Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

"O_O"
 
ทันทีที่คนๆนั้นเดินเข้ามาน้ำตาของฉันแทบจะไหล เค้าคือป๊อปปี้! แต่...ที่เค้าทำดีกับเราทั้งหมดมันก็แปนเค้านี่ ป๊อปปี้
ถูกนำให้เดินเข้ามาในโกดังแห่งนี้ เค้าถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำ นี่คนพวกนี้เค้าจะทำอะไรกันแน่
 
"เอาล่ะป๊อป ถ้าแกฆ่าคนที่อยู่ข้างหน้าแกแทนพ่อ พ่อจะปล่อยตัวหนูฟางไป"
 
ฉันที่นั่งอยู่ถึงกับสะอึกก็นั่งเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าป๊อปปี้คือฉัน!
 
"ผมถูกพ่อปิดตา แล้วผมจะยิงถูกได้ไงครับ?"
 
ป๊อปปี้ถามนิ่งๆ
 
"แค่แกยกปืนให้อยู่ระดับแขนของแกมันก็ไม่พลาดแล้วล่ะ"
 
"พ่อต้องรักษาสัญญากับผม"
 
ผมจบป๊อปปี้ก็ยกปืนและเหนี่ยวไกลเตรียมที่จะยิงฉัน ฉันที่เพิ่งได้สติและคิดเรื่องตามได้ว่าป๊อปปี้กำลังถูกคนอา
ลอกให้ฆ่าฉันเป็นต้องตะโกนเรียกชื่อเค้าออกไป!
 
"ป๊อปปี้!!"
 
ป๊อปปี้ชะงักมือที่เตรียมจะยิงฉันและรีบเอาผ้าปิดตาออกทันทีก่อนที่คนของพ่อเค้าจะเข้ามาห้ามทัน
 
"ฟาง!"
 
ป๊อปปี้ตกใจที่เห็นฉันอยู่ในทิศทางที่เค้ากำลังจะยิง เค้าเลยเหวี่ยงปลายกระบอกปืนในทิศทางที่พ่อของเค้าและยัย
ซาลาเปายืนอยู่
 
"พ่อหลอกผม"
 
"หึ!ฉันเป็นพ่อแก แกก็ต้องฟังฉันสิ!!"
 
"แต่พ่อจะให้ผมฆ่าคนที่ผมรักงั้นหรอครับ!"
 
"O_O"
 
เมื่อได้ยินประโยคนั้นของเค้าทำให้ฉันอึ้งไปไม่ต่างอะไรกับตัวเค้าเองแลัยัยหวายก็ด้วย
 
"กรี๊ด!ไม่จริงป๊อปต้องรักหวายสิ"
 
"หึ!เธอโกงเงินบ้านฉันยังไม่พอ เธอกล้ามาขอความรักจากฉันอีกงั้นหรอ?"
 
"แกพูดเรื่องอะไรป๊อป"
 
"ผมว่าให้พ่อได้ฟังจากปากคนที่เค้าหวังดีกับพ่อและพ่อหวายดีกว่านะครับ"
 
พูดจบก็มีบุคคลที่ป๊อปปี้พูดถึง ซึ่งนั่นคือพ่อฉัน!
 
"พ่อคะ!"
 
"ลูกฟาง!"
 
"หยุดอยู่ตรงนั้น"
 
พ่อของป๊อปปี้พูดเสียงกร้าว
 
"เรื่องที่ลูกฉันพูดหมายความว่าไง!?"
 
พ่อของฉันดูจะเครียดกับการตอบคำถามในครั้งนี้
 
"จริงๆแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนโกงนายหรอก ฉันรู้มาว่าพ่อของหนูหวายยัดยอกและโกงเงินแก แต่ฉันไม่อยากให้แก
ทะเลาะกันเลยรับไว้แทน"
 
"ไม่จริง!ฉันไม่เชื่อแก"
 
"พ่อไม่ลองคิดหน่อยหรอครับ ว่าคนที่กำลังจะล้มละลายแล้วอยู่ๆก็รวยขึ้มาผิดหูผิดตา"
 
