Back Togeter

โทโมะนอนเล่นอยู่กับคุมะในห้อง สายตาก็คอยมองนาฬิกา

3 ทุ่ม 15 แล้วนะ ที่รัก ดึกแล้วนะ

“คุมะ แม่แกทำไมยังไม่โทรให้พ่อไปรับสักทีนะ เป็นห่วงรู้ไหม รึว่าพ่อไปเฝ้าแม่ที่หน้าบริษัทดีมะ” คุยกะลูกเสมือนหนึ่งว่าเจ้าลูกชายคุมะจะตอบคำถามได้

“ไป ก็ต้องโกรธ ไม่ไป ก็เป็นห่วง ไป ไม่ไป ไป ไม่ไป เห้ย! ช่วยพ่อคิดหน่อยสิครับ”

♪อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกเหงาเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ใครต่อใครยังไหวหวั่น♪

“ที่รัก เสร็จรึยัง โทโมะจะไปรับแล้วนะ แต่ถ้ายังไม่เลิกโทโมะจะไปรอหน้าบริษัทนะครับ” บอกโดยไม่ฟังว่าอีกฝั่งจะพูดอะไร

“เสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้แก้วกำลังจะกลับแล้ว”

“งั้นแก้วนั่งรอที่ ร้านกาแฟข้าง ๆ บริษัทก่อนนะเดี๋ยวโทโมะไปรับครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเรียกแท็กซี่กลับแปปเดียวเอง” บอกแฟนหนุ่ม เพราะเริ่มดึกแล้วเป็นห่วง (ไม่ห่วงตัวเองเสียเลย)

“ห้ามดื้อ ห้ามต่อรอง รอตรงนั้นแหละครับ อีก 10 นาทีเจอกันครับ” บอกแฟนสาวแล้วตัดสาย

จะบ้ารึไงโทโมะ 10 นาที จะถึงได้ไง รถติดจะตาย บอกว่าไม่ให้มาก็ไม่เชื่อ ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย เฮ้อ งั้นแก้วคงต้องนั่งรอที่ร้านกาแฟอย่างที่บอกไว้สินะ เอาแต่ใจจริง ๆ

-----------------------------------------------------------

วางสายจากที่สุดรักก็รีบลุกขึ้น คว้าเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำมาใส่ ตอนนี้ 3 ทุ่ม 20 อยากเจอที่รักใจจะขาด เอางี้แล้วกัน

“คิดถึงแม่แล้วใช่ม่ะ เดี๋ยวพ่อพาแม่มาหานะ ตัวหอมแล้ว รอรับจูบแม่เลยนะลูก” บอกลูกชายแล้วรีบเดินลงไปข้างล่าง ร้องเรียกพี่ชายลั่นบ้าน

“มีอะไรวะ เรียกซะเสียงดัง” บอกหัวเสีย เพราะกำลังดูทีวีช่องที่ตัวเองโปรดปราน

“ยืมกุญแจรถหน่อย เร็ว ๆ ด้วย ผมรีบ”

“อะไร รถแกก็มี แล้วแกจะเอาคันไหนวะ”

“ก็ Superbike พี่ไง เร็ว ๆ กุญแจ”

โอ้พระเจ้า ร้อยวันพันปี ไม่เคยคิดแตะ วันนี้จะยืม Superbike ฉัน น้ำท่วมกรุงเทพแน่ครับ

“กุญแจอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานพ่อ ไปเปิดเอา ขับดี ๆ หล่ะรถมันแรงไอ้น้อง อ้าวเฮ้ย ไอ้นี่พูดไม่ทันจบ เดินไปแล้ว ไอ้น้องบ้า”

คว้ากุญแจรถได้ ก็รีบใส่หมวกกันน็อคบึ่ง Superbike คู่ใจ เต็มความเร็วทะยานสู่ถนนใหญ่เบื้องหน้า หวังอย่างเดียวขอเจอหญิงสาวที่รักให้ไวที่สุดก็พอ ที่รีบก็เพราะห่วงครับ เดี๋ยวใครขโมยไปทำไง แล้วอีกอย่างอยากรู้ว่าที่รักจะถูกใจเซอร์ไพรส์ รึป่าวนะ แต่ที่แน่ ๆ ที่บ้านผมเจอเซอร์ไพรส์ขนานหนักแน่ ๆ ไม่เซอร์ไพรส์ได้ไง ในเมื่อลูกสาวสุดที่รักกลับมา

“แก้วอยู่ไหนครับ โทโมะมาถึงแล้ว” กรอกเสียงไปตามสาย ถามแฟนสาว สายตาชะเง้อหา

“แก้วอยู่หน้าบริษัทอยู่เลย โทโมะถึงแล้วเหรอ นี่ผ่านมาแค่ 15 นาทีเองนะ โทโมะอยู่ไหนหล่ะแก้วไม่เห็นเลย” ชะเง้อหาแฟนหนุ่มเช่นกัน

“ก็อยู่หน้าบริษัทไงครับ แก้วไม่เห็นโมะจริงอ่ะ”

“ไหนหล่ะ ไม่เห็นจริง ๆ”

“งั้นรอแปปนะครับ”

Superbike คันโตพร้อมชายชุดดำ จอดขวางหน้าหญิงสาว พอถอดหมวกออก เผยให้เห็นใบหน้าขาว ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“โทโมะ! ทำไมมาสภาพนี้ มันอันตรายรู้ไหม ขับมาเร็วเท่าไหร่หะ 15 นาทีถึงเนี๊ยะ” ดุแฟนหนุ่มที่ทำอะไรไม่ห่วงตัวเอง มือเรียวหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า ค่อย ๆ ชัดเหงื่อให้ ดุไปเช็ดไป จนลืมไปว่ายืนอยู่หน้าบริษัท

เห็นสาวตรงหน้า อดหมั่นไส้ไม่ได้ ทำไงได้ ก็ทั้งรักทั้งหลงทั้งหวงขนาดนี้ครับ ว่าแล้วก็คว้าร่างเล็กขึ้นมานั่งบนรถด้านหน้า โอบกอดไว้แน่น ก่อนที่มือใหญ่จะถือโอกาสบีบจมูกแฟนสาวเบา ๆ

“ก็ใครให้เลิกดึกครับ โมะเป็นห่วงนะ แล้วถ้าเอารถยนต์มา เมื่อไหร่จะถึงครับ รถมันติดนะที่รัก เลิกดุได้แล้ว แมวน้อย”

“ชิ พอแล้วแก้วอยากกลับบ้านแล้ว” ไม่ดุก็ได้ แต่ขอเหวี่ยงใส่หน่อยแล้วกัน ผีดิบเอาแต่ใจ

“555 นั่งดี ๆ นะที่รัก เดี๋ยวตก ทางที่ดีที่รักกอดโมะไว้ดีกว่า” บอกแล้วเอามือเรียกเล็กมาโอบเอวตัวเองไว้

“รีบ ๆ ไปเลยเมื่อย”

“เมื่อยทำไมหน้าแดงหล่ะครับ อายหล่ะสิ อายทำไม โมะไม่เห็นอายเลย ทำอย่างนี้น่ารักเป็นบ้า” ก้มกระซิบข้างหู ทำเอาแก้วหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม “งั้นกลับบ้านกันครับที่รัก”

ว่าแล้วก็ใส่หมวก แล้วควบ Superbike  ออกไปจากหน้าบริษัท ด้วยความเร็วของรถ ทำให้หญิงสาวกอดชายหนุ่มแน่น กลัวก็กลัว ห่วงก็ห่วง ชายหนุ่มเห็นว่าแฟนสาวกลัวจึงค่อย ๆ ชะลอรถแล้วจับหญิงสาวให้หันหน้าซบกับอกตัวเอง

โทโมะ // ดูสิตัวสั่นเชียว กลัวหล่ะสิตัวเล็ก ทำไงได้ก็เลิกดึกเองนี่ ถ้าจะมาหาตัวเล็กเร็วที่สุดก็ต้องเจ้านี่แหละครับ แต่ตัวเล็กของผมนี่ตัวหอมชะมัด ขนาดผมมีหมวกปัง ยังได้กลิ่นเลย ชักไม่อยากให้ออกไปไหนแล้วสิ

