รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ

รักเธอนะ

 

 

 

 

Tomooo>>

 

 

 

 

ตอนนี้ผมอยู่กับแก้วแค่สองคน เพราะผมเป็นห่วงเทอ ไม่อยากให้เทออยู่คนเดียว และยิ่งเกิดเหตุการณ์

 

 

บ้า ๆ นั่นอีก ความรู้สึกเธอจะเป็นไงบ้างนะ ทำไมเทอถึงไม่บอกผมเอาแต่นั่งเงียบคนเดียวนานแล้วนะ

 

 

 

 

“แก้ว เทอโอเคใช่มั้ย” ระบายออกมากับผมก็ได้ ผมพร้อมที่จะรับฟัง

 

 

 

 

“อืม ชัลไม่เป็นไรแล้ว นายกลับเหอะ” ไล่กันอีกแล้วเหรอ ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยงั้นเหรอ เทอคงเกลียด

 

 

ผมมากสินะ

 

 

 

 

“ทำไมเทอต้องไล่ชัลด้วยแก้ว เทอมีอะไรก็บอกมาดิ” แก้วไม่ได้พูดอะไรแต่ร้องไห้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง

 

 

ให้เทอหยุด กอดน่าจะเป็นการปลอบที่ดีที่สุดนะ และผมก็อยากกอดเทอด้วย ผมอยากอยู่กับเทอ ผมไม่

 

 

อยากเห็นเทอร้องไห้ ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง ผมแน่ใจแล้วว่าผมรักเทอ และรักมากด้วย ผมเจ็บ

 

 

ที่น้ำตาเทอไหล และผมช่วยอะไรไม่ได้

 

 

 

 

“นายกอดชัลแบบนี้สักพักนะ โทโมะ” ดีเลยละสิ ผมจะกอดเทอ ผมจะทำให้เทออบอุ่นด้วยอ้อมกอด

 

 

ของผม ผมจะทำให้เทอหยุดร้องไห้ให้ได้

 

 

 

 

“แก้วเทอมีอะไรก็อย่าเก็บไว้คนเดียวนะ ชัลรู้ว่าเทอไม่สบายใจ”

 

 

 

 

“ชัลยังไม่พร้อมที่จะบอกใครโทโมะ ชัลกลัว” เทอกลัวอะไร เทอมีเรื่องอะไรงั้นเหรอแก้ว

 

 

 

 

“เทอไม่ต้องกลัวนะ ชัลก็เพื่อนเทอคนหนึ่งนะแก้ว” เฮ้อ ผมไม่อยากพูดคำว่าเพื่อนเลย เพราะคำว่า

 

 

เพื่อนสินะ ผมถึงบอกกับเทอไม่ได้ว่าผมรักเทอ อยากดูแลเทอ และอยากขอโทษทุกสิ่ง อธิบายเรื่อง

 

 

ทุกอย่าง ถ้าเทอพร้อมจะฟังในสิ่งที่ผมพูด

 

 

 

 

“ขอบใจนะโทโมะ ชัลดีขึ้นแล้ว” ผมกับแก้วผละออกจากอ้อมกอดแล้ว ตอนนี้ผมก็นั่งมองหน้าของแก้ว

 

 

ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมเอื้อมมือไปปาดน้ำตาของเทอ ผมไม่รู้ว่าแก้วเศร้าอะไร เพราะเทอไม่ยอม

 

 

บอกว่าเป็นอะไร ผมมองทั้งใบหน้าและดวงตาของเทอ มีคนเคยบอกผมว่าไม่ว่าเราจะสุขหรือทุกข์

 

 

ดวงตาของเราจะบอกเสมอ ผมเห็นว่าดวงตาของแก้วมันเศร้านะ มันดูเหมือนอยากจะระบายออกมา

 

 

 

 

“แก้ว ชัลพร้อมจะฟังถ้าเทอจะพูดนะ^__^” ผมบอกกับเทออีกครั้ง ผมรู้ว่าเทออึดอัดเต็มทน ผมอยาก

 

 

เห็นเทอยิ้มเหมือนเมื่อก่อน ตั้งแต่เกิดเรื่องในคืนนั้น ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่ดูจริงใจจากเทอเลย

 

 

 

 

“โทโมะ ชัลไม่รู้จะบอกป๊ากับม๊ายังไง เรื่องของคืนนั้น” แก้ว เทอไม่ยอมฟังคำอธิบายของชัลเลยสักนิด

 

 

 

 

“แก้ว เทอฟังชัลนะเรื่องเมื่อคืนนั้นชัลขอโทษ ชัลไม่ได้ตั้งใจ...”

