Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว
9.4
เขียนโดย 
FuFunoi
วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.07 น.
34 chapter
99 วิจารณ์
61.91K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 19.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"แกเป็นไรยัยฟู"
"รีบออกไปจากที่นี่กัน"
ฉันพูดแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นฉันยังทำใจไม่ได้ที่รู้ว่าตัวเองต้องโดนฆ่าด้วยคนที่ฉันคิดว่าเค้าดีที่สุดสำหรับฉัน
"แกเป็นไรหรือเปล่ายัยฟู"
ยัยแก้วถามพร้อมกับเอามือมาแตะไหล่ของฉัน
"ฉันรู้แล้วว่านายนั่นคือใคร"
"ใคร"
ฉันเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยแก้วฟัง
* เมื่อ 10 ปีก่อน *
"เดี๋ยวหนูไปเล่นกับป๊อปปี้ก่อนนะฟาง"
"ค่ะ"
ฉันรับปากพ่อก่อนจะเดินไปทางเด็กผู้ชายคนนึง
"นี่ยัยฟู"
"ถ้าทักทายกันอย่างนี้อย่าคุยกันเลยดีกว่า"
ฉันเดินหนีออกมาจากตรงนั้น
"โอ๊ย"
ฉันสะดุดก้อนหินแถวๆนั้นจนหัวเข่าเป็นแผลถลอกนายนั่นก็เดินมาดูแผลฉันก่อนจะบ่น
"เธอนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะยัยฟู"
"ก็อย่ามายุ่งดิ"
ฉันพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนก่อนที่จะลงไปนั่งอีกครั้ง
"เฮ้อ!ฉันต้องดูแลเธอไปตลอดหรือไงเนี่ย"
"เหอะ แน่ใจนะว่าจะดูแลฉันน่ะ"
"ทำใจหรอกนะ ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ"
เราหัวเราะกันอยู่พักนึงก่อนที่นายป๊อปปี้จะพยุงฉันเข้าไปในบ้าน
"แกหักหลังฉันหรอ"
"แกนั่นแหละที่หักหลังฉันมีหุ้นส่วนใหม่แกก็โกงฉัน"
"ก็เค้าทุ่มตัวมากกว่าแกไง มันไม่ผิดนี่ที่ฉันจะเลือกสิ่งที่ดีกว่า"
"แกลืมหรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร"
"ฉันไม่สนต่อให้แกเป็นมาเฟียใหญ่มาจากไหนฉันก็ไม่สน"
สิ่งที่ฉันเจอคือพ่อของฉันและป๊อปปี้ยืนทะเลาะกันอยู่ทั้งๆที่ท่านทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน
"ฟางกลับบ้านลูก"
พ่อพูดก่อนที่จะอุ้มฉันแล้วเดินออกจากบ้านก่อนที่จะมีเสียงของพ่อป๊อปปี้ดังไล่หลังมา
"แล้วคอยดูครอบครัวของแกและหุ้นส่วนของแกจะเจอหายนะ"
*จบการนึก(?)*
"สรุปคือนายนั่นเป็นมาเฟีย"
"ใช่"
"น่ากลัวว่ะ ต่อไปนี้เราคงต้องเลี่ยงแล้วล่ะ"
"อืม"
อยู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลโดยไม่มีสาเหตุทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกเสียใจ มันออกจะเป็นความแค้นด้วยซ้ำ
"รีบออกไปจากที่นี่กัน"
ฉันพูดแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นฉันยังทำใจไม่ได้ที่รู้ว่าตัวเองต้องโดนฆ่าด้วยคนที่ฉันคิดว่าเค้าดีที่สุดสำหรับฉัน
"แกเป็นไรหรือเปล่ายัยฟู"
ยัยแก้วถามพร้อมกับเอามือมาแตะไหล่ของฉัน
"ฉันรู้แล้วว่านายนั่นคือใคร"
"ใคร"
ฉันเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยแก้วฟัง
* เมื่อ 10 ปีก่อน *
"เดี๋ยวหนูไปเล่นกับป๊อปปี้ก่อนนะฟาง"
"ค่ะ"
ฉันรับปากพ่อก่อนจะเดินไปทางเด็กผู้ชายคนนึง
"นี่ยัยฟู"
"ถ้าทักทายกันอย่างนี้อย่าคุยกันเลยดีกว่า"
ฉันเดินหนีออกมาจากตรงนั้น
"โอ๊ย"
ฉันสะดุดก้อนหินแถวๆนั้นจนหัวเข่าเป็นแผลถลอกนายนั่นก็เดินมาดูแผลฉันก่อนจะบ่น
"เธอนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะยัยฟู"
"ก็อย่ามายุ่งดิ"
ฉันพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนก่อนที่จะลงไปนั่งอีกครั้ง
"เฮ้อ!ฉันต้องดูแลเธอไปตลอดหรือไงเนี่ย"
"เหอะ แน่ใจนะว่าจะดูแลฉันน่ะ"
"ทำใจหรอกนะ ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ"
เราหัวเราะกันอยู่พักนึงก่อนที่นายป๊อปปี้จะพยุงฉันเข้าไปในบ้าน
"แกหักหลังฉันหรอ"
"แกนั่นแหละที่หักหลังฉันมีหุ้นส่วนใหม่แกก็โกงฉัน"
"ก็เค้าทุ่มตัวมากกว่าแกไง มันไม่ผิดนี่ที่ฉันจะเลือกสิ่งที่ดีกว่า"
"แกลืมหรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร"
"ฉันไม่สนต่อให้แกเป็นมาเฟียใหญ่มาจากไหนฉันก็ไม่สน"
สิ่งที่ฉันเจอคือพ่อของฉันและป๊อปปี้ยืนทะเลาะกันอยู่ทั้งๆที่ท่านทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน
"ฟางกลับบ้านลูก"
พ่อพูดก่อนที่จะอุ้มฉันแล้วเดินออกจากบ้านก่อนที่จะมีเสียงของพ่อป๊อปปี้ดังไล่หลังมา
"แล้วคอยดูครอบครัวของแกและหุ้นส่วนของแกจะเจอหายนะ"
*จบการนึก(?)*
"สรุปคือนายนั่นเป็นมาเฟีย"
"ใช่"
"น่ากลัวว่ะ ต่อไปนี้เราคงต้องเลี่ยงแล้วล่ะ"
"อืม"
อยู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลโดยไม่มีสาเหตุทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกเสียใจ มันออกจะเป็นความแค้นด้วยซ้ำ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
