sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

 เวลาผ่านไปจนเกือบเช้าแต่โทโมะเดินวนอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดที่มีร่างหญิงสาวอยู่ในนั้น “แก้วยัยแก้วต้องไม่เป็นอะไรโทโมะเชื่อพี่สิกินข้าวซะก่อนนะ” กิ่งเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่ไม่ยอมหลับนอนได้แต่เดินไปมาหรือไม่ก็ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดนั่น “ไม่ครับ พี่ทานเถอะ” โทโมะยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนแรง “เชื่อพี่สิโทโมะถ้าแก้วฟื้นส่วนแกเป็นลมไปอย่างนั้นน่ะหรอ” กิ่งบอกก่อนลากชายหนุ่มมานั่งกินข้าว แต่ก่อนที่ข้าวจะได้เข้าปากชายหนุ่มหมอก็เดินออกมาซะก่อน

“ญาติคุณจริญญาครับ” ผมครับ/ดิฉันค่ะ” ทั้งโทโมะทั้งกิ่งตอบพร้อมๆกัน “ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยดีแล้วนะครับแต่ว่า” “แต่อะไรคะหมอน้องสาวชั้นเป็นอะไร” “ทางหมอยังแน่ใจนะครับว่าคนไข้จะฟื้นขึ้นมาตอนไหนขอตัวก่อนนะครับ” นายแพทย์เดินออกไปกิ่งถึงกับเซไปปะทะกับแผงอกแฟนหนุ่มที่ตามมาด้วย ฟางที่เพิ่งมาถึงหันกลับไปกอดเฟย์ร้องไห้ โทโมะล้มลงบนพื้นโดยมีเขื่อนกับป็อปปี้รีบเดินเข้ามาจับตัวไว้ก่อนหัวจะฟาดพื้น “แก้ว แก้ว” ชายหนุ่มร้องไห้ออกมาโดยไม่อายใครอีกต่อไป

สองอาทิตย์แล้วที่แก้วถูกย้ายมาที่ห้องวีไอพี โทโมะเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือในมือเดินมาหยุดอยู่ที่เตียงกว้างที่มีหญิงสาวนอนอยู่ โทโมวางของในมือไว้ที่โต๊ะก่อนเดินมานั่งข้างๆแล้วหยิบมือนุ่มของหญิงสาวมาแนบกับใบหน้า “แก้ว ตื่นซะทีสิคะพี่คิดถึงแก้วนะ วันนี้พี่มีหนังสือนิทานพี่แก้วชอบอ่านตอนเด็กๆมาอ่านให้ฟังด้วยแหละ” โทโมะหันไปหยิบหนังสือนิทานเล่มเล็กๆเรื่องฮัวเซลกับเกรเทลขึ้นมาชูให้หญิงสาวดู “เดี๋ยวพี่อ่านให้ฟังนะคะ” โทโมะเริ่มอ่านหนังสือไปจนจบก็วางไว้ที่เดิมก่อนจะพูดกับหญิงสาวอีกครั้ง “แก้วจ๋า พี่เหงาจัง มาคุยกับพี่หน่อยสิคะสักคำก็ยังดี แก้วเงียบมานานแล้วนะแก้วไม่เบื่อบ้างหรออาทิตย์หน้าแก้วจะต้องรับปริญญาแล้วนะไม่อยากไปหาเพื่อนหรอคะ ช็อปแก้ว แก้วไม่คิดถึงหรอแก้วตื่นนะ” โทโมะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาที่อกของหญิงสาวแล้วหันหลังไปจัดดอกไม้ที่เขามักจะเอามาเปลี่ยนทุกๆวัน “พี่คะ ยัยแก้วเป็นไงบ้างคะ” ฟางในชุดครุยสวยเดินเข้ามาพร้อมกับป็อปปี้ “อ้าวฟางซ้อมเสร็จแล้วหรอ” “ค่ะ” “ก็อย่างที่เห็น ยัยแก้วยังไม่รู้สึกตัวเลย” โทโมะหันไปทางหญิงสาว “ฟางเดินเข้าไปดูทีสิเดี๋ยวพี่เข้าห้องน้ำแปบนึง” “ค่ะ มาสิพี่ป็อป” ฟางกวักมือเรียกแฟนหนุ่มเดินเข้ามาหาเพื่อนสาวด้วยกัน “แก้ววันนี้ชั้นซ้อมรับปรริญญาแล้วไม่เดินสะดุดบันไดด้วยแหละ ดีใจกับชั้นหน่อยสิ” ฟางจับมือเพื่อนสาวแล้วหัวเราะเบาๆ ฟางรู้สึกว่ามือของแก้วกระตุกนิดๆจึงตะโกนเสียงดังออกมา “พี่ป็อป ป็อปมาดูเร็ว” ฟางเรียกแฟนหนุ่มที่นั่งคุยกับโทโมะที่โซฟา “พี่คะ ยัยแก้ว ยัยแก้วขยับมืออ่ะ” โทโมะวิ่งทันทีก่อนจะตามมาด้วยป็อปปี้ “ไอ้ป็อปไปตามหมอให้หน่อย แก้ว แก้วคะแก้วจะตื่นแล้วใช่ไหม” โทโมะบอกป็อปปี้แล้วจับมือแก้วไว้ โดยมีฟางยืนลุ้นอยู่ข้างๆ

“น้ำ หิว...น้ำ” หญิงสาวที่นอนหลับอยู่เป็นอาทิตย์เอ่ยปากคำแรกโทโมะหันไปหยิบแก้วน้ำใส่หลอดแล้วประคองให้ร่างบางดื่มเข้าไป “เป็นไงบ้างคะแก้ว” โทโมะถาม “แก้ว” ฟางเดินอ้อมมาอีกทางกระซิบเรียกเพื่อนสาวเบาๆ “พี่คะ ฟาง” แก้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา “แก้ว แก้วตื่นแล้ว” โทโมะยิ้มเมื่อเห็นภรรยาสาวลืมตาขึ้นมาหาเขากับฟาง ส่วนฟางน้ำตาไหลออกมาเงียบๆ “ขอทางหมอหน่อยนะครับ” หมอเจ้าของไข้เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลสาวที่เป็นรุ่นพี่ที่เพิ่งจบออกไปเมื่อปีที่แล้ว “อืม มองตาไฟนะครับคุณแก้ว” หมอส่องไฟฉายเล็กๆไปทางซ้ายทีขวาที “เอาหล่ะครับ ตอนนี้คุณแก้วถือวว่าปลอดภัยดีร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วครับอีกไม่กี่วันถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนก็กลับบ้านได้แล้วครับ” “ขอบคุณครับหมอ” โทโมะยกมือไหว้หมอก่อนเดินเข้าไปหาแก้ว

“ตื่นซะทีนะครับที่รัก” โทโมะหอมแก้มสาวเบาๆก่อนยิ้มให้

________________________________________________________________________

เมื่อคืนเกิดเหตุการณ์บางอย่างนิดหน่อยค่ะ พอดีว่าไรท์เตอร์ไปรับสาวๆทั้งเก้าที่สนามบินมา แฮ่ๆ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ เจอกันตอนหน้านะคะจะรีบแต่งเลยค่า