รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ
เขียนโดย salut
วันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.34 น.
แก้ไขเมื่อ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2557 19.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15) ชัลขอโทษษษ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความชัลขอโทษษษ
Kaewjaiii>>
ชัลรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของชัลร้อนไปหมดควบคุมตัวเองไม่ได้ มันทั้งร้อน ทั้งหนาว อย่างบอกไม่ถูก
จูบที่ชัลได้รับกับจากโทโมะมันยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ นายโทโมะลูบไล้ที่ร่างกายของชัลทำให้ชัลรู้สึกถึง
ความต้องการขึ้นเรื่อย ๆ นายโทโมะเริ่มไซร้ที่ซอกคอของชัลจนเกิดเป็นรอยช้ำแดง ๆ ตามคอ
อื้อ อิ๊ อ๊ะ อืมส์ (ร้องออกมาด้วยความเสียว).....นายโทโมะเริ่มแกะกระดุมของชัลเม็ดที่สอง จากนั้นก็
เล้าโลมบนเนินอกของชัล ทำให้รู้สึกเสียวไปหมดทั้งตัว จากนั้นนายโทโมะผลักชัลลงบนเตียง แล้ว
จัดการถอดเสื้อของตัวเอง แล้วกลับมาแกะกระดุมของชัลจนตอนนี้ไม่มีกระดุมติดสักเม็ด นายโทโมะยัง
คงเล้าโลมบริเวณเนินอกมาเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าท้องของชัล ทำให้เกิดเป็นรอยแดงบริเวณที่คอ ทั่ว
บริเวณเนินอก และหน้าท้อง นายโทโมะก็ไม่ต่างกับชัลสักเท่าไหร่หรอกตอนนี้ชัลรู้ว่าตัวเองต้องการ
ร่างกายมันสั่นสะท้านตอบรับทุกอย่างที่นายโทโมะมอบให้ ชัลก็สนองกลับเช่นกัน นายโทโมะนอนลงไป
จากนั้นยกตัวให้ชัลขึ้นคร่อมเขาบ้างและให้ชัลเป็นฝ่ายกระทำ ชัลบ้าไปแล้วทำไมต้องตอบรับการกระทำ
ทุกอย่าง ทำไมหยุดไม่ได้ ทำไมถึงต้องการ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ชัลก็ไม่เคยจูบ ไม่เคยทำอย่างนี้กับ
ใครที่ไหนทั้งนั้น แล้วนายโทโมะจะมาพรากทุกอย่างไปงั้นเหรอ ในหัวชัลคิดแต่เรื่องพวกนี้ต่การกระทำมัน
กลับตรงกันข้ามไปซะทุกอย่าง ตอนนี้สิ่งที่ชัลกำลังทำคือการปลุกอารมณ์ของเราทั้งสองที่ร้อนระอุเป็นไฟ
อยู่แล้วให้มันร้อนยิ่งกว่าเดิม ชัลเล้าโลมท่อนบนของนายโทโมะมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้ทั้งคอและบริเวณ
หน้าอกของนายโทโมะเป็นรอยแดงจ้ำ ๆ ไล่ลงมามาถึงกางเกงของนายโทโมะชัลค่อย ๆ ถอดเข็มขัด
ออก โทโมะกลับพลิกร่างกายของชัลให้กลับมาอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม เขาจ้องหน้าชัลสักพักหนึ่งโดยที่
ไม่ทำอะไรเลย ชัลก็สบตาเขากลับโดยที่ความรู้สึกตอนนี้มันทรมานไปหมด เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่ทำ
ให้ชัลไม่เป็นตัวของตัวเอง จู่ ๆ นายโทโมะก็ลุกออกจากตัวชัลไป...โดยปล่อยให้อารมของชัลตอนนี้มัน
ค้าง ชัลทำอะไรไม่ได้นอกจากดิ้นไปดิ้นมา ทรมานอยู่บนเตียงคนเดียว ความรู้สึกแบบนี้ทำไมยังไม่หาย
สักทีนะ ทำไม่ชัลถึงสกปรกอย่างงี้ เกลียดนายโทโมะจะตายแต่ทำไมถึงยอมเขานะ ชัลต้องรีบสวมเสื้อ
