Back Togeter

---------------------------------------------

พี่เอกเดินเข้ามาพร้อมกับสาวรูปร่างสูงบาง ใส่เสื้อแขนยาวกับกางเกงวอร์มขนาดพอดีตัวก็ดูเท่ห์ดี แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่คิดแม้แต่จะหันมามองพวกผมที่นั่งอยู่มุมห้อง เฮ่!นี่เธอพวกเราเคโอติคนะ พระเอกของงานนี้ ไม่คิดจะสนกันบ้างเลยไง แต่เขื่อนคุ้นๆ นะ เคยเห็นที่ไหน รูปร่างแบบนี้ โถ่เว้ย พี่เอจะให้นั่งซะไกลทำไมวะ แล้วทำไมต้องใส่หมวกปิดหน้าขนาดนั้น สงสัยจะอาย รึไม่ก็ขี้เหล่ อยากรู้นักฝีมือจะแค่ไหนกัน จะสู้น้องเขื่อนได้รึป่าว 555 คอยดูท่าเต้นไม่ได้เรื่อง จะหัวเราะเยาะซะเลย ช่วยไม่ได้ก็พี่เอไม่ยอมให้ผมแซวเองต่างหาก แต่ เฮ้ยทำไมหน้าไอ้โมะมันอึ้งขนาดนั้นแถมอมยิ้มอีก แต่จริงๆนะ เขื่อนว่าไอ้หุ่นแบบนี้คุ้นๆ เคยเห็นจริง แต่ที่ไหนเหมือนจะนึกออกแต่ก็นึกไม่ออกครับ จะแอบสะกิดคุยกะบอสก็ไม่ได้ พี่เอวันนี้จะดุไปไหน เอาวะตั้งใจดูก็ได้

-----------------------------------------------

เสียงเพลงเจ้าปัญหาดังขึ้น พี่เอกบอกอะไรไม่รู้กับกับหญิงสาวคนนั้น ต่างคน ต่างยืนประจำที่ ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ใจกลางห้อง แต่พอทั้งคู่เต้นซึ่งมันก็ท่าเดิมๆ เหมือนที่ผมกับโทโมะเต้นไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ที่ทำให้พวกผมอึ้งคือไม่คิดว่าผู้หญิงอะไรจะเต้นได้เท่ห์ขนาดนี้ เส้นผมพริ้วไหวตามจังหวะที่เธอเคลื่อนไหว ขนาดเต้นท่าเดียวกันกับพี่เอก แต่ความรู้สึกต่างโดยสิ้นเชิงมันคนละอารมณ์เลย ดูหน้าเพื่อนผมแต่ละคน ไอ้เขื่อนอ้าปากขากรรไกรค้างแล้วมั้ง เคนตะจ้องตาไม่กะพริบ จงเบถึงกับต้องหยิบแว่นมาใส่ ส่วนเฟย์กับฟางตอนนี้เหรอครับ ดูหน้าสิเพ้อไปถึงไหนแล้ว คงอยากเก่งเหมือนผู้หญิงคนนั้นหล่ะสิ ส่วนผมชอบครับ บอกตามตรงชอบทุกการเคลื่อนไหว ดูดีลงตัวไปหมดผู้หญิงอะไรสะกดใจชะมัด แต่ที่แปลกเห็นจะเป็นผีดิบ มันมองผู้หญิงคนนั้นสายตาแปลกๆ ถ้ามันกินได้มันคงกินไปแล้ว ตาหวานขนาดนี้ ไอ้บ้าน้องเค้าจะรู้รึป่าวว่าแกมอง ช่วงเวลา 3 – 4 นาทีที่เธอเคลื่อนไหว เหมือนโดนสะกดไม่คิดแม้แต่จะขยับไปไหน ติดใจกับภาพตรงหน้า แต่พอเพลงจบเธอก็รีบเดินออกนอกห้องไปไม่แม้แต่จะหันมามองพวกผม แต่ไม่สิเธอหันมามองครับแต่หันมามอง ... ผีดิบ

