Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากที่แสงของพระอาทิตย์ยามเช้าตรู่รอดผ่านมาทางหน้าต่าง ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดม่านเพื่อดูทะเลตอนเช้า น้ำทะเลสีใสกับทรายสีขาวที่รับกับท้องฟ้าสดใสยามเช้าช่างสวยเหลือเกิน อีตาพ่อหมาตื่นยังนะ ลงไปหาไรให้ตานั่นกินดีกว่า
        ตอนนี้แปดโมงแล้ว ฉันล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เดินออกจากห้องลงมาหาไรทำให้ตานั่นกินตอนเช้าดีกว่า แต่นั่นใครทำไรอยู่ในครัวกันนะ ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วก็เห็นชายร่างสูงที่คุ้นตากำลังหันหลังทำอาหารอยู่ ฉันยืนพิงกำแพงแล้วมองคนตัวสูงทำอาหารอยู่อย่างคล่องแคล่ว เค้าใส่เสื้อกันเปื้อนสีน้ำเงินสด ตอนนี้เค้ากำลังทอดอะไรบางอย่างอยู่หน้าเตาล่ะ เวลาที่เค้าทำอาหารก็ดูน่ารักดีนะ
        "จะแอบมองอีกนานไหม" โมะหันจากเตามามองหน้าฉันที่ยืนอยู่ตรงประตู นี่เค้ารู้เหรอเนี่ยว่าฉันยืนอยู่
        "ใครแอบมองนายกัน ฉันแค่หิวเลยลงมาหาไรกินเท่านั้นเองแหละ"
        "เหรอ :)"
        "นายทำไรอยู่อ่ะ" ตานั่นยิ้มอย่างรู้ทันฉันเลยเปลี่ยนเรื่องซะเลย เกลียดพวกรู้ทัน!!! :/
        "มื้อเช้าไง"
        "มีไรบ้างอ่ะ ไหนดูสิ" ฉันพูดแล้วเดินไปหาเค้าที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าเตา
        "ก็ไข่ดาว ไส้กรอกแล้วก็แฮม มีอยู่แค่นี้แหละที่อยู่ในตู้เย็นอ่ะ" โมะพูดแล้วจัดจาน "ไปอาบน้ำไป เด๊๋ยวโมะจัดโต๊ะรอ"
        "ก็ได้ งั้นฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจะลงมานะ" ฉันบอกแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปอาบน้ำแล้วลงมากินมื้อเช้า ที่จริงฉันว่าจะมาทำมื้อเช้าแต่ไหงเค้ามาตัดหน้าฉันล่ะทีนี้ อาบน้ำก่อนดีกว่า
 
        "ฟางเสร็จรึยัง!" ฉันได้ยินเสียงโมะเรียกมาจากระเบียงที่ชั้นสอง ห้องครัวมันอยู่ชั้นหนึ่งนี่ ฉันเดินไปที่ระเบียงแล้วจู่ๆก็มีมือมาปิดตาของฉัน ขโมยเหรอ!!! กรี๊ดดดดดดดด
        "กรี๊ดดดดดดดดด แกเป็นใครอ่ะ จะพาฉันไปไหน!!!" ฉันดิ้นแล้วรีบแกะมือปริศนาออก มือใหญ่หนาทำให้ฉันรู้ได้ว่าเป็นผู้ชาย! ขโมยขึ้นบ้านเหรอ กรี๊ดดดดดดดด
        "นี่โมะเองฟาง อยู่นิ่งๆ เดินตามโมะไปก็พอ" โมะเองเหรอ เค้าเล่นบ้าไรเนี่ย! เค้าใช้มือนึงปิดตาฉันไว้แล้วอีกมือนึงเค้าก็จับไหล่ฉันไว้แล้วบังคับให้ร่างกายของฉันเดินไปตามทาง ก่อนที่มือจะค่อยๆคลายแล้ว ฉันก็เห็นอาหารมื้อเช้าสองจานถูกจัดไว้บนโต๊ะที่ถูกปูด้วยผ้าบางๆลายสวย ที่โต๊ะมีแจกันที่ใส่ดอกกุหลาบไว้ แม้จะดูไม่ได้จัดแต่งอะไรมากมาย แต่กลับดูสวยเมื่อฉากด้านหลังเป็นทะเลที่แสนกว้างใหญ่ ท้องฟ้าแสนสดใสที่มีเมฆสีขาวปุยประดับอยู่ เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเค้าทำได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แล้วเค้าทำให้ฉันหมดเลยเหรอ
        "ไปกินกันเถอะ" โมะเดินจับมือฉันแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ที่เค้าเตรียมเอาไว้ ฉันนั่งมองหน้าเค้า ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี ฉันรู้สึกว่ามันพิเศษมากเลยล่ะ
        "ขอบใจนะ"
        "เรื่องไรเหรอ?" โมะเงยหน้าจากจานข้าวแล้วถามฉัน
        "ก็มื้อเช้าที่นายทำให้อ่ะ ขอบใจนะ"
        "ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่เห็นได้ทำไรมากมาย จะถ่ายรูปอัพลงเฟสก่อนไหมล่ะเห็นคนอื่นชอบทำกัน"
        "ตาบ้า ฉันไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อย -*-" ว่าจะดีกับเค้าแล้วเชียวนะ เดี๋ยวเอามีดแทงเลยนี่
        "55+ งั้นกินเลยแล้วกัน" ฉันกับโมะนั่งกินข้าวด้วยกัน ลมเย็นๆพัดเข้ามากระทบผิวกายชวนให้รู้สึกสดชื่น
        "เอาอีกป่ะ ไม่ต้องหรอกเนอะเดี๋ยวอ้วนไปกว่านี้"
        "นี่นายว่าฉันอ้วนเรอะ!" ฉันนั่งกินไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆอีตานี่ก็กวนฉันขึ้นมา ฮึ่ม! เดี๋ยวจะเอามีดเฉาะหัว! -*-
        "เปล่าคร้าบ แค่แนะนำ :) "
        "อีตาบ้า!!!"
        "ล้อเล่น เอาอีกป่ะล่ะเดี๋ยวเพิ่มให้"
        "ไม่ต้อง!!! :/"
        "... :) ..."
         จะมีสักนาทีไหมที่ตานี่ไม่กวนประสาทฉัน อุส่าห์ว่าวันนี้จะซึ้งน้ำใจแล้วเชียวนะ ฮึ่ม -*- 
 
 
 เม้น+โหวต เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