แก้ว // ทำไมเร็วอย่างนี้นะ จะถึงบ้านไหม โอยแก้วใจจะเป็นลม แต่เอ๊ะ ทำไมผมไม่ปลิวแล้วหละ แล้วเสียงรถหายไปไหมหมด รึว่า ..... หยิกซะเลย

“โอ๊ย หยิกทำไมครับ เจ็บนะ”

“อ้าว ถึงแล้วเหรอ แล้วทำไมโทโมะไม่บอก ปล่อยให้แก้วกอดอยู่ได้ แก้วนึกว่าไปสวรรค์ซะแล้ว 55”

“เดี๋ยวได้ไปแน่ครับสวรรค์ แต่คืนนี้นะ ไปครับเข้าบ้านกันเถอะ” ก้มกระซิบ พร้อมชิงหอมแก้มขาวนวล ก่อนที่หญิงสาวจะรู้ตัว

“โทโมะ เจ้าเล่ห์นักนะ แต่เดี๋ยว นี่ไม่ใช่คอนโด แก้ว แต่เป็นบ้านโทโมะ” ตกใจสิค่ะ หันมองหน้าแฟนหนุ่ม ส่งสายตาดุ ผ่านไปให้ดวงตาหวานที่มองอยู่

“ก็บอกแล้วไงว่าจะพากลับบ้าน ไปเถอะครับเข้าบ้าน พ่อแม่รออยู่นะ” บอกแล้วก็จูงมือแฟนสาวเข้าบ้าน

จะขัดขืนก็ไม่ได้แล้ว เล่นเข้ามาอยู่ในบ้านแล้ว ประตูรั้วปิดสนิทเป็นสัญญาณบ่งบอกอย่างดีว่าวันนี้ ยังไงก็ต้องนอนที่นี่

แก้ว // ลงมายืนมองงง ๆ นี่บ้านโทโมะชัด ๆ ทำไมจะจำไม่ได้ เมื่อก่อนมาออกจะบ่อย แต่ไม่ได้มายามวิกาลอย่างนี้ อีกอย่าง ผีดิบร้ายนักนะ ถึงตั้งนานก็ไม่บอก ให้กอดอยู่ได้ รถอะไรก็ไม่รู้เร็วเป็นบ้า แล้ววันนี้แก้วจะได้นอนไหมคะ

-------------------------------------------------------------------

“พี่เคนจิ ผมเอารถมาคืน” ว่าแล้วก็โยนกุญแจคืนให้พี่ชายที่ยังนอนอยู่ที่เดิม

“เออ เก็บรถดีแล้วใช่ไหม” บอกน้องชายแล้วต้องรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นสาวที่น้องชายยืนกุมมืออยู่

“สวัสดีค่ะ”

“โทโมะ ใครว่ะ สวยนี่หว่า ไม่คิดจะแนะนำให้พี่รู้จักเลยรึไง”

“ทำไม่ต้องแนะนำ ในเมื่อรู้จักกันอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างนี่แฟนผม พี่ห้ามยุ่ง” บอกพี่ชาย แล้วเปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบเอวไว้แสดงความเป็นเจ้าของ

“น้องครับ พี่ชื่อเคนจินะ พี่ชายเจ้าโทโมะมัน น้องชื่ออะไรครับ”

“พี่มองดี ๆ ดิ จำไม่ได้จริง ๆ เหรอ ผมให้มองหน้าแฟนผมอีกที”

พี่เคนจิ มองหน้าฉันอย่างพินิจพิจารณา แล้วสีหน้าค่อย บ่งบอกถึงความประหลาดใจ

“แก้ว น้องแก้วใช่ไหม ใช่สิ ต้องใช่ แก้วจริง ๆ ด้วย แก้ว” เสียงดีใจเหมือนได้เจอคนที่ไม่พบหน้ากันมานาน หมายที่จะคว้าร่างน้องสาวมากอด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเวลากอด มีความรู้สึกแปลก ๆ เห็นน้องแก้วตัวเล็ก ๆ ทำไมเวลากอดตัวใหญ่จัง แล้วกลิ่นนี้มัน ไอ้โมะ ... ไอ้น้องเวร

