่นั้นแหละ คนก็มองเยอะ

 

 

 

เลย

 

 

 

 

 

“แต่จะพาไปนอนคอนโดโมะนะสิ แก้วอยากดื้อเองช่วยไม่ได้” คอนโด คอนโดงั้นเหรอ ไม่

 

 

 

ปายยย

 

 

 

 

 

“ไม่ นายโทโมะนายคิดจะทำอะไร”

 

 

 

“แก้วใจ เปลี่ยนสรรพนามเลยเหรอ กลัวงั้นเหรอ?”

 

 

 

 

 

“ไม่ได้กลัว แค่ป้องกันตัว” ไม่ได้กลัวเลยยย

 

 

 

 

 

“อย่ามาแก้ตัว จะไปเที่ยวหรือจะไปคอนโดโมะ จะถามครั้งสุดท้าย” ไม่ไปสักทีแหละ จะไป

 

 

 

นอน คนง่วงขัดขวางอยู่ได้โว้ย อารมณ์เสีย

 

 

 

 

 

“จะนอน ไม่ไปไหนทั้งนั้น และก็ปล่อยได้แล้วไม่ต้องไปส่งจะกลับแท็กซี่เอง” ไม่ต้องไปส่ง

 

 

 

ก็ได้ กลับแท็กซี่ยังรู้ว่าปลอดภัยกว่ากลับกับนายซะอีก

 

 

 

 

 

“แก้วตอบไม่ตรงคำถาม ถ้างั้นโมะตอบให้ว่าไปคอนโดโมะ” เห้ย แล้วจะถามทำไม นายก็

 

 

 

ตอบเองแล้วนิ ชัลเต็มใจที่จะไปกับนายตายแหละ อารมณ์เสีย นายโทโมะก็อุ้มชัลไปที่ลาน

 

 

 

จอดรถ สงสัยจะหนัก 55 ก็ทะเลาะกันซะนานเลยนิ ถ้านายปล่อยชัลเป็นอิสระเมื่อไหร่ชัลจะ

 

 

 

หนีเลยคอยดู

 

 

 

 

 

“ปล่อยได้แล้วโทโมะ ถึงรถแล้ว” เตรียมที่จะวิ่งแล้ว

 

 

 

 

 

“ไม่ปล่อยหรอก ปล่อยโมะก็รู้ว่าแก้วต้องหนี” มันรู้ได้ไงวะ เกลียดคนรู้ทันจริง ๆ

 

 

 

 

 

“ไม่ได้หนี อย่ามามั่วนะโมะ”

 

 

 

 

 

“ก็สายตาแก้วมันบอกไง ก็เล่นหาทางหนีใครจะดูไม่ออก” รู้อีกละ ตามันบอกขนาดนั้นเลยเห

 

 

 

รอ