Back Togeter

+++++++++++++++++++++++++++

“พี่รู้ได้ไง ว่าแก้วมีพี่คนเดียว”

กระเด้งตัวลุกแทบไม่ทัน หันมามองหน้าแฟนสาวหน้านิ่ง อยากคว้ามาลงโทษใจจะขาด

“นอกจากพี่แก้วมีใคร บอกมา” ตวาดเสียงดัง คว้าข้อมือแฟนสาวกระชากเข้าหาตัว แรงบีบบวกแรงโมโห เล่นเอาร่างบางสนุกไม่ออก

“พี่แก้วเจ็บ ฟังกันก่อน” บอกเสียงหลง พยายามดึงข้อมือ ทั้งเจ็บทั้งตกใจ

“มัน เป็น ใคร” ตวาดถามที่ละคำ น้ำเสียงและแรงบีบบงบอกถึงความโกรธไม่ลดลงเลย

“ป๊า ม๊า พี่กิ่ง พ่อพี่ แม่พี่ พี่เคนจิ พี่มากิ เพื่อนๆ มีอีกเยอะอยากได้ใครอีกจะได้บอกให้หมด รู้แล้วก็ปล่อย”

ตวาดกลับไม่แพ้กัน หันมาจ้องหน้าไม่เคยคิดแม้จะหลบตา ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บ เจ็บตัวไม่เท่าไร เจ็บใจมากกว่า พี่ทำไมไม่ไว้ใจกันบ้างทั้งๆที่เคยบอกไปไม่รู้กี่ครั้งว่าแก้วมีพี่แค่คนเดียว แค่อยากแหย่เล่นให้อาการโมโหหึงหายไป แต่พี่เลือกเองที่จะทำให้มันแย่ลง

“พี่ขอโทษ” ปล่อยข้อมือเล็กเป็นอิสระ แต่พอปล่อยก็ต้องสะดุด เมื่อสีผิวของข้อมือตอนนี้แดงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาโตมีน้ำตาคลออยู่เต็มซึ่งร่างบางเลือกที่กักไว้ไม่ให้ไหลออกมา

พอร่างกายเป็นอิสระ ก็รีบเปิดประตูรถก่อนจะรีบก้าวยาวๆ เดินหนีคนเอาแต่ใจ อยากจะไปให้พ้น ยอมขนาดนี้ยังระแวงคงต้องเลือกที่ห่างกันสักพักจะดีกว่า ถ้าอยู่แล้วไม่ไว้ใจ ก็ต่างคนต่างอยู่เลยแล้วกัน แต่อยู่ๆก็ต้องหยุด เมื่อโดนอุ้มตัวลอย จะมีใครกล้าถ้าไม่ใช่คนเอาแต่ใจที่รีบวิ่งตามลงมา

“ปล่อย” บอกเสียงเรียบ โดยไม่คิดแม้จะมองหน้า

“ไม่ปล่อย พี่บอกแล้วว่าทะเลาะกันห้ามเดินหนี พี่ขอโทษ” น้ำเสียงเว้าวอน อ่อนหวาน ต่างกับเมื่อครูอย่างกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

“บอก ให้ ปล่อย” เน้นเสียงทีละคำ หันมาจ้องหน้า

ด้วยแววตาแบบนี้ แววตาที่เค้าไม่เคยเห็น

“..............” คนอุ้มยิ่งเห็นดวงตายิ่งใจหาย ถ้าปล่อยตอนนี้มีหวังเค้าได้เสียเธอไปแน่ๆ เลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้คนสวยในอ้อมกอดโมโหตามใจ ในเมื่อเค้าผิดคงไม่มีอะไรต้องเถียง

“โทโมะ บอกให้ปล่อย”

สิ้นเสียงหวาน ทำเอาเค้าเหงื่อตก ยิ่งสรรพนามถูกเปลี่ยน ยิ่งปล่อยไม่ได้

“ถึงรถจะปล่อยครับ” กระชับกอดแน่น ไม่กลัวว่าคนในอ้อมกอดจะหายใจไม่ออก ขออย่างเดียวขอให้ถึงรถไวๆ กลัวเหลือเกิน กลัวเธอหนีไปอีก ไอ้โทโมะไอ้งี่เง่าเอ้ย เดินก้าวยาวเป้าหมายคือเจ้าคันโตตรงหน้า เลือกที่จะเปิดประตูฝั่งคนขับ รีบขึ้นรถอุ้มคนสวยให้นั่งบนตักแกร่งก่อนจะปิดประตู กดล็อคประตูมันทุกด้าน มือหนากอดเอวแน่น เลือกซบหน้าลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอย่างจนใจไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรให้ตัวเล็กหายโกรธ ยิ่งเห็นสายตัวเมื่อครู่ ยิ่งกลัว กลัวไปหมดทุกอย่าง

“พี่ขอโทษ ยกโทษให้คนโง่ได้ไหม กลับบ้านกันครับตัวเล็ก” พยายามทุกอย่างให้เธอสนใจแต่แล้วก็เหมือนเดิม ตัวเล็กไม่มองหน้าผมเลย

“.............”

