มาเฟีย(ที่รัก) ♥

 มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 3
 
 ตกเย็น        
        ต้องมาตามนัดสินะเดี่ยวเขาจะหาว่าหญิงไทยใจแกร่งอย่างป๊อดขี้กลัวต้องแสดงพลังให้เขาดุว่าเราใจกล้าแต่มาคนเดียวจินนี่ขอบายเพราะกลัว ไม่เป็นไรเราสู้ได้อยู่แล้ว แต่จะเดินไปตัวคนเดียวโดนไม่มีอะไรป้องกันตัวเลยหรอ มองก่อนๆ อ่ะ ท่อนไม้แจ่มๆๆ
        "เมื่อไรคนที่แกนัดไว้จะมาสักทีว่ะ"ป๊อปปี้ถามอย่างหงุดหงิด
        "เดี๋ยวก็มา ถ้านังนั่นผิดนัดฉันนังนั่นตายแน่"โทโมะกำหมัด
        "ใจเย็นๆ นั่นๆ ที่เดินมานั่นหรือเปล่า"ป๊อปปี้ชี้ไปที่สาวห้าว
        โอ๊ย ทำไมไม้มันหนั๊กหนักนี่ตอนนี้ฉันเป้นคนหรือเปล่าหรือว่า
        "ฉัน...มา มา... แล้ว"หอบๆๆ เหนื่อยแท้
        "เอาไม้มาทำไม ท่อนใหญ่ไปมั้ง หรือว่า.... เธอกลัวเลยจะเอามันมาฝาดหัวฉัน หึ ระหว่างลูกปืนกับท่อนไม้นั่นอะไรจะไวกว่ากันนะ"ถามแปลกๆ ก็ลูกปืนซิว่ะ เอ๊ย ตาบ้าเล่นปืนเลยหรอมีการถือมาโชว์ด้วยไม่รู้ยังไง เรายอมเขาดีกว่ามั้ง ขืนขัดขืนอาจจะไม่มีสิทธิได้พบหน้าพ่อหน้าแม่อีกแน่
        "เอ่อ.... นั่นสิฉันจะลากมาทำไม 555 ทิ้งไปดีกว่า"โยนเลยเพราะตุก็เมื่อยเต็มทีแล้ว
        'เอ้ง !!' อุ้ย โยนไปโดนหัวหมามันจะตายมั้ยเนี่ย ท่อนไม้ขนาดยักษ์แบบนั้น
        "เอ่อ ตายจริโยนไปโดนหัวหมาฉันขอไปดูหมาหน่อยนะว่าตายมั้ย"จังหวะนี่แหละ เตรียมตัวระหว่าง...
        "ปัง !" เสียงปืนดังลั่น หมาหัวปูดๆิ่งหนีหางจุกตูดไปล่ะ
        เอ่อ ตอนนี้ขาสั่นตาบ้านั่นยิงปืนขู่ แง๊ สรุปนัดฉันมาฆ่าใช่มั้ยเนี่ย T^T แหม ไอ้สุภาพบุรุษ
        "ไม่ต้องใจดีห่วงหมาหรอก ห่วงชีวิตตัวเองก่อน เธอจูบฉัน เธอต้องรับผิดชอบ"โทโมะพูดเสียงเรียบ
        "รับผิดชอบอะไร"เป้นคนลากไปจูบเองนิ ใครจูบใครกันแน่ ห๊ะ!
        "ก็เธอจูบฉัน เธอต้องรับผิดชอบ"กล้าพูดเนอะ ใครจูบใครล่ะ นายเป้นคนลากฉันไปจูบ ไม่เชื่อก็กลับไปอ่านยทที่ 2 ดู อ้อ ซี้ซั่วพูดนะคนหน้าหล่อ
        "ไม่ ฉันไม่...."ยังพูดไม่ทันจบ หันปืนมาแล้วนี่จะฆ่ากันอย่างเดียวเลยใช่มะ T[]T
        "เป็นแฟนฉัน....."โทโมะพูด
 
