sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

 “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดของหวายทำให้ทุกคนวิ่งขึ้นมา แล้วถาพที่เห็นคือ แก้วที่อยู่ในสภาพเปลือยปล่าวมีผ้าห่มปิดตัวไว้หมิ่นเหม่นอนอยู่โดยมีคยองเทที่มีสภาพไม่ต่างกันกอดเอาไว้  “ว๊าย บัดสี” เบลล์กรี๊ดออกมาเบาๆ “ยัยแก้ว” ฟางปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้เผลอกรี๊ดออกมาอีกคน ส่วนเขื่อนรีบเอาตัวเองบังเฟย์เอาไว้แต่ก็หันหน้ากลับไปดู จินนี่ยืนช็อกกับเคนตะและจงเบ  คนที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มมีปฏิกิริยาขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“อะไรกันเนี่ย” แก้วสะบัดหัวตัวเองไปมาก่อนมองไปที่หน้าประตูแล้วมองตัวเองเมื่อเห็นสายตาเหล่านั้น “เฮ้ย อะไรเนี่ย คยองเท” แก้วแทบช็อคเมื่อเห็นสภาพของตัวเองและเขา “พี่โมะ” “เราต้องคุยกันยาวแน่แก้ว” โทโมะเดินเข้ามาอุ้มแก้วไป หวายกับเบลล์ทำท่าจะตาม แต่ “ถ้าใครเข้ามายุ่งหรือเคาะประตูแม้แต่ครั้งเดียวชั้นเอาตายแน่” หยุดคำสั่งของโทโมะทั้งหมดก็ไม่กล้าขยับตัว ไม่มากครั้งนักที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะฆ่าคนตายแบบนี้

“พี่ปล่อยแก้วนะ ไม่ได้ยินหรือไง บอกให้ปล่อย” หญิงสาวทุบตีไหล่กว้างยังไงก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาโยนเธอลงบนที่นอนแล้วเดินไปล็อคห้องทุกชั้นตั้งแต่ประตูหน้าห้องจนถึงห้องนอน “บอกพี่มาซิว่าทำไมถึงไปอยู่กับมันในสภาพทุเรศๆแบบนั้น” โทโมะดูเหมือนจะโมโหเต็มที่พูดเสียงดัง “แก้วไม่รู้ รู้แค่ว่าพอมาถึง แก้วนอนไม่หลับแก้วออกไปเดินเล่น แล้วก็มาอยู่สภาพแบบนั้นแล้ว” “อย่าแต่งเรื่องแก้วพี่ขอร้องอย่าแต่งเรื่องได้ไหม” โทโมะเดินมานั่งบีบไหล่มนนั่นจนเกิดรอยแดงๆ “เรื่องจริง แก้วจะโกหกพี่ทำไม” แก้วขึ้นเสียงบ้างแต่ก็ไม่ดังเท่าชายหนุ่ม ชายหนามถอนหายใจแต่สายตาเจ้ากรรมก็ไปหยุดที่ผ้าห่มสีขาวที่ห่อตัวหญิงสาวอยู่มีรอยสีแดงๆเหมือนกับเลือดติดอยู่วงไม่กว้างนัก “แก้ว แก้วทำอะไรกับมัน” “พี่แก้วว่าแก้วบอกแล้วนะว่าไม่ได้ทำอะไรแก้วไม่ที่นั่นได้ไงก็ไม่รู้” แก้วประคองใบหน้าโทโมขึ้นมา “แล้วนี่มันอะไร” โทโมะกระชากผ้านั่นออกมาหญิงสาวเองก็ยังตะลึง “เลือด” “ฉลาดนี่ยังพอรู้ว่ามันคืออะไร ไงล่ะมันเป็นคำสารภาพอย่างดีเลยแหละคุณหนูจริญญา พี่ไม่เคยทำอะไรแก้วแล้วไอ้เลือดบ้าๆนี่มาได้ยังไง” โทโมะสะบัดผ้านั่นใส่ใบหน้าของหญิงสาว

“พี่แก้ว แก้วไม่รู้” แก้วนั่งมองผ้านั่นด้วยแววตาแปลกใจเช่นกันก่อนที่โทโมะจะดันร่างให้หญิงสาวติดที่นอน “พี่จะทำบ้าอะไรน่ะ” “ก็ล้างรอยไอ้งั่งนั่นไง” โทโมซุกไซร้คอขาวๆนั่นจนเกิดรอยแด่ง “โอ๊ยพี่ แก้วเจ็บออกไปนะ” แก้วผลักโทโมะให้ออกจากตัว “หึ ยอมรับแล้วสินะว่าไปอะไรๆกับไอ้เกาหลีนั่นมาจริง” โทโมะลุกออกจากแก้วก่อนจะพูดเสียงเหมือนกับสมเพศตัวเอง “ไม่ใช่นะแก้วเจ็บพี่บีบแขนแก้ว” หญิงสาวน้ำตารื้นที่ขอบตานึกเสียใจที่เขาไม่ฟังอะไรเลย  “หลักฐานก็มีอยู่คาตาเธอจะแก้ตัวอะไรอีกแก้ว” โทโมะกระชากผ้านั่นออกจนหมดจนแก้วต้องคว้าผ้าห่มบนเตียงอีกอันปิดบังร่ายกายไว้ “ในเมื่อพี่ถนอมรักษาแก้วแล้ว ไม่ทำอะไรแก้วให้เกียร์ติแก้วแล้ว แก้วยังไปอะไรกับไอ้นั่นพี่ก็จะไม่รักษาสัญญานั่นอีกต่อไป” “พี่จะทำอะไร อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” แก้วดันตัวหนีออกห่างชายหนุ่มให้มากที่สุดแต่โทโมะก็ดึงข้อเท้าเล็กของหญิงสาวดันร่างของเธอให้มาอยู่ใต้ร่างของเขา

“ผมจะลบรอยบ้าๆนั่นให้คุณเอง ไม่ต้องห่วงคุณได้เป็นผู้หญิงของผมจริงๆแน่ จริญญา” “ไม่นะพี่โทโมะ ไม่ ออกไปนะ”

_____________________________________________________________________________________

ป๊าดดดด =.,=ทำไมโทโมะไม่ฟังแก้วเลย เปิดประตูแง้มดูตอนต่อไป~ 5555555555555555  ร้อนเน๊อะ ว่าไหม :) เจอกันตอนหน้าค่า บ๊ายบายยยย

#คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์กันด้วยนะคะ