ความจำเป็น

บ้านแก้ว
 
แก้ว : ขอบใจที่มาส่ง กลับไปได้ละ
 
โทโมะ : ฉันจะไปสวัสดีแม่เธออยู่
 
แก้ว : นี่ ฉันไม่อณุญาตินให้เข้านะ !
 
ในบ้าน
 
โทโมะ : สวัสดีครับคุณน้า
 
แม่แก้ว : เรียกแม่ดีกว่าจ้ะโทโมะ
 
โทโมะ : ครับ
 
แก้ว : แม่ ได้ข่าวว่าแม่มีลูกคนเดียว
 
แม่แก้ว : ยัยแก้ว - -+
 
โทโมะ : เอ่อ คุณแม่ครับ เผอิญว่าแก้วไม่ยอมทานข้าวกับผมน่ะครับ นี่ก็ใกล้จะห้าโมงแล้ว ผมหิวมากเลย
 
แม่แก้ว : เอ้อใช่ แม่กะจะชวนอยู่เหมือนกันจ้ะงั้นทานนี่เลยละกันนะลูก เดี๋ยวโทรชวนพ่อกับแม่ของโทโมะมาด้วย
 
โทโมะ : อ๋อ พอดีพ่อกับแม่ผมไปญี่ปุ่นน่ะครับ 
 
แก้ว :  - -+ [ แผ่รังสีอำมหิต]
 
แม่แก้ว : อ๋อจ้ะๆ เอ้อใช่ แม่มีเรื่องจะบอก
 
โทโมะ : ครับ?
 
แม่แก้ว : แม่ได้ฤกษ์แต่งงานละนะ เดือนหน้านะลูก วันที่9 เขาบอกว่าเป็นวันดี
 
โทโมะ : ไม่เร็วไปหน่อยหรอครับ
 
แก้ว : นั่นสิค่ะแม่ แก้วไม่อยากแต่ง
 
แม่แก้ว : ยัยแก้ว
 
โทโมะ : ที่จริงผมก็ไม่อยากจะแต่งหรอกนะครับแต่เพื่อ 'พ่อ และ แม่ ' ผมเลยยอม 
 
แม่แก้ว : เห็นมั้ยลูก โทโมะยังเห็นบุญคุณพ่อแม่เลยนะ
 
แก้ว : ถุ้ย
 
แม่แก้ว : ยัยแก้ว - -  งั้นเดี๋ยวแม่ไปเข้าครัวก่อนนะจ้ะโทโมะ
 
โทโมะ : ครับ
 
แก้ว : นี่ ไม่ต้องมาประจบแม่ฉันเลยนะ
 
โทโมะ : -_- เธอนี่น้ะ ชอบว่าคนอื่น
 
แก้ว : หรือไม่จริง
 
โทโมะ : -_- ไม่จริง
 
แก้ว : นี่ เรามาตกลงไรบางอย่างกัน
 
โทโมะ : เธอนี่ปรับอารมณ์เร็วเนอะ ฉันตามไม่ถูก -_-
 
แก้ว : - -+ คือว่า ฉันจะบอกนายว่า