 
          เง้อเป้นแฟนมาเฟียอย่างนายเนี่ยนะ ถ้าสมมุติไม่รับสายโทรศัพท์ไม่ปาระเบิดใส่บ้านเลยหรอเนี่ย 
         "จะเป็นมั้ย..."หันปืนมาอีกทำไมเล่า ขอเวลาคิดหน่อยสิคะ T^T
         "ฉันให้เวลาคิด 3 วิ" เยอะมาก เยอะมากจนน่าขอบคุณเลย แหม อยากจะกราบงามๆ
         "1..."นั่น
         "2...." เริ่ม
         "2.. นิด"มีนิด
         "2หน่อย..... แล้วไรต่อน้าาา"หันปืนมาแบบนี้ เอาว่ะ
         "ตกลง ! ฉันเป็นแฟนนายก็ได้"นี่ฉันพูดบ้าอะไรออกไป แต่เพื่อให้ชีวิตรอดก็นับว่าคุ้มค่า
         "ดีมาก งั้นก็แค่นี้ล่ะ"โทโมะเดินออกไปพร้อมกับพวก อ้าว แค่เนี้ย.... จบล่ะ โธ่ ปล่อยให้ลุ้น -0-
          
 
ระหว่างทาง
         "แกจะควงผู้หญิงแบบนั้นมาเป้นแฟนหรอว่ะ"ป๊อปปี้ถาม
         "เรื่องไรล่ะ ฉันก้ให้คบไปงั้นๆล่ะ รอให้มันรักฉันก่อนแล้วค่อยทิ้งทีหลังฉันชอบเวลาเห้นผู้หญิงร้องไ้ห้จะเป็นจะตายมันทำให้ฉันมีความสุข นายเองก็คงอยากเห็นฟางร้องไห้ไม่ใช่หรอจับเธอขังไว้แบบนั้น"โทโมะพูดทำให้ป๊อปปี้หยุดเดิน
         "ฉันเกลียดนังนั่นเช้ากระดูกดำ พ่อมันฆ่าพ่อของฉัน ฉันยอมไ่ม่ได้"ป๊อปปี้เริ่มแ้ค้น พ่อของฟางฆ่าพ่อป๊อปปี้ไปต่อหน้าต่อตาเขาตั้งแต่เล็กเขาจึงฝังใจตามล้างแค้นมาตลอดและตอนนี้เขา็ก็ทำสำเร็จเรื่องของป๊อปปี้กับความแค้นที่มี่ต่อฟาง
         "ทำไมไม่ฆ่าเธอซะ"โทโมะถาม
         "ยังหรอก ยังไม่ใช่เวลา..."ป๊อปปี้แค้นจัด
         "ฉันขอล่ะพวกนายใจเย็นๆกันหน่อยได้มั้ย อีกคนก็แค้นเรื่องอดีต อีกคนก็มาเฟียจอมโหด พวกแกจะเอาผู้หญิงมาทรมานแบบนี้ได้ไง ป๊อปปี้นายปล่อยฟางไปซะ สงสารเธอ"เคนตะพูดจบ ก็โทโมะดึงคอเสื้อพร้อมเอาปืนจ่อราวกับขู่ให้กลัว
         "ถ้ายังไม่อยากตาย ก็หุบปากซะ แกเป็นแค่ลูกน้องในกลุ่มไม่ีมสิทธิมาห้ามใครทั้งนั้น"โทโมะผลักเคนตะจนเคนตะล้มลงกับพื้น
         "ลูกน้องหรอ ที่ผ่านมาฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนมาตลอด"เคนตะพูดด้วยความเสียใจ
         "ใครเป็นเพื่อนแก อย่ามาพูดจาไร้สาระหน่อยเลย เป้นแค่ลูกน้องก็บุญเท่าไรแล้ว ถ้ายังพูดมากฉันฆ่าแกแน่ จำใส่หัวไว่ซะว่าแกเป็นแค่ลูกน้อง"โทโมะเดินจากไปพร้อมกับป๊อปปี้
         เคนตะเสียใจเขาแทบอยากจะร้องอกมาดังเพื่อระบายความโกรธ แต่ต้องอดทนไว้
         "แต่ฉันเห็นพวกนายเป็นเพื่อนเสมอนะ"คนตะน้ำตาไหลออกมาลงสู่พื้นดิน
          สายฝนโปรยปรายลงมาพอดี วันนี้คงเป้นวันที่เศร้ามากสำหรับเขา