“ไอ้โมะ มาขวางทำไม ฟ้าจะฝ่าพี่ไหมเนี๊ยะยืนกอดกะแก จะอ้วกว่ะ” ผลักออก ทำท่าผะอืดผะอม

“แล้วใครใช้ให้พี่จะกอดแก้ว แก้วน่ะผมกอดได้คนเดียว” ปากก็พูดไป ไม่ดูหน้าแฟนตัวเองเลยไอ้นี่ น้องแก้วหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศอีก

ได้เล่นอย่างนี้ ไม่สิ ดีใจคนเดียวไม่พอครับ ถ้าพ่อ แม่รู้ ต้องปลื้มแน่ ๆ น้องผมนี่มันก็ร้ายไม่เบา 5 ปี เป็นเพื่อน เผลอแปปเดียว คว้าเป็นแฟนได้แล้ว แถมตอนนี้ ต้องบอกตรง ๆ แก้วสวยขึ้นเยอะเลย จากเมื่อก่อนตัดผมสั้น ๆ เท่ห์ ๆ ผมก็ว่าน่ารักแล้วนะ แต่ตอนนี้ผมยาว หน้าหวานขึ้นเป็นกอง สวยไร้ที่ติจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้ จะมีใครว่าอะไรไหมถ้าผมจะอิจฉาน้องชาย แต่ผมก็ยินดีกับมันครับ รอมานานแล้วน้องผม ผมรู้

“พ่อครับ แม่ครับ ไอ้โมะพาแฟนมาแล้ว สวยด้วย” ตะโกนลั่นบ้าน ขนาดนี้ไม่ตื่นก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วครับ

“เคนจิ ตะโกนทำไม อ้าวเจ้าโมะออกไปไหนมา แล้วแม่หนูคนนี้ใคร” แม่สองหนุ่ม เอ่ยถามเป็นชุด

“แม่ถามเป็นชุดเลย ผมตอบไม่ทัน ส่วนสาวคนนี้ แฟนโทโมะเองครับ” บอกแม่อาย ๆ เขินนะครับ

“สวัสดีค่ะ” ยกมือไหว้แม่แฟนหนุ่ม แอบหวั่น ๆ เหมือนกัน

“สวัสดี แม่หนูชื่ออะไร แล้วมาเป็นแฟนลูกชายแม่ได้ไง แล้วเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร คบกันนานรึยัง แล้วทำไมโทโมะไม่เคยบอกแม่” ยิงคำถามรัว ๆ ถามหญิงสาว ที่ดูอึ่ง ๆ ไม่นึกเหมือนกันจะเป็นเห็นแม่แฟนหนุ่นอารมณ์แบบนี้ (หวงลูกชายค่ะ)

“แม่ จำไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ ลูกสาวสุดที่รักของแม่ไง” เห็นแฟนสาวอึ้ง ๆ เลยตัดปัญหาตอบซะเอง

“แม่มีลูกสาว ก็พี่สาวแกไง แต่ไม่ใช่คนนี้ แต่เดี๋ยว เมื่อกี้โทโมะบอกแม่ว่า ลูกสาว หรือว่า ...... ลูกแก้ว”

โทโมะ // ดูจากหน้าแม่ผมแล้ว คงต้องเปลี่ยนจากแฟนผมอึ้ง เป็นแม่ผมบ้าง เล่นตกใจตาโตซะขนาดนั้น

“แก้ว ลูกแก้วจริง ๆ ด้วย แม่ขอโทษนะลูกแม่จำไม่ได้ ผมยาวแล้ว หน้าหวาน สวยขึ้นมาก ๆ เลย” โผเข้ากอดหญิงสาวแน่น ด้วยความคิดถึง แน่แหละ ใครจะไม่รัก ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแก้วนิสัยน่ารัก เข้ากับคนง่าย เป็นเด็กสบาย ๆ ไม่เรื่องมาก แถมช่างเอาอกเอาใจ มาทำไรมีของติดมือมาฝากเสมอ เห็นแล้วสดชื่น  แต่ความสดชื่นหายไปจากบ้านตั้งแต่ลูกสาวหนี้ลูกชายไปเมืองนอก ไม่นึกว่าจะกลับมา ต้องชมเจ้าลูกชายตัวดี ทำดีก็วันนี้แหละพาดอกไม้ของแม่กลับมา

