Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

"ยัยฟาง ยัยฟาง ไอ้ฟู!!"
 
"หะ หา มีไร?"
 
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองยืนเหม่อไปนานแค่ไหนจนทำให้ยัยแก้วเรียกฉัน เมื่อสติฉันเริ่มกลับมาก็เห็นว่าเพื่อนๆร่วมห้องเริ่ม
ทยอยกันนั่งที่ในเวลาเดียวกับที่ป๊อปปี้เดินกลับเข้ามาในห้อง สีหน้าของเข้าดูเครียดจัดฉันเลยไม่กล้าถาม ฉันเริ่มกลัว
นายนี่ตั้งปต่เมื่อไรกันเนี่ย - -
 
"นักเรียนเคารพ"
 
ฉันได้ยินเสียงทำความเคารพของหัวหน้าห้องจึงหันไปดูมาสเตอร์ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับ...หวายนางแบบที่
ว่าและก็...แฟนเก่าของนายป๊อปปี้นั่นแหละ
 
"นี่คือเพื่อนของเราอีกคน ฉันคงไม่ต้องให้เธอแนะนำตัว พวกเราคงรู้จักกันแล้ว"
 
"ค่ะ/ครับ"
 
"ปัญญริสาเชิญจ้ะ"
 
"ขอบคุณค่ะมาสเตอร์"
 
หวายบอกขอบคุณมาสเตอร์ก่อนจะเดินตรง ตรงมาที่โต๊ะฉันอะไรของนาง - -
 
"นี่!ฉันขอนั่งตรงนี้ได้มั้ย?"
 
หวายพูดกับฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่ดวงตาของเธอมันกลับตรงกันข้ามเลยล่ะ ฉันหันไปมองป๊อปปี้ที่เค้าดูเหมือนจะ
ไม่ใส่ใจในการที่หวายมาขอเปลี่ยนที่กับฉัน ใช่สิ๊!แม่นี่แฟนเก่าหมอนั่นนิ เมื่อเป็นแบบนี้ฉันเลยตอบตกลงและเตรีน
ยมตัวจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ถ้าไม่ถูกมือของป๊อปปี้รั้งไว้ก่อน
 
"ทำไม?"
 
ฉันถามเค้า
 
"เราคุยกันแล้วนี่"
 
ป๊อปปี้ไม่พูดเปล่าแต่เค้ายังดึงมือฉันให้ลงไปนั่งที่เดิม ฉันรับรู้ว่าหวายเธอเสียหน้าไม่เบาเลยเดินตึงตังไปนั่งริม
หน้าต่างกับเพื่อนผู้หญิงแทน ในระหว่างที่เรียนป๊อปปี้เงียบตลอดไม่ที่จะพูดกับฉันเลยสักคำ สงสัยคงจะเสียใจกับ
การกระทำของตัวเองเมื่อกี้ -0-
 
12.03 AM.
กริ๊งงงงงงง ~
 
ตอนนี้ออดพักเที่ยงดังแล้วอีตาบ้านั่นก็ยังไม่คุยกับฉันอยู่ ฉันเลยตัดสินใจเฉยๆไว้กับการกระทำของเค้า พวกเราไป
กินข้าวพร้อมกัน โดยมีเศษเกินมาหนึ่ง รู้หรือเปล่าว่าใคร?
 
"สวัสดีเราหวายนะ พวกเธอชื่อไรกันบ้างหรอ"
 
เธอถามแบบยิ้มๆ ย้ำว่ายิ้มแต่กับยัยเฟย์กับยัยแก้วเท่านั้น
 
"ฉันเฟย์"
 
"ฉันแก้ว ไปยัยฟูไปกินข้าวกัน"
 
ดูก็รู้ว่ายัยแก้วจะไม่ค่อยชอบหวายมันเลยมาลากฉันออกไปแทน
 
"งั้นเฟย์ไปก่อนนะเขื่อน พวกนายถ้าคุยกับหวายเสร็จแล้วตามไปนะ"
 