“ที่รัก มองหน้าพี่หน่อย พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะครับพี่ยอมทุกอย่าง จะตีจะสั่งให้พี่ทำอะไรก็ได้พี่ยอม พี่ขอโทษ ขอโทษนะครับ” บอกอย่างหมดหนทางง้อ จะให้ทำอะไรเค้ายอมหมดครับ

“ถ้ายอม ก็ปล่อย ... จะกลับบ้าน”

“ก็นี่ไงพี่จะพากลับบ้านเรา ไปครับพี่พากลับบ้านนะ” ถึงจะรู้ว่าคนสวยไม่มีแววว่าจะหายโกรธ แต่เลือกที่จะทำใจดีสู้เสือ คำว่ายอมของพี่ไม่ได้หมายถึงยอมให้ตัวเล็กเดินไปจากชีวิตพี่นะครับ

“...... กลับคอนโด”

“วันนี้นอนคอนโดก็ได้ครับ พี่ตามใจตัวเล็กนะ” ไม่รู้หรอกว่าแฟนสาวต้องการอะไร เดาทางไม่ออก รู้แต่ตอนนี้มีอะไรก็ยอมได้หมดทุกอย่าง

สิ้นเสียงแฟนหนุ่ม ร่างบางที่โดนรั้งตัวบนตักก็ค่อยๆเกาะมือเหนียวหนึบก่อนจะ ลุกมานั่งเบาะคู่คนขับ ทุกการกระทำไม่มีสักครั้งที่จะหันมามองชายหนุ่มด้านข้าง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเลือกนั่งมองข้างทาง เจ้าแฟนตัวดีขับรถไป แหย่ไป เดี๋ยวลูบผม เดี๋ยวยีผม แต่ทุกอย่างไร้ความหมายเมื่อคนสวยไม่คิดแม้แต่จะมองหรือสนใจ

รถคันโตจอดสนิท ที่ลานจอดรถของคอนโดหรู สาวสวยหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่ของชายหนุ่มก่อนจะรีบก้าวเข้าไปติดต่อที่เคาว์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ยื่นบัตรประชาชนเพื่อขอคีย์การ์ดสำรอง ไม่สนใจคนที่เดินตาม เจ้าหน้าที่ตรวจสอบความถูกต้องก่อนจะส่งมองคีย์การ์ดอันใหม่ให้ตามความต้องการ คนที่เดินตามมาได้แต่ยืนดูห่างๆ นี่ตัวเล็กโกรธพี่ขนาดนี้เลยเหรอ

เห็นแฟนสาวเดินออกจากเคาว์เตอร์ประชาสัมพันธ์ รีบเดินมาโอบเอวกอดไว้ ขืนปล่อยไว้อย่างนี้คนที่จะแย่คือเค้าเอง หรืออาจต้องเสียเธอไปอีกครั้ง .... ผมไม่ยอมครับ

“ทำคีย์การ์ดใหม่ทำไมครับ”

“..........”

“ตัวเล็กอย่าเงียบสิครับ พี่ทรมานรู้ไหม”

“..........”

“ตอนนี้ไม่พูดไม่เป็นไร แต่อยู่ในห้องต้องพูดกับพี่นะครับ”

“..........”

โอบเอวแฟนสาวถึงหน้าห้อง 2207 มือเรียวจะหยิบคีย์การ์ดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอยากจะรีบปิดประตูแต่ก็ต้องจนใจ ปล่อยให้แฟนหนุ่มตามเข้ามา เพราะยังไงเค้าก็มีคีย์การ์ดอีกใบอยู่ดี เดินเข้าห้องได้ก็รีบสะบัดตัวให้พ้นจากมือเหนียว ก่อนจะจ้ำอ้าวเดินเข้าห้องนอนปิดประตูล็อค ค่อยๆทรุดนั่งหลังประตูบานใหญ่ที่กั้นระหว่างเธอกับแฟนหนุ่ม คนด้านนอกทำตัวไม่ถูก ไม่คิดว่าจะเจออย่างนี้ แค่ไม่พูดพี่ก็แย่แล้ว นี่ยังหลบหน้าพี่อีกแล้วพี่จะขอโทษตัวเล็กอย่างไงครับ มือหนาเคาะประตูห้องรัวไม่หยุด

“ตัวเล็กครับ เปิดประตูให้พี่หน่อย”

“...........”

