ความจำเป็น

ห้างสรรพสินค้า
 
แก้ว : นายแน่ใจนะว่าพาฉันมาที่นี่
 
โทโมะ : เธอเห็นฉันพาเธอไปผับรึไง
 
แก้ว : =_= ได้ งั้นเตรียมถือของให้ดีละกัน หึ ^^
 
โทโมะ : ใครบอกว่าฉันจะถือให้เธอ
 
แก้ว : เอ๊ เบอร์คุณแม่นายเบอร์ไรน้ะ ฉันจะได้โทรไปบอกว่านายน่ะ ไม่มี 'น้ำใจ' [ เน้นคำว่า น้ำใจ]
 
โทโมะ : เออๆ ถือให้ก็ได้วะ
 
3 ชั่วโมงผ่านไป
 
โทโมะ : นี่ เธอ ไม่ไปเหมาทั้งร้านเลยล่ะฮะ
 
แก้ว : ฉันก็คิดอยู่นะ
 
โทโมะ : นี่ฉันประชด ฉันหนัก กลับได้แล้ว
 
แก้ว : ก็ฉันบอกแล้วว่านายพาฉันมาที่นี่เองนิ
 
โทโมะ : เกรงใจเป็นป่ะ
 
แก้ว : ฉันเลือกที่จะเกรงใจกับคนอื่น ยกเว้น ..... นาย
 
โทโมะ : - - 
 
แก้ว : - -
 
โทโมะ : - - 
 
แก้ว : - -
 
โทโมะ : ถ้าเธอยังทำหน้าแบบนี้อยู่ฉันจะลากเธอขึ้นรถ
 
แก้ว : - - ฉันไม่กลัว นายถือของเต็มมือแบบนั้น นายลากฉันไม่ได้หรอก ^ ^
 
โทโมะ : งั้นฉันก็จะทำแบบนี้ [ ทิ้งของลงพื้น ]
 
แก้ว : เห้ย นี่นายทำไรน่ะ นั่นฉันซื้อเองนะ
 
โทโมะ : งั้นฉันไปทีร่รถละ อยากกลับก็ตามมา :) [ เดินขึ้นรถ ]
 
แก้ว : เห้ย นี่กลับมานะมาถือของด้วยยยยย โธ่เว้ยยยยยย
 
รถ
 
โทโมะ : ไง มาละหรอ หนักมั้ยล่ะ
 
แก้ว : - -
 
โทโมะ : เอาเก็บในรถด้วยละ 
 
แก้ว : - -
 
โทโมะ : นี่ จะยิ่งนิ่งอีกนานมั้ยฮะ
 
แก้ว : - - [ ยื่นถุงให้โทโมะ ]
 
โทโมะ : นี่ จะให้ฉันไปเก็บให้ในรถรึไง
 
แก้ว : ใช่ - - สุภาพบุรุษรึป่าวฮะ
 
โทโมะ : สุภาพบุรุษฉันใช้กับหญิงแท้น่ะ :)
 
แก้ว : นี่นาย ! ฉันก็หญิงนะ
 
โทโมะ : ฉันไม่เห็นว่าเธอจะเหมือนหญิงตรงไหนเลย ง่ายๆคือ แบน
 
แก้ว : หืออออออ ฉันเก็บเองก็ได้ ! เปิดหลังรถ
 
[ แล้วก็เก็บของใส่ ]
 
บนรถ 
 
แก้ว : กลับบ้าน
 
โทโมะ : เธอไม่หิวรึไง
 
แก้ว : ไม่ เห็นหน้านายละกินไม่ลง
 
โทโมะ : เห็นหน้าเธอฉันก็สำลักเหมือนกัน
 
แก้ว : สำลักความหน้าตาดีรึไง ฮึฮึ
 
โทโมะ : งั้นเธอก็คงอิ่มความหล่อฉันจนกินไม่ลง ^ ^
 
แก้ว : - - !!!!!!
 
โทโมะ : :)
 
แก้ว : - -
 
โทโมะ : :)
 
แก้ว : หยุดยิ้ม แล้วกลับบ้าน
 
โทโมะ : ฉันหิว
 
แก้ว : ไปส่งฉันละค่อยไปกินกับแฟนนายนู่นไป
 
โทโมะ : ประชดหรา
 
แก้ว : ทำไมฉันต้องประชด เราไม่ได้เป็นไรกัน - -
 
โทโมะ : หึหึ