Back Togeter

****************************

มองสาวสวยหลับสนิทบนอกแกร่ง ไล้มือหนาไปสัมผัสเรือนผม เกลี่ยผมคนสวยเล่นไปมา อยากเหลือเกิน อยากให้เป็นอย่างนี้ อยากหลับไปพร้อมกับเธอ เวลาตื่นลืมตาขอได้เห็นสาวหน้าหวานทุกวันแค่นี้เค้าก็ไม่ต้องการอะไรอีก ชีวิตที่ผ่านมาก่อนจะมีตัวเล็ก ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีความต้องการเหมือนผู้ชายทั่วๆไป แอบรักเพื่อนสนิทแต่ไม่กล้าบอก อดทนจนถึงที่สุด จนเธอจากไปโดยไม่ล่ำลา รอมาตลอด รอว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลับมา เวลาคิดถึงก็มีบ้างตามนิสัยผู้ชายที่ต้องหาที่ระบายแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะจริงจังหรือยอมให้ใครมาแทนที่เธอ รอนานจนคิดว่าคงจะไม่มีวันนั้น ความหวังเลือนรางลงทุกที แต่ต้องขอบคุณฟ้าที่ยังเมตตาส่งเธอกลับมาหาผมให้เธออยู่ตรงนี้ ตรงที่ผมเลือกแล้วว่าจะหยุดแค่เธอคนเดียวเท่านั้น ตัวเล็กของผม

*****************************

“ตัวเล็ก ตื่นได้แล้วครับคนขี้เซา” กดจูบบนหน้าผากนวลเนียน ปลุกคนสวยขี้เซา ถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานผมก็จะปล่อยให้ตัวเล็กนอนอยู่อย่างนี้

ขนตางอนแพรหนาค่อยๆกะพริบ เงยหน้ามองเจ้าของอกแกร่งที่เธอใช้เป็นเตียงนอนเมื่อคืน

“กี่โมงแล้วคะ” ถามเสียงงัวเงียเหมือนเด็กเพิ่งตื่นนอน แต่นั่นแหละที่เค้าหลง

“จะหกโมงแล้วที่รัก” ดันร่างบางนอนราบกับเตียงนุ่ม ยันตัวเองค่อมไว้อีกครั้ง จูบเบาๆที่ปากสวย

“อืม .... พี่พอแล้ว ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวแก้วเตรียมเสื้อผ้าให้คะ” บอกคนเอาแต่ใจให้หยุดการกระทำ ยังไงวันนี้ต้องไม่สาย

“ครับ เห็นว่าเมื่อคืนเป็นเด็กดีหลอกนะที่รัก” สายตาหวานมองลูกแมวด้านล่าง แสนเสียดาย จูบหนักๆ อีกครั้งก่อนจะค่อยๆถอนตัวเดินเข้าห้องน้ำ

ร่างบางเมื่อเห็นแฟนหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำ ก็รีบลุกจัดการกับตัวเอง เก็บเสื้อผ้าที่กระจายอยู่เต็มห้อง จัดเตียงให้เรียบร้อย ถึงจะเจ็บอยู่บ้างแต่ก็ไม่เท่าเมื่อวานร่างกายคงปรับสภาพกับสิ่งแปลกปลอมที่ได้รับเป็นที่เรียบร้อยแล้วมั้ง เลือกเสื้อผ้าสำหรับแฟนหนุ่ม จัดเตรียมสัมภาระสำหรับการทำงานแสนยาวนานของวันนี้

ก้มๆเงยๆ อยู่สักพัก ก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่แทรกผ่านชุดคลุมที่สวมใส่ ใช่แน่แล้วผีดิบออกจากห้องน้ำแล้ว

“พี่ ทำไมไม่เช็ดตัวเดี๋ยวเป็นหวัดนะ” ดุคนเอาแต่ใจที่กอดจากด้านหลัง ตีมือแกร่งที่โอบกอด

“จะให้เมียเช็ดให้ ได้รึป่าว” กระซิบข้างหูเสียงทุ้ม เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มีแต่เฉพาะคนในอ้อมกอดเท่านั้นที่ได้เห็น

“ไว้วันอื่นแล้วกันคะ วันนี้คงไม่ได้เพราะถ้าวันนี้ไปสายคงโดนดุทั้งคู่” หันมาเผชิญหน้ากับผีดิบเอาแต่ใจ มือบางค่อยๆ ลูบหยดน้ำที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อออก

“แก้วไปอาบน้ำก่อนนะ เสื้อผ้าพี่อยู่บนเตียงคะ” จู่โจมหอมแก้ม รีบเดินเข้าห้องน้ำเพราะถ้าขืนช้ากว่านี้คนที่จะซวยก็คือเธอ

“ตัวเล็กทำพี่ค้างนะครับ” ตะโกนไล่หลัง  อยากจะกระชากกลับมาจูบใจจะขาดแต่ที่ตัวเล็กพูดก็ถูก รีบจัดการกับตัวเอง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่คนสวยเลือกให้ถูกใจที่สุด นอนเอกเขนกรอตัวเล็กที่โซฟากลางห้อง ผิวปากอารมณ์ดี คิดถึงเจ้าคุมะลูกชายเหมือนกันเพราะตั้งแต่แม่เจ้าคุมะมา พ่อต้องพาไปฝากไว้กับปู่ย่าตลอด ไม่ใช่ไม่รักแต่ถ้าคุมะอยู่ต้องแย้งความรักของสาวผู้เป็นแม่แน่ๆ เพราะฉะนั้นอยู่กับปู่กับย่าดีแล้วลูก เห็นคนสวยเดินออกจากห้องน้ำ ทูนหัวแค่พี่เห็นก็ใจหวิวแล้ว อดทน อดทน อดทน อยากเข้าไปช่วยแต่งตัว อดทน อดทน ทนไม่ไหวแล้ว ....