พ่อของป๊อปปี้ดูลังเลและมีทีท่าว่าจะเห็นด้วยแล้วหันไปมองหวาย ยัยนั่นเลยชิ่งเน็บแต่ดันไปเจอแก้ว เฟย์ เขื่อน
โทโมะแต่เดินเข้ามาพร้อมกับตำรวจ
 
"ขอโทษว่ะป๊อป ฉันจำเป็นต้องเรียกตำรวจมา"
 
โทโมะบอกเซ็งๆ
 
"อือ ช่างเหอะ"
 
เมื่อตำรวจเดินไปรวบตัวยัยซาลาเปาและพ่อของป๊อป พ่อของฉันและทุกคนก็มุ่งมาที่ฉันทันที
 
"ฟางเป็นไงบ้างลูก"
 
"หนูไม่เป็นไรค่ะพ่อ T^T"
 
"ข้อมือเธอ..."
 
ป๊อปปี้ที่นั่งแกะเชือกให้ฉันพูดขึ้น
 
"ช่างมันเหอะ ฉันขอโทษนะที่ไม่เชื่อใจนาย"
 
"ไม่เป็นไรหรอก :)"
 
"พ่อว่าเราออกไปจากที่นี่เถอะ"
 
พ่อเสนอแล้วพยุงฉันออกไปจากที่แห่งนี้...
 
คงจะหมดแล้วสินะเรื่องร้ายๆ :)...
 
~1 อาทิตย์ผ่านไป~
...บ้านนีระสิงห์...
 
ฉันตื่นขึ้นมาภายในห้องของตัวเอง รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เรื่องร้ายๆของฉันมันผ่านไปหมดแล้ว เฮ้อ! ^^
ฉันเดินลงเข้าไปในครัว วันนี้พ่อของฉันไปที่ศาล คงจะไปธุระเรื่องพ่อของป๊อปปี้นี่แหละ
 
"เฮ้!นั่นใครน่ะ"
 
อยู่ๆก็มีเงาเหมือนมีคนวิ่งไปเข้าไปในครัว ฉันคิดผิดหรือเปล่าที่ว่าเรื่องร้ายหมดไป
 
"ฉันถามว่าใคร?!"
 
ฟุบ!
 
จู่ๆก็มีคนมากอดฉันจากข้างหลังจนทำให้ฉันตกใจและกระทุ้งศอกใส่เข้าเต็มแรง
 
"เฮ้!ยัยฟูทำมาได้เจ็บนะ"
 
"เฮ้ย!นายมาได้ไงเนี่ย"
 
"เหาะมา -..-"
 
"นี่! -_-;;"
 
"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นพ่อเธอให้ฉันมาดูแลเธอน่ะ ยัยแก้วกับเฟย์ก็ไปโรงเรียนฉันเลยมาแทน"
 
"เหอะๆ ดูแลนะยะ"
 
"คร้าบ ^_^ ไปนั่งไปเดี๋ยวฉันทำอาหารให้"
 
"จริงดิ?"
 
"ไม่เชื่อ?"
 
"เออ!"
 
"-0-"
 
"ฮ่าๆ เร็วๆล่ะ"
 
พูดจบฉันก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร สักครึ่งชั่วโมงเข้าก็ยกชามข้าวต้มมาให้ฉัน
 
"หอมแหะ ^^"
 
"อยู่แล้ว :P"
 
ฉันไม่สนใจอะไรต่อรีบกินอย่างเดียวก่อนจะสำลักกับประโยคทันไปของเค้า
 
"ฉัน...ขอดูแลเธอไปตลอดเลยนะ"
 
แม้ประโยคนั้นจะเบาแค่ไหนแต่มันก็ดังก้องอยู่ในหัวใจฉันอยูดี มาเฟียก็มีมุมนี้เหมือนกันแหะ :)
 
-THE END-
 
 
ขอโทษทุกคนนะคะที่ตอนจบของเรื่องทั้งทีกลับไม่สนุก แบบว่าเบลอ -0- แต่ก็ขอบคุณสำหรับการติดตาม อ่าน และคอมเม้นต์ฟิคเรื่องแรกของครีมนะคะ ^O^"