มาเฟีย(ที่รัก) ♥

มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 14

       หลังจากดูหนังจบเควินเพื่อนธามก็อาสามาเดินเล่นด้วยดูสายตาก็รู้แล้วว่าคิดไร แต่ยังไงฉันก็ไม่มีวันหลงคารมเด็กคนนี้แน่ ไม่มีทาง ไม่มีทาง ท่องไว้ๆ

        "พี่แก้วชอบทานไรครับ"เควินถาม อาหารที่ชอบน่ะหรอ

        "กินได้หมด"ตอบสั้นๆ เควินก็เงียบไป

        "พี่ชอบสีอะไรครับ"เควินถามอีกครั้ง สีหรอจะรู้ไปทำำไม

        "ทุกสีอ่ะ"ตอบไปงั้นๆ เควินก็ถามต่อ

        "พี่ชอบผู้ชายแบบไหน"เควินถาม จะรู้ไปทำไมอีกล่ะ

        "บ้านน้องไม่มีกูเกิ้ลหรอไงถามเก่งจัง พี่รำคาญนะ"โวยใส่ซะเลยจะได้เลิกถาม

        "กูเกิ้ลนี่คืออะไรอ่ะพี่"เย้ย !! บ้าหรอไม่รู้จักกูเกิ้ล

        "555+ ผมล้อเล่นครับผมก็ต้องรู้ทุกเรื่องของพี่สิเวลาเป็นแฟนกันจะได้คบกับสบายๆ"เควินยักคิ้วให้ แฟนหรอบ้าล่ะ ใครจะเป็นแฟนเด็กคนนี้ล่ะ พอกันทีความรักอะไรนเนี่ยไม่อยากมีแล้ว

        "พี่แก้วเงียบทำไมล่ะ หรือว่า พี่ไม่อยากเป็นแฟนผม"อีกนิดมันจะต้องลามปามแน่ๆ 

        "ใช่ เลิกตามจีบสักทีรำคาญ ธามกลับบ้าน"ไม่สนล่ะจีบอยู่นั่นแหละ หลังจากนั้นก็ลากธามออกมา

ด้านโทโมะ

        "ป่านนี้แล้วทำไมไม่มาสักทีล่ะ"ผมรอเธอที่หน้าบ้านนานแล้วกว่า 5 ชั่วโมง ยิ่งฟ้ามืดยุงก็ยิ่งกัด

        "กลับไปก่อนเถอะลูก นี่น้ำค้างก็เริ่มลงแล้วด้วย"เสียงใจดีของแม่แก้วพูด

        "ผมรอได้ครับ"ให้รอถึงพรุ่งนี้เช้าก็ยังได้ให้รู้ไปสิว่าเธอจะไม่กลับบ้าน

        "งั้นแม่จะไปเอาโลชั่นมาทาให้นะ ยุงจะได้ไม่กัด"แม่ของแก้วพูด ผมพูดในใจ ด่วนๆเลยครับ

        ช่วงที่แม่แก้วเข้าบ้านไปเอาโลชั่น แก้ว กับ ธามไท ก็เดินมาพอดีเธอกลับมาแล้วสินะ

        "พี่อ่ะไปพูดแบบนั้นกับเควินได้ไงมันเสียใจนะ สีหน้าไม่ดีเลย"ธามไทพูด

        "ช่างสิ ! "แก้วหยุดเดิน มองหน้าผม

ด้านแก้ว

         "ช่างสิ !"อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าบ้านแต่อยู่ๆ ฝีเท้าของฉันก็ชะงักลง เฮ้ย มาทำไมที่นี่

         "มาแล้วหรอ ฉันรอเธออยู่นะ"โทโมะพูด ใจนึงก็อยากจส่งยิ้มให้หวานๆ แต่ทำไมมันยิ้มไม่ออกล่ะ

         ภาพความทรงจำวันที่เราพูดกับเขาว่า"ฉันเกลียดนาย"ก็แว๊บเข้ามา

         "ฉันยอมรับนะว่าฉันเป็นคนไม่ดี เป็นมาเฟีย แต่ว่า. . .ตั้งแต่มีเธอเข้ามาในชีวิตฉันก็รู้สึกว่าฉันเปลี่ยนไป"โทโมะพูด

         "และตอนนี้ฉันก้รู้ใจตัวเองแล้วว่า ฉันรักเธอ. . ."โทโมะพูด ห๊ะ รักงั้นหรอ

         ขณะที่กำลัง อึ้ง เสียงโทรศัพท์ของโทโมะก็ดังขึ้น โทโมะพูดแค่"ฉันจะรีบไป"เขาก็รีบวิ่งไปทันที

         "เกิดไรขึ้นน่ะทำไมต้องทำหน้าตาตื่นขนาดนั้น"ฉัันสงสัย

         "หรือว่ามีใครกำลังตกอยู่ในอันตราย เฮ้ย พี่ผมว่าเรารีบตามไปดูกันเถอะ"บ้าหรอ ไปทำไมเล่า

         "ไม่เอาหรอกธาม"ขอบายเถอะไม่เอา

         "ไปเถอะพี่ไม่มีเวลาแล้ว"ธามรีบดึงแขนให้วิ่งตามไป อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดไรขึ้น

 ที่โรงบาล

         โทโมะวิ่งรีบลงจากแท๊กซี่และรีบตรงไปที่ห้องพักของปลายฟ้าทันที ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไป

         "เคนตะ เขื่อน ป๊อปปี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น"เพื่อนทั้งสามคนนอนดิ้นอยู่กับพื้น รอยแผลมากมายเต็มตัว ไม่ผิดแน่ว่าจะต้องโดนซ้อมแน่นอน

         โทโมะเหลือบไปเห็นบนเตียงตอนนี้น้องสาวเธอไม่อยู่แล้ว'เธอไปไหน'มีเพียงกระดาษหนึ่งแผ่นวางอยู่

         โทโมะหยิบมาอ่าน"ถ้าอยากได้ตัวปลายฟ้ากับผู้หญิงอีกคนคืนล่ะก็พรุ่งนี้มาเจอกันที่ลานกว้างท้ายซอย ลงชื่อ คามิน"

         เมื่ออ่านจบเขาก็เบิกตากว้าง

         "แกกลับมาแล้วสินะ คามิน"โทโมะพูด         ,