“ตัวเล็กพี่ขอโทษ อย่าทำอย่างนี้สิครับ”

“...........”

“ตัวเล็กครับ ไม่เปิดไม่เป็นไร ยังไงพี่ก็จะไม่ไปไหน จะนั่งรอตัวเล็กอยู่หน้าห้องนี่แหละ”

“..........”

“ตัวเล็กครับ........”

หยุดทุบประตู ก่อนจะค่อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้น แผ่นหลังสัมผัสประตูบานใหญ่ มือหนากอบกุมอยู่ที่ขมับ ผมเผ้ายุ่งเหยิงคิดไม่ออกว่าจะทำไง ได้แต่นั่งเอาหัวโขกประตูเบาๆ กับความผิดที่เค้าก่อ คิดแล้วอยากฆ่าตัวเองให้ตาย ทำร้ายคนรักได้อย่างไง ยิ่งเห็นข้อมือเล็กๆ ยิ่งเสียใจ เค้าปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลอีกแล้ว อะไรที่ไม่เคยทำก็ทำ โอ้ยยิ่งคิดยิ่งโกรธตัวเอง ไอ้โง่เอ้ย

คนสวยด้านในก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ นั่งกอดเข่าเงียบ รู้ว่าเค้าอยู่อีกด้าน นั่งทบทวนถึงอนาคต ถามตัวเองซ้ำๆว่าชีวิตจะสามารถอยู่โดยขาดผู้ชายอีกฝั่งได้หรือไม่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบคำถามได้สบาย แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ถามกี่ที คำตอบที่แสดงคือไม่ได้ นึกไม่ออกหากขาดผู้ชายอีกฝั่งชีวิตจะเป็นอย่างไง กลัวว่าจะเสียเค้าไป แต่อาการที่เค้าแสดงวันนี้มันทำให้กลัว อยู่ด้วยกันทุกวันยังไม่ไว้ใจแล้วอีกหน่อยจะเป็นอย่างไง แล้วอารมณ์เกรี้ยวกราดที่แสดง นี่เค้ารักเธอมากหรือไม่รักเลยกันแน่ ก้มมองข้อมือของตน ตอนนี้เริ่มบวมแดงอย่างเห็นได้ชัด คนรักกันเค้าทำกันอย่างนี้หรือ

----------------------------------------------------------

นั่งใช้ความคิดกับตัวเอง ปล่อยให้เวลาเดินไปเรื่อยๆ คิดไปคิดมาก็ไร้ประโยชน์ เธอก็ผิดไม่น่าแกล้งอย่างนั้น ถ้าโกรธไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องทำงานขืนไม่ได้นอนพรุ่งนี้แย่แน่ อีกฝั่งก็คงเหมือนกัน อยู่กันไปค่อยๆปรับตัวกันไป เหตุผลเดียวที่ยอมนอกเหนือจากเรื่องงาน ก็คงเรื่องหัวใจนั่นแหละ มือเรียวค่อยๆ บิดลูกบิดเปิดประตู แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแฟนหนุ่มนั่งหมดสภาพอยู่ด้านหน้าประตู

ร่างสูงนั่งพิงประตู เห็นประตูเปิด ความท้อแท้หายหมดสิ้น ลุกขึ้นได้ ดึงแฟนสาวมากอดแน่น พูดอยู่ประโยคเดียวซ้ำๆ

“พี่ขอโทษ ๆๆๆๆๆ”

“แก้วก็ต้องขอโทษพี่”

“หายโกรธพี่นะ ต่อไปพี่จะไม่งี่เง่าอีกแล้ว”

“พี่ก็ต้องหายโกรธแก้ว”

“พี่ไม่เคยโกรธแก้ว เจ็บมากมั้ยตัวเล็ก” ถามก่อนจะดึงข้อมือเล็กขึ้นมาดู ทั้งห่วงทั้งหวง ทั้งเกลียดตัวเองที่ทำตัวเล็กเจ็บ

“อืม เจ็บนิดหน่อย พี่ไปอ่าบน้ำนอนเถอะพรุ่งนี้ซ้อมแต่เช้า” ลากแฟนหนุ่มเข้ามาในห้องก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้

“พี่ทำแผลให้ตัวเล็กก่อนก็ได้ แล้วค่อยอาบ”

“ไม่เป็นไรคะ พี่อาบเถอะแก้วจะได้อาบบ้าง”

“พี่ขอโทษ” กอดแฟนสาวแน่นอีกครั้ง ทุกครั้งที่พูดเพื่อขอโทษจริงๆ มีอะไรไถ่โทษได้ตอนนี้ผมยอมหมด ให้ผมเจ็บแทนผมก็ยอมครับ

++++++++++++++++++++++++