Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรับลมเย็นที่ริมทะเล ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว แดดไม่แรงแถมยังมีลมเย็นๆอีกต่างหาก คนเล่นน้ำเต็มไปหมด ฉันล่ะอยากเล่นบ้างแต่ดันเล่นไม่ได้เพราะอะไรคงรู้กันใช่ไหมล่ะ -*-
        "อ่ะฟาง" โมะวิ่งเข้ามาหาฉันแล้วยื่นอะไรสักอย่างมาให้ฉัน ว่าวนี่นา
        "ให้ฉันทำไมอ่ะ"
        "ไปเล่นว่าวกัน"
        "ก็ดีนะ" ฉันยิ้มแล้วแย่งว่าวจากมือโมะมาแล้วเริ่มคลายเชือกที่พันกันอยู่แล้ววิ่งออกไปเรื่อยๆ แต่ว่าวก็ไม่ยอมขึ้นสักที ฉันทำไรผิดเนี่ยเริ่มอารมณ์เสีย -*-
        "มานี่เดี๋ยวฉันจับว่าวไว้ให้ แล้วพอนับสามก็วิ่ง" แม้ฉันจะไม่เข้าใจแต่ลองดูหน่อยล่ะกัน ฉันเดินไปตามที่เค้าบอกแล้วรอเค้านับ
        "หนึ่ง...สอง...สาม!" พอเค้านับสามปุ๊ปฉันก็วิ่งปั๊ป ว่าวสีขาวบริสุทธิ์เริ่มขึ้นบนท้องฟ้า ฉันวิ่งแล้วหันไปมองโมะที่ถือกล้องมาทางฉันแล้ววิ่งตามฉันมาเรื่อยๆ
        "หยุดวิ่งก่อน" โมะตะโกนบอกฉัน หยุดวิ่งว่าวก็ตกสิ จะให้หยุดวิ่งได้ไงล่ะ
        "หยุดได้ไงล่ะ หยุดวิ่งว่าวก็ตกสิ"
        "เถอะน่า ไม่ตกหรอก หยุดวิ่งก่อน" ฉันค่อยๆชะลอความเร็วแล้วหยุดนิ่ง แต่แปลก...ทำไมว่าวมันไม่ตกอ่ะ
        "เห็นป่ะ ไม่เห็นตกเลย" โมะวิ่งจนถึงฉัน ระหว่างวิ่งเค้าก็ยังถือกล้องโดยหันมาทางฉันเหมือนเดิม อีตานี่เล่นไรอีกเนี่ย -*-
        "เห็นย่ะ แบร่ๆๆ บรู่วๆๆๆ" ฉันหันไปบอกเค้า แล้วไปแลบลิ้นทำหน้าตาแปลกใส่กล้อง เค้าเอากล้องมาทำไมกันนะ "แล้วนายเอากล้องมาทำไมเนี่ย"
        "ถ่ายวิดีโอ :) " เค้าบอกพร้อมยิ้มเข้าเล่ห์ อย่าบอกนะว่า...
        "นายเริ่มถ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่!!!"
        "ก็ตั้งแต่เธอเริ่มวิ่งอ่ะ" เริ่มวิ่ง!!! อีตานี่ทำไร ทำไมไม่บอกฉันก่อน
        "งั้นเมื่อกี้..."
        "ทุกช็อตอ่ะครับ :) "
        "หยุดถ่ายเลยนะ ลบทิ้งเลย"
        "เสียใจนี่มันกล้องฉันยัยฟู เล่นว่าวไปเหอะ" ชิ! ฉันเล่นว่าวก็ก็ได้ ไม่สนใจเค้าเล่า :(
        ฉันเล่นว่าวไปเรื่อยๆอย่างสนุก ว่าวสีขาวพัดไปมาตามลม แรงดึงจากเชือกทำให้ฉันรู้ได้ว่าลมบนนั้นแรงแค่ไหน อยากขึ้นไปอยู่บนนั้นบ้างจัง มันคงจะเย็นน่าดูเลย ><
        จู่ๆ ก็มีมือที่มาจากด้านหลังของฉันมาจับเชือกไว้ โมะ! เค้าเอามือมาจับเชือกไว้อย่างนี้ มันไม่ต่างจากการที่เรากอดกันอยู่เลยนะ เค้ามีแฟนอยู่แล้วนะ...
        "ฟางเธอรู้ไหม...เธอเป็นคนที่ฉันอยากอยู่ด้วยใกล้ๆตลอดเวลา..." โมะก้มลงกระซิบข้างหูของฉัน เค้าไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ เค้าไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้ เค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกดีแล้วใจเต้นเวลาที่เค้าทำแบบนี้กันนะ ทั้งที่ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้เลย
        "นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะโมะ! นายมีแฟนอยู่แล้ว" ฉันพยายามเอาตัวออกจากเค้า แต่แรงที่มีก็สู้คนร่างสูงไม่ได้เลย
        "ไม่ต้องพูด! ลืมมันไปคิดแค่ว่ามีเราแค่สองคน ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ทำตามใจของตัวเอง" ทำตามใจเหรอ... เค้ารู้บ้างรึเปล่าว่าฉันก็อยากจะทำแบบนั้น แต่มันคือความจริงไม่ใช่เหรอ... ความจริงที่ว่าเค้ามีแฟนแล้ว เค้าไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ แล้วฉันก็ไม่มีสิทธิ์ใจเต้นเวลาอยู่กับเค้า
        "ปล่อยนะโมะ! ยังไงเราก็ไม่มีสิทธิ์" ฉันพยายามเอาตัวออกจากคนร่างสูง เค้าเลยเอามือข้างหนึ่งมากอดเอวฉันไว้แน่น
        "อยู่แบบนี้สักพักนะฟาง..." เค้าบอกฉันแล้วกระชับแขนที่เอวของฉันให้แน่นยิ่งขึ้น โดยที่อีกมือหนึ่งยังคงอยู่ที่เชือก ยิ่งทำแบบนี้เรายิ่งเจ็บปวดนะ...
        ฉันกำลังจะผลักตัวเค้าออก แต่จู่ๆน้ำอะไรสักอย่างก็ตกกระทบไหล่ของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกเย็นและเปียก นี่เค้าร้องไห้เหรอ!
        "โมะ! นาย..." ฉันจะหันหลังกลับไปเพื่อมองเค้า แต่มือที่กอดเอวฉันอยู่บังคับไม่ให้ฉันหันไป
        "อย่าหันมา! อยู่อย่างนี้สักพักก็พอ ขอร้องล่ะ..." เค้าบอกฉันด้วยเสียงที่ดูเหมือนเหนื่อย เหนื่อยงั้นเหรอ! ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องทำอะไรที่ตรงข้ามกับความคิดความรู้สึก แล้วอีกอย่างที่ทำให้ฉันเหนื่อยคือการ...ลบเค้าออกไป 
         ฉันยืนนิ่งอย่างนั้นไม่ได้ทำอะไร น้ำหยดแล้วหยดเล่าตกกระทบกับไหล่ของฉันจนมันเปียกไปหมดแล้ว ฉันไม่เคยเห็นเค้าร้องไห้ แต่ทำไมคนเข้มแข็งอย่างเค้าถึงได้อ่อนแอจนน่าสงสารอย่างนี้นะ เพราะสิ่งนั้นสิ่งเดียวที่ทำให้เค้าอ่อ่นแอแบบนี้...ความรัก
         เค้าปล่อยมือออกจากเชือกและเอวของฉันแล้วเดินจากไปเงียบๆ ฉันมองดูเค้าเดินออกไปอย่างโดดเดี่ยว ฉันอยากจะวิ่งตามไปกอดและปลอบเค้า แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามสิ่งที่ฉันคิด ฉันเอาน้ำใส่ขวดเปล่า แล้วเอาเชือกมาพันแล้วมัดไว้ ว่าวยังคงอยู่บนท้องฟ้า เก็บไว้อย่างนี้ล่ะ
         ฉันเดินกลับบ้านแล้วเข้าห้องนอนเลย คืนนั้นเราไม่มีมื้อเย็นไม่มีการคุยกัน บางทีนี่อาจเป็นเวลาที่ดีที่เราจะได้ทบทวนเรื่องราวทั้งหมด คืนนี้ฉันคงได้ทบทวนตลอดคืน...
 
 
 เม้น+โหวต เป็นกำลังใจกันด้วยน้า