“มาพี่ช่วยแต่ง” เดินหน้าทะเล้น เข้ามากอดร่างบางที่กำลังยืนเลือกเสื้อผ้า

“ไม่ต้องเลยถ้าพี่ช่วย แทนที่จะไวกลับต้องช้ากว่าเดินแน่ๆ ค่ะ”

“โธ่ตัวเล็กอ่ะ ก็พี่อยากช่วยนี่ครับ” ทำเสียงออดอ้อนที่เจ้าตัวไม่เคยทำ ก็เหยื่อตรงหน้ามันน่ากินนี่ครับ

“อยากช่วยเหรอคะที่รัก งั้นช่วยไปนั่งที่เดิมนะคะ แก้วจะแต่งตัว” กล่าวเสียงอ้อนกลับ แล้วลากแฟนหนุ่มมานั่งที่เดิม แต่กว่าจะลากมาได้ เหนื่อยค่ะ

นั่งหน้าบูด อยากช่วยอย่างแต่คนสวยให้ช่วยอีกอย่าง ผีดิบเซ็งครับ

“ตัวเล็ก ทำไมใส่เสื้อแขนยาวหล่ะครับ ไม่ร้อนเหรอ” ร้องถามเมื่อเห็นตัวเล็กใส่เสื้อแขนยาวตัวใหญ่ ปกปิดตั้งแต่คอถึงแขน

“ร้อนแต่ต้องทนค่ะ เพราะใครบางคนทำรอยไว้เต็มตัว” ตอบกลับผีดิบเอาแต่ใจ อยากรู้นักถ้ารู้ว่าเป็นเพราะคนที่นั่งอยู่นั่นแหละ จะรู้สึกไง

“ถึงจะเป็นรอย แต่ก็เป็นรอยรักของพี่ ตัวเล็กไม่เห็นต้องอายเลยครับ” เดินเข้ามากอดเอวบางแน่น

น่านนอกจากจะไม่ละอายยังมีหน้าลอยหน้าลอยตาตอบ ปากพี่ทำด้วยอะไร

“แก้วไม่คุยด้วยแล้ว ไปคะเดี๋ยวสาย”

“ไปครับที่รัก” กระซิบข้างหูพร้อมหอมเบาๆ  เดินสะพายกระเป๋าของตนและคนตัวเล็ก จูงแฟนสาวลงไปด้านล่าง

*************************************

“อ้าว ลูกแก้วตื่นแต่เช้าเลยลูก มาลูกมาแม่เตรียมข้าวต้นกุ้งร้อนๆ ไว้ให้แล้ว” ร้องเรียกลูกสาวสุดที่รัก เด็กอะไรน่ารักที่สุด

“ขอบคุณค่ะ” ยิ้มหวาน กล่าวขอบคุณแม่แฟนหนุ่ม

“แม่ทักคนเดียวเลย แล้วผมหล่ะแม่ก็เห็นว่าลงมาพร้อมกัน” เจ้าลูกชายตัวดีเริ่มโวยวาย

“เจ้าโมะ ถ้าแกน่ารักเหมือนลูกแก้วค่อยมาคุยกัน ไปตามพ่อกับพี่มากินข้าวได้แล้ว”

“แม่ครับ .... ไปตัวเล็กนั่งรอพี่แปปนึงครับเดี๋ยวพี่มา” พาแฟนสาวมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร ขโมยหอมเบาๆ

“พ่อ พี่ แม่เรียกกินข้าวครับ” ตะโกนลั่นบ้าน แล้วรีบเดินไปหยิบกุญแจรถ จะได้พาตัวเล็กรีบออกจากบ้าน หนีคนแก่ที่ชอบแย่งความรัก กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาที่โต๊ะอาหาร กลัวว่าใครจะแย้งที่นั่งข้างแฟนสาว แต่.....

