รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ

9.6

เขียนโดย salut

วันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.34 น.

  56 ตอน
  616 วิจารณ์
  78.23K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2557 19.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

15) ชัลขอโทษษษ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ชัลขอโทษษษ

 

 

 

 

Kaewjaiii>>

 

 

 

 

ชัลรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของชัลร้อนไปหมดควบคุมตัวเองไม่ได้ มันทั้งร้อน ทั้งหนาว อย่างบอกไม่ถูก    

 

 

จูบที่ชัลได้รับกับจากโทโมะมันยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ นายโทโมะลูบไล้ที่ร่างกายของชัลทำให้ชัลรู้สึกถึง

 

 

ความต้องการขึ้นเรื่อย ๆ นายโทโมะเริ่มไซร้ที่ซอกคอของชัลจนเกิดเป็นรอยช้ำแดง ๆ ตามคอ              

 

 

อื้อ อิ๊ อ๊ะ อืมส์ (ร้องออกมาด้วยความเสียว).....นายโทโมะเริ่มแกะกระดุมของชัลเม็ดที่สอง จากนั้นก็

 

 

เล้าโลมบนเนินอกของชัล ทำให้รู้สึกเสียวไปหมดทั้งตัว จากนั้นนายโทโมะผลักชัลลงบนเตียง แล้ว

 

 

จัดการถอดเสื้อของตัวเอง แล้วกลับมาแกะกระดุมของชัลจนตอนนี้ไม่มีกระดุมติดสักเม็ด นายโทโมะยัง

 

 

คงเล้าโลมบริเวณเนินอกมาเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าท้องของชัล ทำให้เกิดเป็นรอยแดงบริเวณที่คอ ทั่ว

 

 

บริเวณเนินอก และหน้าท้อง นายโทโมะก็ไม่ต่างกับชัลสักเท่าไหร่หรอกตอนนี้ชัลรู้ว่าตัวเองต้องการ

 

 

ร่างกายมันสั่นสะท้านตอบรับทุกอย่างที่นายโทโมะมอบให้ ชัลก็สนองกลับเช่นกัน นายโทโมะนอนลงไป

 

 

จากนั้นยกตัวให้ชัลขึ้นคร่อมเขาบ้างและให้ชัลเป็นฝ่ายกระทำ ชัลบ้าไปแล้วทำไมต้องตอบรับการกระทำ

 

 

ทุกอย่าง ทำไมหยุดไม่ได้ ทำไมถึงต้องการ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ชัลก็ไม่เคยจูบ ไม่เคยทำอย่างนี้กับ

 

 

ใครที่ไหนทั้งนั้น แล้วนายโทโมะจะมาพรากทุกอย่างไปงั้นเหรอ ในหัวชัลคิดแต่เรื่องพวกนี้ต่การกระทำมัน

 

 

กลับตรงกันข้ามไปซะทุกอย่าง ตอนนี้สิ่งที่ชัลกำลังทำคือการปลุกอารมณ์ของเราทั้งสองที่ร้อนระอุเป็นไฟ

 

 

อยู่แล้วให้มันร้อนยิ่งกว่าเดิม ชัลเล้าโลมท่อนบนของนายโทโมะมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้ทั้งคอและบริเวณ

 

 

หน้าอกของนายโทโมะเป็นรอยแดงจ้ำ ๆ   ไล่ลงมามาถึงกางเกงของนายโทโมะชัลค่อย ๆ ถอดเข็มขัด

 

 

ออก โทโมะกลับพลิกร่างกายของชัลให้กลับมาอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม เขาจ้องหน้าชัลสักพักหนึ่งโดยที่

 

 

ไม่ทำอะไรเลย ชัลก็สบตาเขากลับโดยที่ความรู้สึกตอนนี้มันทรมานไปหมด เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่ทำ

 

 

ให้ชัลไม่เป็นตัวของตัวเอง จู่ ๆ นายโทโมะก็ลุกออกจากตัวชัลไป...โดยปล่อยให้อารมของชัลตอนนี้มัน

 

 

ค้าง ชัลทำอะไรไม่ได้นอกจากดิ้นไปดิ้นมา ทรมานอยู่บนเตียงคนเดียว ความรู้สึกแบบนี้ทำไมยังไม่หาย

 

 

สักทีนะ ทำไม่ชัลถึงสกปรกอย่างงี้ เกลียดนายโทโมะจะตายแต่ทำไมถึงยอมเขานะ ชัลต้องรีบสวมเสื้อ

 

 

แบบลวก ๆ แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำให้หายร้อน ชัลนั่งอยู่ใต้ฝักบัวให้น้ำมันไหลลงมาที่ตัวชัล ชัล

 

 