----------------------------------------------------

ถ้ารู้ว่าเต้นแล้วสะกดคนมองได้ขนาดนี้ ผมจะให้ตัวเล็กเต้นให้ผมดูแค่คนเดียว ใส่หมวกปิดหน้าขนาดนั้นคิดว่าพี่จำไม่ได้รึไง เมียทั้งคนนะ ต่อให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ตัดผมพี่ก็จำได้ เห็นตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามา อยากเข้าไปหาแต่ก็ต้องห้ามใจ ที่ยอมเต้นให้คงต้องโดนขอร้องมาแน่ นี่แหละนิสัยตัวเล็กของผม ห่วงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ อดห่วงไม่ได้กลัวจะไม่ไหว แต่พอเห็นตัวเล็กเคลื่อนไหว เหมือนโดนสะกดลืมทุกอย่างที่คิด ขออย่างเดียว ไม่อยากให้เพลงจบ หลงจนไม่อยากทำอะไร มารู้ตัวอีกทีก็ตอนตัวเล็กหันมามองแล้วเดินออกจากห้องไปนั่นแหละ.........อยากกลับบ้านแล้วครับ

--------------------------------------------------

“นี่เด็กๆ ....... เฮ้ยเคโอติค เฟย์ ฟาง เป็นอะไรเงียบทำไมน้องเค้าเต้นเสร็จออกไปแล้ว ไปพวกเราไปซ้อมได้แล้ว เดี๋ยวพี่คุยกะพี่เอกแปปนึง”

“พี่เอ ใครอ่ะ” เมื่อกี้ว่าเค้าขี้เหล่ตอนนี้อยากรู้จักซะแล้ว

“น้องแดนเซอร์ไงเขื่อน มีอะไรเหรอ”

“ป๊อปว่าเอาคนนี้แหละเต้นเดจาวู รับรองเฮียต้องชอบ”

“ใช่ค่ะ ฟางเห็นด้วย พี่เอฟางชอบอ่ะ ชื่ออะไรเหรอ เวลาเต้นดูมีเสน่ห์ น่าค้นหา ถ้าฟางเป็นผู้ชายนะฟางจะจีบเลย”

“เสียใจครับฟางเป็นผู้หญิงแล้วก็มีแฟนแล้วห้ามพูดแบบนี้” โอบเอวสาวหน้าหวานแน่น หงุดหงิดเล็กๆ ที่เห็นแฟนสาวปลื้มผู้หญิงด้วยกัน

“เคนตะ กับจงเบก็ชอบครับ ขอมาเต้นให้เคโอได้ป่ะ”

“เป็นไงเอ เมื่อกี้ตอนเต้นเอกไม่ได้ดูน้องเค้า มองแต่เงาในกระจกเลยเห็นอะไรไม่มาก แต่เอกว่าถ้าแดนเซอร์เต้นได้ขนาดน้องเค้าก็เยี่ยมเลยว่าม่ะ”

“เออ แต่ต้องยองรับว่ากะ .... เอ้ย น้องเค้าเต้นเก่ง ขนาดไม่ได้ซ้อมกับแกนะ ยังเต้นได้พร้อมแกขนาดนี้ เยี่ยมว่ะ ถ้าจะให้เวริค์ คนที่เต้นเดจาวู ต้องเต้นให้ได้ขนาดน้องเค้า ไม่รู้ทีมแดนเซอร์จะฝึกทันรึป่าว” เกือบหลุดแล้วตู

“พี่เอกไม่ได้ดู ก็ไปตามเค้ามาเต้นอีกรอบสิแล้วพี่ก็นั่งดูเหมือนผม”

“เฮ้ย! ผีดิบเจ๋งว่ะ ความคิดสุดยอด ไปตามมาเลยพี่” หนุ่มหน้ายาวเสริม

“เฟย์ก็อยากดูอีก ตามเลยพี่เอ น้องเค้าไปไม่ไกลหลอกมั้ง ... เดี๋ยวเฟย์ไปตามให้นะ”

“ไม่ต้องเลย บอกแล้วไงเพลงเดียวครั้งเดียว เกรงใจน้องเค้า ไป ไป ซ้อมได้แล้ว” ต้องรีบบอกครับ ถ้ายัยแก้มปุ๋มไปตามความลับแตกแน่ แต่ก็คุ้มครับ ต้องขอบคุณแก้วจริงๆ แต่จะซ้อมกันทันเหรอ ผมหล่ะห่วงอีกทีมตงิด ตงิด แต่ถ้าเอาอย่างป๊อปบอกก็ดี ให้แก้วเต้น ไอ้เอกเดี๋ยวแกได้คุยกะข้าเป็นการส่วนตัวแน่ ๆ

“ถ้าพี่ไม่ตามเค้ามาเต้นอีกงั้น พี่เอ พี่เอก ผมขอตัวครับ อยากกลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้ค่อยต่อ สวัสดีครับ” หนุ่มญี่ปุ่นแสนเย็นชาบอกหน้านิ่ง งงไปตามๆ กัน ปกติถ้าไม่บอกให้เลิก ไม่มีทางเลิกเด็ดขาด นี่อยู่ๆ เลิกซะดื้อๆ เก็บของเข้ากระเป๋า เดินออกไปไม่สนใจใคร

“โทโมะ เดี๋ยว.... โอ๊ย! เป็นอะไรไปอีก กลุ้มโว๊ย แล้วจะซ้อมไงหล่ะ”

“ไอ้ผีดิบโรคจิต สงสัยมันกลัวแพ้น้องคนนั้นแน่ๆ สมน้ำหน้าเจอคู่ปรับแล้ว แต่เดี๋ยวไอ้ป๊อป แกคุ้นน้องเค้าม่ะ ข้าคุ้นๆว่ะ แต่นึกไม่ออก”

“จะคุ้นได้ไงไอ้เขื่อน ก็เพิ่งเห็นพร้อมกันหมด อย่าเพิ่งห่วงเรื่องน้องเค้าได้ม่ะ ห่วงตัวเองก่อน ไอ้ผีดิบมันไปโน่นแล้ว จะซ้อมไงอีกไม่กี่วันก็ซ้อมใหญ่แล้ว ไอ้ผีดิบนะไอ้ผีดิบอารมณ์ปรวนแปรจังวะ อยู่ๆ ทิ้งกันซะอย่างงั้น”

“งั้นวันนี้พอแค่นี้แล้วกัน พี่มีเรื่องต้องคุยกับพี่เอพอดี ถือว่ายกประโยชน์ให้พวกเราแล้วกันที่เมื่อกี้ทำตัวดี แยกย้ายครับ พรุ่งนี้ใครสายโดนปรับนะ บอกผีดิบด้วย”

“โอ้ว เหมือนเสียงสวรรค์ แต่ไอ้ป๊อปเชื่อดิ เขื่อนเคยเห็นจริงๆ ถ้าไม่เชื่อคอยดู เขื่อนจะพิสูจน์ให้หมีฟูร์ดู ขอแค่ให้เจออีกครั้งเดียว ไปเฟย์กลับครับ” หนุ่มหน้าทะเล้น ไม่เคยจะสนใจอะไร ขนาดโดนบอสดุ ยังยิ้มแป้นแล้นดีใจได้ขนาดนี้ พรสวรรค์ของเขื่อนน้อยจริงๆ แต่ดูจากสายตาที่มุ่งมั่น คงต้องรู้ให้ได้แน่ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร สู้ๆ นะเคโรโระ

“เอางั้นเหรอครับพี่ งั้นพรุ่งนี้กี่โมงครับ เวลาเดิมรึป่าว” เฮ่อผมหล่ะห่วงครับกลัวจะออกมาไม่ดี แต่ดูพวกมัน พอพี่เค้าบอกว่าเลิกดีใจ ออกนอกหน้า จะมีใครคิดแบบป๊อปบ้างมั๊ย

“แปดโมง ป๊อปนัดเพื่อนๆเราด้วยนะ กลับบ้านดีๆ เดี๋ยวพี่คุยกับพี่เอกก็กลับเหมือนกัน”

“ครับ ไปฟางกลับเถอะ หิวข้าวป่าวแวะกินข้าวก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ป๊อปไปรับนะ” เครียดเหมือนกันครับ แต่ทำไงได้ในเมื่อสมาชิกไม่ครบก็ซ้อมไม่ได้ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ ไอ้ผีดิบแกตายแน่ ทำเอาวงแตก แต่ยังดีที่มีสาวหน้าหวานข้างๆ ไม่ค่อยพูด แต่พอพูดมีเหตุผลทุกที ป๊อปยอมครับ ว่าแล้วก็พาที่รักกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวไม่ทันไอ้เขื่อน ลากเฟย์ไปนู้นแล้ว

“จงเบ กลับเถอะ คนไม่มีคู่อย่างพวกเรา” เคนตะชวนหนุ่มเกาหลี เก็บของกอดคอเดินออกไปเช่นกัน

----------------------------------------