sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

 “เอาล่ะค่ะตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็กำลังเดินควงคู่กันเข้ามาในงานนะคะ ฟางล่ะอิจฉาจังเลย” ฟางพูดแล้วจับหน้าตัวเองแบบเขินเต็มที่ “งั้นก็แต่งกับพี่สิคะจะได้ไม่ต้องอิจฉาใคร” ป็อปปี้โอบเอวฟางไว้หลาวๆ กับประโยคที่หลุดออกมาเรียกเสียงโห่แซวจากแขกในงานได้เป็นอย่างดี “ระหว่างรอบ่าวสาวนะครับขอเชิญคุณหญิงแม่ทั้งสองบนเวทีเพื่อวยพรบ่าวสาวเลยครับ” ป็อปปี้หันไปทางเคนตะกับจงเบให้ประคองสองสาวรุ่นใหญ่ขึ้นมาบนเวที บ่าวสาวยืนมองมารดาอยู่ตรงข้างล่างเวที

“ก่อนอื่น แม่บอกเลยนะลูกแม่เกือบหมดหวังว่าจะได้หนูแก้วมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่แล้วก็ตอนที่เกิดเรื่อง แต่พอได้หนูแก้วมาจริงๆแม่ดีใจมาก ขอบใจนะลูกนะที่ยังยอมมาเป็นลูกสาวของแม่อีกคนยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวนะจ๊ะจริญญา ไทยานนท์”

“ใจหายนะลูก แต่งงานก่อนพี่สาวดูพี่เรางอนสิยัยแก้ว โทโมะแม่ฝากน้องไว้กับเราแล้วนะลูกดูน้องแทนแม่ด้วยนะแม่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร อะไรนะคะคูรพี่ค่ะๆ อย่าลืมมีหลานให้แม่อุ้มเร็วๆล่ะลูก เดือนหน้าเลยยิ่งดีไม่สิๆเดือนหน้าตอ้งรับปริญญาเอาไว้เดือนถัดไปนะลูกนะ” โทโมะยกนิ้วก้อยขึ้นเป็นเชิงสัญญา “สัญญากับแม่แล้วนะทำท่าแบบนั้นน่ะ” “ครับผม” โทโมะตะโกนขึ้นไปแทนทำแก้วหยิกแขนเสื้อชายหนุ่มไว้ไม่ทันเจ้าสาวจึงต้องหน้าแดงไปตามระเบียบ “เอาหล่ะๆ เลิกเขินกันก่อนค่ะ ขึ้นมาโชว์ตัวกันหน่อยเร็ว” ฟางกวักมือเรียกทั้งสองคนให้เดินขึ้นบนเวทีแก้วค่อยๆก้าวขึ้นบันไดแต่ก้าวพลาดโทโมะจึงรับไว้ ภาพนี้จึงกลายเป็นภาพสุตฮอตในอินสตาแกรมของเหล่าไฮโซในงานทันที “ขอบคุณนะคะ” แก้วยิ้มหวานให้ก่อนจะก้าวยาวๆขึ้นเวที  “ช่วยเล่าประสบการณ์ของทั้งคู่ให้พวกเราฟังหน่อยสิครับ” ป็อปปี้บอกเพื่อนชาย “นั่นสิคะ เอาตั้งแต่ต้นเลยนะ” ฟางบอกเจ้าสาวบ้าง

“ก่อนอื่น ผมกับแก้วเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนะครับครอบครัวเราสนิทกันมาตั้งแต่รุ่นคุณตาคุณยายแล้วคุณแม่ก็เลยว่าจะให้ผมกับแก้วหมั้นกันไว้ตั้งแต่เกิดแต่คุณแม่ของแก้วไม่เอาท่านไม่อยากคลุมถุงชนลูก แต่ผมก็ดันไปหลงรักแก้วตั้งแต่แก้วเพิ่งเข้าประถม ดูเหมือนเด็กแก่แดดเลยเน๊อะ แก้วนี่ก็ซนเหลือเกินต้องมีแผลมาทุกวัน” โทโมะหันไปมองหญิงสาวที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ “เราเรียนที่เดียวกันตลอดจนเข้าม.ปลายที่ไทยนี่แหละ แต่ผมยังอยู่ที่ต่างประเทศผมยอมรับเลยว่าตอนนั้ผมเกเรมากตามประสาเด็กผู้ชาย เกือบจะไม่จบอยู่แล้วจนแก้วนี่แหละ บินไปด่าผมถึงไฮสคูลอายเพื่อนมากแต่ก็ทำให้ผมเรียนจบแล้วมาอยู่ที่เดียวกับแก้วเท่านั้นแหละผมขอแก้วแต่งงานเลยแต่แม่ไม่ยอมให้หมั้นกันไว้ก่อนเพราะน้องเพิ่งจะจบม.6 เวลามันผ่านไปเร็วมากจนไม่น่าเชื่อว่าวันนั้นจนถึงวันนี้มันผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว แก้วพี่ขอโทษนะที่ทำให้แก้วร้องไห้บ่อยๆขอโทษที่พี่ทำตัวไม่เหมือนแฟนที่ดีนักแต่ก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างแก้วทำหลายอย่างจนพี่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้เพราะว่าทั้งปีพี่ก็คงพูดความดีของแก้วไม่หมด พี่รักแก้วนะคะ” โทโมะหันมาพูดกับแก้วที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่

“แก้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรมากนะคะเพราะว่าพี่เขาก็เล่ามาเยอะมากละ ขอบคุณนะเวลาที่แก้วไม่สบายพี่ดูแลแก้วตลอดเลยพี่เหมือนแม่แก้วอีกคนเลยแหละ บางทีที่แก้ววุ่นวายแก้วขอโทษนะแต่อยากให้รู้ว่าที่ทำไปเพราะแก้วเป็นห่วงอบคุณที่อยู่ด้วยกันถึงวันนี้นะคะรักพี่เหมือนกันค่ะ” แก้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะควงกันเดินไปที่แท่นเค้ก

เค้ก9ชั้นประดับด้วยสีชมพูและขาวพร้อมด้วยซุ้มดอกลิลลี่สีขาวแสดงถึงความบริสุทธิ์ แขกทุกคน กล้องทุกตัวได้จับมาที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ร่วมกันถือมีดยาวตัดเค้กบรรจงลงน้ำหนักไปที่เค้กงามก่อนจะให้เจ้าหน้าที่แบ่งเค้กให้บรรดาผู้ใหญ่และเพื่อนๆที่มาร่วมงาน เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินไปทักทายแขกตามจุดต่างๆรอบงาน “แก้ว” “อ้าวคยองเท” คยองเทเดินมากับพิชชี่เรียกไว้ “เธอสวยมากนะ” พิชชี่บอกแก้ว “ขอบคุณนะ” แก้วยิ้มให้ทั้งคู่  “อยากแต่งมั่งไหมล่ะครับ” คยองเทแหย่แฟนหนุ่มก่อนยิ้มให้ทั้งคู่อีกครั้ง “ขอบคุณที่มานะสองคน” โทโมะโอบแก้วไว้แล้วคุยกันต่อนิดหน่อย “แก้วระวัง” คยองเทกระชากตัวแก้วออกจากโทโมะ

ปัง!!!!!

“แก้ว”

_______________________________________________________________________________________