เหมือนกับคนบ้า เหมือนคนเสพติดอะไรสักอย่างมันทรมานมาก....และก็ไม่รู้ว่าอยู่ในห้องน้ำนี่นานเท่า

 

 

ไหร่ อยู่ดี ๆ นายโทโมะก็เปิดประตูเข้ามาแล้วรีบมาปิดน้ำจากนั้นก็ดึงชัลให้ลุกขึ้นมา

 

 

 

 

“เทอทำบ้าอะไรของเทอห๊ะ...ใครให้เทอไปเปิดน้ำราดตัวเองอย่างงั้น” แล้วจะให้ชัลทำยังไงหล่ะ อา

 

 

แบบนี้ถึงจะหายไป แค่นายโดนตัวชัล มันก็ร้อนไปหมดอย่างกับไฟ

 

 

 

 

“แล้วจะให้ทำยังไง..มันทรมานรู้มั้ย” อยู่ดี ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ทั้งน้ำและน้ำตาเต็มหน้าของชัลไปหมด

 

 

นายโทโมะก็เข้ามาจูบชัลอย่างหนักหน่วงและร้อนแรงยิ่งกว่าเดิม ลิ้นใหญ่สอดเข้ามาหยอกล้อลิ้นเล็กและ

 

 

ชิมความหวานทั่วไปหมด  ต่อจากนั้นนายโทโมะผลักชัลให้ติดกับผนังของห้องน้ำ เขาเข้ามาเล้าโลม

 

 

บริเวณเนินอกซึ่งตอนนี้ชัลเหลือแค่   บราเซียสีดำกับกางเกงยีนส์ ส่วนโทโมะก็ไม่ต่างกันนายนั่นมีแค่กาง

 

 

เกงยีนส์ตัเดียว ความรู้สึกจากที่เคยร้อนอยู่แล้วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และทวีคูณขึ้นไปอีก นายโทโมะอุ้มชัลออก

 

 

มาวางที่เตียงเหมือนเดิม และเล้าโลมต่อไปเรื่อย ๆ ชัลที่ตอนแรกก็รู้สึกต้องการ มันร้อนไปหมด แต่ตอน

 

 

นี้มันกลับกัน ร่างของชัลมันไร้เรี่ยวแรง ขยับตัวก็เจ็บไปหมด ต้องอยูนิ่ง ๆ ไม่ตอบสนองอะไรเลย และก็

 

 

หลับไปในที่สุดโดยที่ำไม่รู้ว่านายโทโมะทำอะไรบ้าง........ ตื่นเช้ามาก็พบว่าตัวเองไม่มีเสื้อใส่เลย

 

 

ร่างกายเปลือยเปล่าไปหมด มีแค่ผ้าห่มคุม

 

 

ปิดไว้ไม่ให้เห็น นายโทโมะก็เช่นกันไม่ต่างอะไรจากชัลหรอก มองไปรอบ ๆ ห้องก็พบว่าว่าเสื้อผ้า

 

 

กระจัดกระจายไปหมด หมดแล้วสินะ ทุกสิ่งทุกอย่าง น้ำตามันไหลพรากลงมาอย่างไม่ขาดสาย สะอื้นจน

 

 

นายโทโมะได้ยิน ชัลต้องยอมรับความจริงสินะ ว่าชัลมันสกปรกไปแล้ว........นายโทโมะตื่นมา พูดได้

 

 

แค่คำเดียวว่า

 

 

 

 

“ชัลขอโทษแก้ว..เรื่องเมื่อคืนชัลมะ...” นายอย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ ชัลทั้งอาย และสมเพชตัวเอง

 

 

 

 

“ช่างมันเหอะ...ลืม ๆ ไปซะ”

 

 

 

 

“เทอฟังชัลก่อนสิ” ชัลไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น มันเจ็บปวดทรมานที่สุด

 

 

 

 

“พอเหอะ...ไม่อยากฟังคำแก้ตัว” ชัลรีบก้มลงเอาเสื้อมาใส่ น่าจะเป็นของโทโมะ เพราะมันตัวใหญ่อยู่

 

 

จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ

 

 

 

ชัลนั่งอยู่ในห้องน้ำนานมากกก ร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมถึงทำตัวได้น่าขยะแขยงที่สุด ถ้าป๊ากับม๊ารู้

 

 

หล่ะจะเป็นยังไง ลูกคนนี้มันเลวยิ่งนัก

 

 

 

 

“แก้ว...เสื้อผ้าของเทอชัลเตรียมให้ไว้บนเตียงนะ” เฮ้อ! ในเมื่อสิ่งที่เสียไปแล้วก็ให้มันเสียไปเถอะเรียก

 

 

ร้องกลับคืนมาก็ไม่ได้อยู่ดี ทำตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ

_________________________________________________________________

สงสารแก้วใจจัง

เม้น + โหวต ค๊า  

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา