เคยรักกันบ้างไหม?? Do you love me??

 
 
  ... บ้านจิระคุณ ...
 
 .. หลังจากที่ทุกๆคน ได้รับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว คุณแม่ทั้ง 2 ก็เดินแยกกันไปนั่งคุยกัน 2 คน จึงเหลือแต่
 
 ป๊อปปี้ โทโมะ และพิม ..
 
     " เอ่อ พี่ว่าป๊อปไปหาน้องฟางมั่งดีกว่านะ "  โทโมะเปิดประเด็น
 
     " ครับ "  ป๊อปปี้เตรียมที่จะลุกขึ้น แต่โดนพิมยื้อแขนไว้ก่อน
 
     " ป๊อป! " พิมทำหน้าเศร้า
 
     " อ๋อ พิมไม่มีคนพากลับใช่มะำ เอ่อ พอดีพี่ว่างอ่ะนะ พี่ไปส่งได้ "  โทโมะพูดพร้อมส่งยิ้มให้พิม
 
     " ไม่เป็นไรค่ะ พิมกลับเองได้ ว่าแต่ ป๊อปไปส่งพิมแค่หน้าบ้านแค่นี้ได้มั๊ย "  พิมทำหน้าอ้อนวอนป๊อปปี้
 
      " ได้ๆ ป่ะ เดี๋ยวจะมืด ป๊อปจะโทรให้ลุง รปภ. เรียกรถแท็กซี่มาให้ "  ป๊อปปี้จูงมือพิมออกมาจากในบ้านและ
  
ได้เดินผ่านห้องรับแขกที่คุณหญิงทั้ง 2  นั่งอยู่
 
      " จะกลับแล้วเหรอ "  คุณหญิงภานินีเอ่ยถามพิม ด้วยหางตา
 
      " เออ เอ๊ย!! ค่ะ "  พิมตอบ
้
      " อื้ม อ๊อ ตาป๊อป เดี๋ยวไปเรียกน้องฟางมาหาแม่นะ ลูกก็มาด้วย "  มารดาของเขาเอ่ยบอก
 
      " ครับ ป๊อปขอไปส่งพิมก่อน "  ป๊อปปี้ตอบยิ้มๆ ก่อนจะพาพิมไปนอกบ้าน
 
                                       ..........................................
 
       " พิมกลับแล้วนะคะ จุ๊บค่ะ "  พิมเงยหน้าขึ้นหอมแก้มป๊อปปี้
 
       " ครับ บาย "  ป๊อปปี้ส่งยิ้มบางๆให้พิม ก่อนจะเดินเข้าบ้าน แต่เขาสังเกตเห็นเงาของใครคนนึงที่ยืนอยู่หลัง
 
ต้นไม้
 
       " นั่นใคร?? "  ป๊อปปี้ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้
 
       " เอ่อ ฟางเองค่ะ "  ฟางเดินออกมาจากกอต้นไม้
 
       " ไปยืนทำอะไรตรงนั้นเนี่ย "  ป๊อปปี้ลูบหัวฟางเบาๆ  
 
       " ฟางเดินมาเรื่อยๆแล้วเห็นเงาคน ฟางนึกว่าโจร ฟางเลยมาแอบอยู่ตรงนี้ ที่ไหนได้ คุณพิมกับพี่ป๊อป " ฟาง
 
แก้ตัวน้ำขุ่น เพราะเธอแอบมาฟังป๊อปปี้กับพิมพูดกัน
 
      " เอ๊า นี่จะว่าพี่หน้าเหมือนโจรเหรอ มันต้องโดนทำโทษ "  ป๊อปปี้ทำท่าจะตีก้นฟาง ทั้ง 2 คนจึงวิ่งเล่นกันใน
 
สนามหญ้าที่บ้านป๊อปปี้
 
       " อ๊าย!!! พี่ป๊อป ฟางไม่เล่นนนน พี่ป๊อป มันเจ็บ!!! ไม่อ๊าววว "  ฟางร้องเสียงหลง
 
        " ฮ่าๆๆๆ มานี่เลยนะ " ป๊อปปี้ใช้มือรวบแขนฟางที่ตีหน้าอกของป๊อปปี้อย่างไม่ยั้ง                         
  
        " พี่ป๊อป!!! พอแล้ว ฟางเหนื่อย "  ฟางยิ้มแห้งๆให้ป๊อปปี้
 
         " อ๊อ พี่ลืมไป คุณแม่เรียกฟงกับพี่ให้ไปหา ป่ะ เดี๋ยวท่านรอนาน " ป๊อปปี้จูงมือฟางไปในบ้านอีกครั้ง
 
         " เอ๊า 2 คนนั้น มาเร็ว แม่มีเรื่องจะคุยด้วย "  คุณหญิงภานินีเรียกป๊อปปี้และฟาง
 
         " คุณป้ามีธุระอะไรเหรอคะ "  ฟางเอ่ยถาม
 
          " ก็ เรื่องหมั้นไงจ๊ะ นี่ แม่ทั้ง 2 ปรึกษากันแล้วนะ ฟางจบเมื่อไหร่ หมั้นเลย "  คุณหญิงภานินีพูดยิ้มๆ
 
          " แต่ พี่ป๊อปกำลัง เอ่อ คบกับ คุณพิมนะคะ ฟางว่า ฟางกับพี่ป๊อป   เป็นพี่น้องกันก็มีความสุขแล้วนะคะ" 
 
ฟางพูดออกไปทั้งๆที่ใจของเธอก็รักป๊อปปี้อยู่เต็มหัวใจ แต่เธอไม่สามารถแย่งของของใครมาได้หน้าด้านๆหรอก
 
         " เจ้าป๊อป แกเลิกกับยัยเด็กนั่นได้รึเปล่า "  คุณหญิงภานินีเอ่ยถามป๊อปปี้
 
         " แม่ครับ " ป๊อปปี้ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า ความโกรธ และความเกรงใจ 
 
         " เอ่อ คุณพี่อย่าไปพูดแบบนั้นกับป๊อปปี้เลยนะคะ น้องว่า ค่อยๆพูดกันดีกว่า วันนี้ทุกคนคงเหนื่อยกันมาก
 
น้องก็กะว่าจะกลับบ้านเหมือนกัน "  คุณหญิงอมรฉัตรพยายามเอาน้ำเข้าลูบ
 
          " ไม่ค่ะ น้องได้เตือนตาป๊อปตั้งแต่คบกับแม่พิมใหม่ๆแล้ว ว่าตาป๊อปต้องแต่งงานกับหนูฟาง แล้วตาป๊อป
 
ก็บอกน้องว่า จะคบกับพิมแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น แต่พอเวลาผ่านมา ทั้ง 2 คนก็สนิทกันเรื่อยๆ จนกลายเป็นคนรัก
 
จริงๆ น้องไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้หรอกค่ะ แต่สัญญาที่คุณพี่(พ่อป๊อปปี้)และคุณนพพล(พ่อฟาง) จะต้องไม่ยกเลิก"
 
คุณหญิงภานินีพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะหันไปถามป๊อปปี้อีกครั้ง ว่า
 
          " ว่าไง?? จะเลิกไม่เลิก "  
 
          " เอ่อ ป๊อป...
 

 
 
 
                     ห้ะๆๆๆ ป๊อปปี้จะตอบว่าไงน๊า ยุ่งล่ะสิ จะเลิกกับพิมก็ตัดใจยาาก  จะไม่เลิกก็กลัวจะผิดสัญญา
 
 
          หนักใจแทน - -"    ... เพิ่งสอบวันเเรก โครตมหายากกกกก ...