แบบลวก ๆ แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำให้หายร้อน ชัลนั่งอยู่ใต้ฝักบัวให้น้ำมันไหลลงมาที่ตัวชัล ชัล
เหมือนกับคนบ้า เหมือนคนเสพติดอะไรสักอย่างมันทรมานมาก....และก็ไม่รู้ว่าอยู่ในห้องน้ำนี่นานเท่า
ไหร่ อยู่ดี ๆ นายโทโมะก็เปิดประตูเข้ามาแล้วรีบมาปิดน้ำจากนั้นก็ดึงชัลให้ลุกขึ้นมา
“เทอทำบ้าอะไรของเทอห๊ะ...ใครให้เทอไปเปิดน้ำราดตัวเองอย่างงั้น” แล้วจะให้ชัลทำยังไงหล่ะ อา
แบบนี้ถึงจะหายไป แค่นายโดนตัวชัล มันก็ร้อนไปหมดอย่างกับไฟ
“แล้วจะให้ทำยังไง..มันทรมานรู้มั้ย” อยู่ดี ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ทั้งน้ำและน้ำตาเต็มหน้าของชัลไปหมด
นายโทโมะก็เข้ามาจูบชัลอย่างหนักหน่วงและร้อนแรงยิ่งกว่าเดิม ลิ้นใหญ่สอดเข้ามาหยอกล้อลิ้นเล็กและ
ชิมความหวานทั่วไปหมด ต่อจากนั้นนายโทโมะผลักชัลให้ติดกับผนังของห้องน้ำ เขาเข้ามาเล้าโลม
บริเวณเนินอกซึ่งตอนนี้ชัลเหลือแค่ บราเซียสีดำกับกางเกงยีนส์ ส่วนโทโมะก็ไม่ต่างกันนายนั่นมีแค่กาง
เกงยีนส์ตัเดียว ความรู้สึกจากที่เคยร้อนอยู่แล้วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และทวีคูณขึ้นไปอีก นายโทโมะอุ้มชัลออก
มาวางที่เตียงเหมือนเดิม และเล้าโลมต่อไปเรื่อย ๆ ชัลที่ตอนแรกก็รู้สึกต้องการ มันร้อนไปหมด แต่ตอน
นี้มันกลับกัน ร่างของชัลมันไร้เรี่ยวแรง ขยับตัวก็เจ็บไปหมด ต้องอยูนิ่ง ๆ ไม่ตอบสนองอะไรเลย และก็
หลับไปในที่สุดโดยที่ำไม่รู้ว่านายโทโมะทำอะไรบ้าง........ ตื่นเช้ามาก็พบว่าตัวเองไม่มีเสื้อใส่เลย
ร่างกายเปลือยเปล่าไปหมด มีแค่ผ้าห่มคุม
ปิดไว้ไม่ให้เห็น นายโทโมะก็เช่นกันไม่ต่างอะไรจากชัลหรอก มองไปรอบ ๆ ห้องก็พบว่าว่าเสื้อผ้า
กระจัดกระจายไปหมด หมดแล้วสินะ ทุกสิ่งทุกอย่าง น้ำตามันไหลพรากลงมาอย่างไม่ขาดสาย สะอื้นจน
นายโทโมะได้ยิน ชัลต้องยอมรับความจริงสินะ ว่าชัลมันสกปรกไปแล้ว........นายโทโมะตื่นมา พูดได้
แค่คำเดียวว่า
“ชัลขอโทษแก้ว..เรื่องเมื่อคืนชัลมะ...” นายอย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ ชัลทั้งอาย และสมเพชตัวเอง
“ช่างมันเหอะ...ลืม ๆ ไปซะ”
“เทอฟังชัลก่อนสิ” ชัลไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น มันเจ็บปวดทรมานที่สุด
“พอเหอะ...ไม่อยากฟังคำแก้ตัว” ชัลรีบก้มลงเอาเสื้อมาใส่ น่าจะเป็นของโทโมะ เพราะมันตัวใหญ่อยู่
จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
ชัลนั่งอยู่ในห้องน้ำนานมากกก ร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมถึงทำตัวได้น่าขยะแขยงที่สุด ถ้าป๊ากับม๊ารู้
หล่ะจะเป็นยังไง ลูกคนนี้มันเลวยิ่งนัก
“แก้ว...เสื้อผ้าของเทอชัลเตรียมให้ไว้บนเตียงนะ” เฮ้อ! ในเมื่อสิ่งที่เสียไปแล้วก็ให้มันเสียไปเถอะเรียก
ร้องกลับคืนมาก็ไม่ได้อยู่ดี ทำตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ
_________________________________________________________________
สงสารแก้วใจจัง
เม้น + โหวต ค๊า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