Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        พิมเดินจากไปแล้ว...
       ฉันมองแหวนที่ถูกสวมที่นิ้วมือของฉันโดยพิม ฉนหันไปมองหน้าเจ้าของแหวนที่ตอนนี้มองฉันด้วยแววตาอ่านยากอีกแล้ว แววตาเค้าดูเศร้าก็ไม่ใช่ เรียบเฉยก็ไม่เชิง ฉันหันไปมองหน้าผู้ชายอีกคนที่ขึ้นชื่อว่า'แฟน' ที่มองหน้าฉันอยู่ด้วยสายตาเจ็บปวด
       โมะเดินตรงเข้ามาและหาฉัน แล้วโน้มหน้าลงมาหาฉันก่อนจะบรรจงจูบลงมามันเป็นจูบที่อ่อนโยน นุ่มนวลและอบอุ่น ฉันรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจและจูบตอบเค้าไป เพราะนี่อาจจะกลายเป็นจูบครั้งสุดท้ายของเราก็ได้...
       เราจูบกันเนิ่นนาน ใบหน้าที่แนบกันทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากดวงตาของเค้า เค้าร้องไห้... โมะถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
       ทิ้งไว้แค่สัมผัสรสจูบที่ยังคงติดอยู่และชายอีกคนที่ยืนมองตั้งแต่ต้น ป๊อปมองฉันด้วยสายตาเจ็บปวด เค้าคงเจ็บปวดมากเลยสินะ...
       "กลับบ้านกันเถอะฟาง ป๊อปเข้าใจแล้ว" ป๊อปเดินโอบไหล่ฉันแล้วเดินไปส่งฉันที่หน้าประตูบ้าน แล้วเค้าก็เดินกลับบ้านไป ฉันยืนมองแผ่นหลังของร่างสูงที่ดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก จนแผ่นหลังนั้นหายไปจากประตูบ้าน ฉันเลยเดินเข้าบ้านพร้อมใจที่อ่อนล้า
 
       หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...
       ฉันนั่งมองพิมที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องของฉันพร้อมชามสีขาวที่มีกลิ่นหอมโชยออกมา
       "กินข้าวก่อนนะฟาง" พิมพูดยิ้มให้ฉันแล้วจัดหมอนให้ฉันนั่งแล้วป้อนข้าวฉัน ฉันกินไปได้สองคำก็ยกมือให้พิมหยุดป้อนฉัน
       "พอแล้วเหรอฟาง กินอีกหน่อยสิจะได้กินยาด้วยไง" พิมพยายามคะยั้ยคะยอฉันต่อ แต่ฉันก็ปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าตลอด
       หลังจากวันนั้น...ฉันก็ไม่สบายแล้วมีแต่ป๊อปกับพิมมาดูแลฉัน ส่วนฉันกับป๊อปเราเคลียร์กันแล้วและเค้าก็เป็นได้แค่เพื่อนของฉันจริงๆ ป๊อปเข้าใจและเค้าก็ทำตัวเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆ  แต่ตอนนี้ฉันไม่สบายและนอนซมอยู่ในห้องนอน โชคดีที่ปิดเทอมแล้วและงานก็ไม่ได้รับค้างไว้
       "ฟางเป็นยังไงบ้างพิม" พูดถึงป๊อปก็เดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมถามอาการฉันจากพิม
       "ก็ดีขึ้นนะ แต่ไม่ยอมพูดอะไรเลย"
       "ฟางอยากไปเที่ยวไหนไหมเดี๋ยวป๊อปพาไป"
       "..."
       "อยากฟังเพลงไหม หรือว่าจะให้ป๊อปอ่านหนังสือให้ฟัง"
       "..."
       "หรือฟางอยากกินขนม เดี๋ยวพิมทำให้นะ" พิมช่วยป๊อปพูดอีกแรงหลังจากที่ฉันเงียบ
       "..."
       "พูดอะไรบ้างสิฟาง ป๊อปรู้ว่าฟางหายเจ็บคอแล้ว แล้วอาการฟางก็ดีขึ้นแล้ว"
       "..." ฉันเงียบแล้วปรับหมอนเตรียมนอนแล้วหันหลังให้พิมกับป๊อปเป็นการจบบทสนทนา ฉันไม่อยากคุยกับใครเลย ฉันไม่ได้คุยกับใครมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ป๊อปและพิมพยายามชวนฉันคุยแต่ฉันก็เงียบใส่ทุกครั้งจนเพวกเธอยอมแพ้ไป
       เมื่อฉันหันหลังให้เลยทำให้พิมกับป๊อปเดินออกจากห้องของฉันไป ฝนเริ่มตกลงมาอีกครั้ง ฉันนอนมองสายฝนที่ตกลงมาเม็ดแล้วเม็ดเล่า พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมา ฉันคิดถึงเค้าเหลือเกิน...
 
       ตอนเย็นพิมมาปลุกฉันอีกครั้งเพื่อกินข้าวเย็นและก็เป็นเหมือนทุกครั้ง เธอชวนฉันคุย...
       "พิมไปดูโปรแกรมหนังมาใหม่ละ มีหนังน่าดูด้วยนะเป็นแนวที่ฟางชอบด้วย เอาไว้เราไปดูด้วยกันนะ!"
       "..."
       "งั้นเราเปลี่ยนไปปั่นจักรยานด้วยกันก็ได้ ฟางจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์"
       "..."
       "อย่าทำแบบนี้ได้ไหมฟาง! พูดอะไรบ้างสิ! ด่าฉันก็ได้พูดอะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ไบ้กินหรือว่าหูหนวกไปแล้วน่ะ! พูดออกมาสิฟาง เธอรู้ไหมการที่เราพูดกับใครอีกคนแล้วเค้าไม่พูดด้วยมันรู้สึกยังไง! มันรู้สึกแย่! แล้วฉันก็ไม่ชอบที่จะเห็นเธอเป็นแบบนี้นะ!" พิมพูดด้วยใบหน้าโกรธจัด เธอใช้มือบีบและเขย่าร่างฉันจนฉันรู้สึกเจ็บ
       "ฟางเจ็บ..." ฉันเอื้อนเอ่ยออกมา มันทำให้พิมปล่อยมือออกจากฉัน พิมมองหน้าฉันอย่างดีใจ
       "ฉันขอโทษฟาง แต่เธอยอมพูดแล้ว"
       "..." แล้วฉันก็เงียบอีกครั้งแล้วหันหลังให้พิมแล้วนอนต่อ ฉันไม่รู้หรอกว่าพิมจะรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหนาวและเหงาเหลือเกิน...
 
 เม้น+โหวตด้วยน้า