“เห้ย! พ่อ แม่ พี่เคนจิ ... แล้วผมจะนั่งตรงไหน” แม่นะแม่หลอกให้ผมไปตามพ่อกับพี่ สุดท้ายสามคนใกล้ตัวเล็กของผม พ่อแม่ขนาบซ้าย ขวา ส่วนไอ้พี่ตัวแสบเล่นนั่งตรงข้าม แล้วผมจะนั่งไหน โอ๊ย เสียรู้คนแก่เอาแต่ใจ

“จะโวยวายทำไม ที่นั่งตั้งเยอะไอ้ลูกคนนี้ มากินข้าวเดี๋ยวจะสาย จะเจ็ดโมงแล้ว” ผู้เป็นพ่อดุเจ้าลูกชาย กลัวลูกสาวจะไปทำงานสายแล้วโดนตำหนิ

“เล่นอย่างนี้กันใช่ไหม ได้ครับ แล้วอย่ามาว่าผมแล้วกัน” ว่าแล้วเดินมาหาคนสวย ตัวเล็กมองหน้างงๆ ก่อนจะร้องลั่น ก็คนตัวโตเอาแต่ใจเล่นช้อนร่างบางอุ้มตัวลอย แล้วนั่งแทนที่วางคนสวยไว้บนตัก

“ป้อนพี่หน่อยนะตัวเล็ก” หันไปยักคิ้วให้ผู้เป็นพ่อ ส่งยิ้มกวนประสาทให้ผู้เป็นแม่กับพี่ชาย เหตุการณ์เหมือนเมื่อวาน แต่ต่างตรงที่มีบุคคลรอบข้าง นั่งอ้าปากค้างตาโต นึกไม่ถึงในความบ้าระห่ำของเจ้าลูกชายตัวดี

“มองอะไร กินข้าวสิครับหิวไม่ใช่เหรอ ผมรีบนะ” หันไปบอกพ่อแม่ คนตัวเล็กบนตักนั่นหน้ามุ่ย แต่ที่แปลกคือหน้ามุ่ยๆของตัวเล็กทำไมมีสีชมพูหล่ะครับ

“ป้อนหน่อยที่รัก” กระตุกเอวคนสวยเบาๆ

“ไอ้พี่บ้า” ทั้งอาย ทั้งเขิน อยากจะฟาดให้ตาย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมป้อน ไม่งั้นจากที่ต้องทำงานแปดโมง คงต้องเปลี่ยนเป็นสิบโมง

“เรียกสามีว่าไอ้ เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอน” กระซิบเบาๆ พอให้ได้ยินแค่สองคน แต่ดูจากอาการคนบนตักก็พอรู้ หน้าขาวขึ้นสีอัตโนมัติ หน้าแดงขนาดนี้คนรอบข้างไม่รู้ก็บ้าแล้ว

“ไอ้โมะจะกินก็กิน อย่าไปแหย่น้อง แม่วันนี้ทำไมข้าวต้มแม่หวานขนาดนี้นะ”

“นั่นดิแม่ มดกัดด้วย” เสียงเจ้าพี่ชายแซวบ้าง

“อิ่มรึยังครับ” ถามคนบนตัก เสียงที่แซวเหมือนอากาศที่ลอยผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

คนสวยไม่ตอบได้แต่พยักหน้ารับเบา

“งั้นไปกันครับ แม่ พ่อผมไปทำงานก่อนนะ แล้วพี่ถ้าอยากรู้อะไรถามพ่อกับแม่ ไม่ต้องถามผม เพราะยังไงผมก็ไม่ตอบถ้าดูขนาดนี้พี่ยังไม่รู้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”

“แก้วไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

“เดี๋ยวลูก มาให้แม่หอมหน่อย” เห็นลูกสาวคนสวยกำลังจะไปทำงาน รีบเช็ดปากลุกเดินมาหา หอมซ้ายที ขวาที อยากมีลูกสาวแบบนี้กับเขาบ้าง

“พ่อด้วย” คนเป็นพ่อไม่ยอมแพ้ กลัวจะน้อยหน้าภรรยา

“งั้นพี่ด้วยครับ” พี่เคนจิวิ่งหน้าแป้น รี่เข้ามาหา พ่อทำได้ แม่ทำได้ พี่ก็ทำได้ครับ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเจอกับหุ่นกำยำของเจ้าน้องชายยืนขวางหน้า

“หยุด แค่พ่อกับแม่ก็มากพอแล้ว อยากหอมได้ครับ มานี่โทโมะหอมเอง” คว้าคอพี่ชายหอมซ้าย หอมขวาแล้วผลักออก

“ไอ้น้องเวร .... ทำไปได้ ไม่ใช่เด็กนะโว๊ย พ่อ แม่ผมไปอาบน้ำก่อนนะ ขยะแขยง”

“พ่อครับ แม่ครับโทโมะไปก่อนนะ ตอนเย็นเจอกันครับ” เดินเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นพ่อแม่ แล้วเดินจูงมือแฟนสาวออกไป

“ไปได้แล้วเจ้าโมะ เดี๋ยวรถติด ขับรถดีๆ ค่อยๆไปนะ อีกอย่างอย่าแกล้งน้อง ถ้าพ่อรู้แกตาย” บอกลูกชาย ยืนยิ้มกับภรรยาสองคน เมื่อก่อนโทโมะไม่ค่อยพูดแต่พอมีลูกสาวก็พูดเก่งขึ้นเยอะทำให้บ้านมีสีสัน ภูมิใจกับลูกชายคนนี้ ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงาน แต่ที่ภูมิใจที่สุดเห็นจะเป็นเลือกว่าที่ลูกสะใภ้ได้ถูกใจพ่อกับแม่

*******************************