มาเฟีย(ที่รัก) ♥

มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 10
 
          เวลาล่วงเลยมาถึง 3 ทุ่มแม่กลับมาบ้านพอดี ท่านเห็นว่ามีรองเท้าคู่นึงที่แปลกจึงสงสัยว่านอกจากลูกรักทั้งสองแล้วยังมีใคร จะมีใครล่ะก็บอกแม่ไปว่าโทโมะเพื่อนของแก้วมาหาธาม ก็อธิบายกันไปจนแม่เข้าใจก็ไม่ว่าอะไรแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะปลอบกันไปถึงไหนแล้วนะ
         เสียงของธามกับโทโมะเดินลงมาจากบันได
         "อ่ะ ลงกันมาแล้วหรอลูก มาสิแม่กำลังจะทำกับข้าวให้ทาน"แม่พูดด้วยน้ำเสียงใจดี
         "ธาม ขอบคุณพี่โมะมากเลยที่ปลอบใจธามแบบนี้"ธามนี่เป็นเด็กอ่อนน้อมนะเนี่ย ^_^
         "ไม่เป็นไรน้องธามก็เก่งนะที่ทำใจแข็งอดทนไม่ร้องไห้"โทโมะพูด อ้าว แล้วไอ้กลับมาบ้านทำหน้าไม่รับบุญ หมกตัวอยู่ในห้องยัน 1 ทุ่มหมายความว่าไง ธามไม่ได้ร้องไห้แสดงว่าไปกระโดดเด้งดีใจหรอไง
         "ครับ งั้นพี่อยู่ท่านข้าวก่อนมั้ย"ธามชวน แหม สนิทกันจังนะหมั่นไส้
         "ไม่ล่ะต้องรีบกลับแล้ว ไปล่ะนะฝากลาคุณแม่ด้วย"โทโมะเดินออกไป ใจคอไม่คิดจะลาฉันบ้างหรอ
         "แฟนพี่แก้วนี่นิสัยดีจริงๆ มาเฟียที่ไหนใจดีขนาดนี้"ธามพูดพร้อมยักคิ้ว ไม่ต้องมายักคิ้วให้เลยนะเด็กบ้าเมื่อกี้ยังฟุ้งซ่านอยู่เลย โดนปลอบแค่นี้ก็กลับมาร่าเริงอีกล่ะเปลี่ยนโหมดไวจริงๆ
 
          
ด้านโทโมะ
        เมื่อผมเดินออกมาจากบ้านของแก้ว ผมก็รีบแอบดูยัยห้าวต่อไปว่าจะทำไรบ้าง เห็นเมื่อกี้ไม่พูดไม่จาสักคำแต่ดูทีท่าว่าแก้วคงจะโอเคทุกอย่างแล้วมั้ง สงสัยคงไม่อยากพูด
        ผมรีบเดินทางไปหาเคนทันทีเพราะไอ้เคนตะคนเดียวคอยดูแกจะต้องรับผิดชอบให้ได้ 
        "มาหาฉันถึงที่นี่เลยหรอ ไม่น่ามาดึกๆแบบนี้เลย"ชิ ไอ้สำออยไม่เห็นจะดึกตรงไหนตอนนี้ก็ 4 ทุ่มล่ะ
        "มีธุระอะไรกับฉันหรอโทโมะ"ไม่ต้องมาทำตาหวานเลย ไอ้นี่นิ
        "นายรู้เรื่องของปลายฟ้าน้องสาวฉันหรือยัง"ผมเริ่มเปิดประเด็น
        "เอ่อ... น้องเขาเป็นไงบ้าง"จำเป็นไงล่ะ ก็เพราะแกนั่นแหละที่ทำให้ปลายฟ้าต้องกลายเป็นโรคซึมเศร้า
        "น้องฟ้าเป็นโรคซึมเศร้า หมอบอกว่าเธออยากเจอคนที่ชื่อเคนตะนั่นก็คือนาย นายต้องรับผิดชอบเรื่องนีทั้งหมด ยอมเป้นแฟนกับฟ้าซะจะได้จบ"คงมีทางเดียวสินะที่จะทำให้ฟ้าหายดี
        "ไม่ ฉันไม่เป็น"ว่าไงนะ ! พอมันพูดจบผมก็ลุกขึ้นดึงคอเสื้อเคนตะขึ้นมาส่งสายตาดุดันมาให้
        "ทำไม. . ."ผมพยายามไม่เอาปืนขึ้นขู่
        "ฉัน. . .เป็นแฟนกับจินนี่แล้ว"เคนตะพูด จินนี่ไหนเพื่อนแก้วน่ะหรอ
        "บอกเลิกเธอซะ ไม่งั้นแกเจ็บตัวแน่"
        "แต่ฉัน. . ."ผมชี้หน้ามัน เคนตะเริ่มกลัวจึงเงียบไป
        "แกจะทำยังไงก็ได้ให้น้องฟ้ากลับมาร่าเริง ถ้าแกทำไม่ได้"ผมหยิบปืนมาจ่อหัวเคนตะเพื่อที่จะขู่"ลูกกระสุนนี่จะลั่นเข้าสู่สมองแกแน่. . "ผมปล่อยเคนตะและเดินออกจากบ้านไป ยังไงปลายฟ้าก็ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม
 
  
ด้านเคนตะ
         หูเราต้องฟาดแน่ๆ โทโมะทำไมนายถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้นายทำลายความสุขของฉันทุกอย่างแหมกระทั่งความเป็นเพื่อนก็ไม่เคยมีให้ พอฉันจะมีแฟนนายก็บังคับให้ฉันเลิก ทำไงดีล่ะทีนี้
         "ฮัลโหล จินนี่ หรอ"ผมโทรหาเธอ
         "มีไรหรอ. . . "เธอถาม 
         "คือว่า. . . "ผมจะอธิบายังไงดี จะทำยังไงดีล่ะมือแปดด้านไปหมดแล้ว. . .