“ค่ะ แก้วเอง คิดถึงจังเลย” กอดแน่น ทั้งรักทั้งคิดถึง รักเหมือนแม่ตัวเองไม่มีผิด ก็แม่แฟนหนุ่มดูแลแก้วอย่างดีตั้งแต่ 5 ปีที่แล้วเป็นอย่างไง ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น ตั้งแต่เป็นเพื่อนกัน จนตอนนี้ขยับสถานะ ก็ยังเหมือนเดิม ยังไงตอนนี้แม่แก้วก็ยังอยู่อเมริกา ขอกอดแทนแม่ให้หายคิดถึงหน่อยแล้วกัน

“ขอแม่ดูหน้าชัด ๆ หน่อย แค่ผมยาวขึ้นแม่เกือบจำหนูไม่ได้ แล้วกลับมานานรึยังลูก ทำไมไม่มาเยี่ยมหากันบ้าง คนบ้านนี้คิดถึงนะ เดี๋ยวแม่เรียกพ่อมาอีกคน พ่ออยากเจอหนูรู้ไหม พูดถึงอยู่บ่อย ๆ แล้วเจ้าโมะมันรังแกรึป่าว บอกแม่เดี๋ยวแม่จัดการให้ แต่ห้ามหนีไปอีกนะ” ลูบหน้าลูบตาเสมือนเป็นลูกสาวอีกคน

“แม่อ่ะ พอแล้ว ให้กอดเยอะแล้วนะ” ค่อยแทรกตรงกลางระหว่างแม่ตนเองกับแฟนสาว

“เพี๊ย! ไอ้เจ้าลูกคนนี้ เดี๋ยวเถอะ” พาดมือแรง ๆ บนไหล่ลูกชาย

“สมน้ำหน้า เดี๋ยวถ้าพ่อลงมา แกตายแน่ไอ้โมะ” เสียงพี่ชายเย้ย เรียกหน้าบึ้งตึงน้องชายได้ทันที

“ไม่เอาแล้ว ไม่ให้เจอพ่อด้วย พรุ่งนี้ผมกับแก้วต้องทำงานแต่เช้า ผมง่วงแล้ว” บอกแม่กับพี่ชายแล้วลากหญิงสาวเดินขึ้นห้องเฉยเลย

“ไอ้ลูกคนนี้ แล้วลูกแก้วจะนอนที่ไหน เดี๋ยวแม่ให้แม่บ้านจัดห้องให้ก่อน” พูดเสียงดังไล่หลังเจ้าลูกชาย

“ไม่เป็นไรครับแม่ คืนนี้แก้วนอนกับผม” ตะโกนตอบกลับมา หน้าตาเฉย

“เฮ้ย ไอ้น้องบ้า ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะ แกจะทำอะไรขอแก ไอ้โมะ ...... แม่ครับ แม่ไม่ห้ามมันล่ะ แล้วนี่แม่ยิ้มทำไม” ไอ้น้องบ้าไม่รู้จักโต แล้วนี่มันจะทำอะไรแก้วรึป่าว ผมหล่ะไม่อยากจะนึก แล้วถ้าพ่อแม่น้องแก้วรู้หล่ะ ซวยแน่ ๆ ครับ แล้วนี่แม่นอกจากจะไม่ห้ามแล้วแถมยังยิ้มออกมาอีก

“ไปนอนได้แล้วเคนจิ ดึกแล้วนะ .... เดี๋ยวแม่ไปบอกพ่อก่อน สงสัยต้องเตรียงงานแต่เนิ่น ๆ แล้วแหละ” ตบบ่าลูกชายคนโต แล้วเดินยิ้มขึ้นห้อง

“อะไรของแม่ งง” พึมพำ กับตัวเอง เฮ่อ! นี่ถ้าเป็นสาวอื่น คงบ้านแตกไปแล้ว แต่นี่สนับสนุนซะอีก

************************************