 

 

 

 

“โทโมะ ชัลรู้ว่าทั้งชัลและนายเราไม่ได้ตั้งใจมันเกิดจากความผิดพลาดของเราทั้งสองคน นายไม่

 

 

จำเป็นต้องอธิบายมันแล้ว” ทุกคนเห็นมั้ย แค่ผมเริ่มที่จะอธิบายให้เทอฟัง เทอก็ไม่ยอมที่จะฟังเลย

 

 

 

 

“แก้ว เทอจะต้องฟังชัลนะ ชัลไม่อยากให้เทอเข้าใจผิดเรื่องเมื่อคืนนั้น”

 

 

 

 

“ชัลจะต้องฟังคำแก้ตัวของนายใช่มั้ย งั้นนายก็แก้ตัวมาสิ” มันไม่ใช่คำแก้ตัวนะแก้ว เทอไม่ยอมเปิดใจ

 

 

ฟังผมเลย

 

 

 

 

 

“เทอต้องเปิดใจฟังชัลนะ เรื่องเมื่อคืนนั้นเทอเข้าใจผิด ชัลไม่ได้ตั้งใจนะ ชัลอยากจะบอกเทอว่า.....”

 

 

 

 

“แก้วเจ๊กลับมาแล้ว อยู่บ้านกับใครอ่ะ” กว่าแก้วจะยอมฟังที่ผมอธิบาย แล้วยังมีคนมาขัดขวางอีก จะมา

 

 

ทำไมตอนนี้นะ

 

 

 

“เจ๊ กว่าจะกลับนะ ปล่อยให้แ่ก้วต้องอยู่บ้านคนเดียว” ขอบคุณพี่ของเทอมากที่มาขัดขวาง

 

 

 

 

“อ่าวไม่ใช่อยู่กับโทโมะเหรอ” อยู่สิ ทั้งคืนและทั้งวันเลยก็ว่าได้นะ

 

 

 

 

“ไม่!” แก้วพูดออกมาเสียงดังมาก ผมตกใจ กิ่งก็คงตกใจด้วยสินะ และคงไม่เคยเห็นแก้วเป็นแบบนี้ผม

 

 

ก็ไม่เคยเห็นแก้วแบบนี้ ปกติจะร่าเริง

 

 

 

 

“ทำไมต้องเสียงดังด้วยยัยแก้ว” กิ่งพูดเสร็จ ก็เดินหนีขึ้นห้องไปเลย แก้วก็หน้าเสียเล็กน้อย ทำไมนะ มี

 

 

แต่เรื่อง เรื่องเก่ายังไม่ทันจะเคลียเลย เรื่องใหม่มาอีกละ พี่น้องยังจะทะเลาะกันอีก แล้วแก้วจะไป

 

 

ปรึกษาใครละ

 

 

 

 

“แก้ว เทอใจเย็น ๆ สิ” ผมพูดเพื่อเตือนสติแก้ว แก้วคงโกรธที่กิ่งไม่กลับบ้านเมื่อวานจนต้องเกิดเรื่อง

 

 

แบบนี้ขึ้น

 

 

__________________________________________________________________

 

มาตามสัญญาแล้วเพราะพรุ่งนี้อาจจะไม่มาอัพน๊า โทโมะ น่าสงสารจะอธิบายให้ฟังแล้วเชียว...

เม้น + โหวต คร๊า สงกรานนี้เล่นน้ำกันดี ๆ นะ เป็นห่วงทุกคน มาอ่านฟิคชั่นเยอะ ๆ น๊าาา