"โอเค"
 
แล้วยัยเฟย์ก็วิ่งตาพวกฉันมา ฉันหันหลังกลับไปดูพวกป๊อปปี้หลังจากที่นายเขื่อนรับคำยัยเฟย์พวกเค้าก็เดินตามกัน
มาหมด ทิ้งยัยหวายยืนเซ่ออยู่คนเดียว -3-
 
"แกไม่ชอบหวายหรือไงยัยทอม"
 
ฉันถามยัยแก้ว
 
"เออ ฉันว่ายัยนั่นดูไม่จริงใจว่ะ ปากเนี่ยยิ้มนะแต่ในใจไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่"
 
"แก้วคิดเหมือนเฟย์เลย"
 
"ฉันก็ด้วย"
 
พวกฉันลงความเห็นกันอย่างนั้น หวายนั่นดูไม่จริงใจจริงๆ แถมยังดูไม่ค่อยน่าไว้ใจด้วย ถึงการแสดงออกของเธอ
จะดูว่าเธอเป็นคนซื่อๆก็เถอะ
 
พวกฉันสั่งอาหารกันเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะที่ลับตาคนที่สุดของโรงอาหารแต่ก็ไม่ลับตาพอที่จะไม่ให้ยัยหวานนั่น
เข้ามาร่วมโต๊ะด้วย - -
 
"นั่งด้วยคนนะ ^^"
 
พวกฉันขยับที่ให้โดยไม่มีใครปฏิเสธ ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะที่เห็นหวายหันมาทำสายตาเยาะเย้ยใส่ฉัน 0.0
 
"ป๊อปคิดถึงหวายบ้างหรือเปล่า?"
 
"แค่กๆๆ"
 
เมื่อคำถามนั้นหลุดจากปากของยัยหวายฉันถึงกับสำลักข้าวที่ไปกินไปเมื่อกี้ยัยแก้วเลยยื่นน้ำมาให้
 
"เธอเป็นไรหรือเปล่าฟาง?"
 
นี่เป็นคำถามของนายป๊อปปี้
 
"เปล่าๆ งั้นฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วขึ้นห้องเลยนะ ฉันไม่ทานละ"
 
Poppy - Talk
 
ผมนั่งมองฟางที่เดินตึงตังออกไปจากโต๊ะก่อนจะหันมามองหน้าหวายแล้วตอบคำถามเธอไป
 
"ไม่"
 
ผมพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งตามฟางไป ฟางดูซึมๆไปหลังจากที่หวายมาผมไม่รู้ว่าไม่ไปห่วงความรู้สึกเธอแบบจริงๆจังๆ
เมื่อไร หรือว่า... 'ฉันจะดูแลเธอไปตลอด' ไอคำๆนี้มันเกิดทำให้ผมรู้สึกกับเธอมากกว่าการแค่ทำตามสัญญา
 
"ฟาง ฟางเดี๋ยวก่อน!"
 
ผมเรียกเธอไว้ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำหญิงไป
 
"มีไร?"
 
"เธอเป็นไรหรือเปล่า ทำไมไม่กินข้าวต่อ"
 
"ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก ไปตอบคำถามชวนอ้วกของแฟนนายเหอะ"
 
ตอบผมที่ว่าเธอหึงผมหรือเปล่า -3-
 
"ฉันตอบเค้าไปแล้ว อีกอย่างฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าฉันจะดูแลเธอ เพราะฉะนั้นฉันเองก็ต้องห่วงความรู้สึกเธอ..."
 
ผระโยคหลังผมพูดไปเบาๆไม่แน่ใจว่าฟางจะได้ยินหรือเปล่า แต่พอผมเห็นสีหน้าเธอก็เดาได้เลยว่าเธอได้ยิน
 
"O_O ทำไม?"
 
"ช่างมันเถอะ"
 
"-3-"