Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

ยังไม่ทันที่ยัยแก้วจะได้พูดจบฉันเลยชิงพูดขึ้นก่อน
 
"หยุดเลยแก ชอบแช่งเพื่อนตลอดเลย"
 
"อ้าว ก็มันน่าคิดนี่นา"
 
"-_-;; เอางี้เดี๋ยวฉันลองโทรหายัยเฟย์ละกัน"
 
ฉันหยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่อง แต่ยัยแก้วรีบกระโดดมาคว้าโทรศัพท์
 
"อะไรของแกอีกล่ะยัยแก้ว"
 
"แกลืมไปแล้วหรอว่าเราต้องปิดมือถือเพราะพ่อของนายป๊อปปี้จะตามหาเราจาก GPS อีกอย่างยัยเฟย์ก็ปิดมือถืออยู่ด้วย"
 
"เออจริงด้วย งั้นเอามือถือคืนมา รออย่างเดียว"
 
ยัยแก้วยื่นมามือถือกลับมาให้ฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน
 
"อ้าว แก้วตื่นแล้วหรอ?"
 
ยัยเฟย์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนายป๊อปปี้ โทโมะแล้วก็นายเขื่อนถามยัยแก้วที่นั่งอยู่บนโซฟา
 
"ไปไหนกันมาเนี่ย!!"
 
"อ๋อ ก็นายพวกเนี่ยชวนฉันไปหาไรกินมา เนี่ยซื้อมาเผื่อพวกแกด้วย"
 
"ดีเลยๆ ฉันกำลังหิว"
 
"เดี๋ยว!"
 
ยัยแก้วที่กำลังจะเปิดถุงในมือของยัยเฟย์กินก็ถูกนายโทโมะขวางไว้ก่อน
 
"อะไรของนายฮะ!!"
 
"เธอต้องช่วยฉันทำอาหารเผื่อมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นไว้"
 
"ฉันทำอาหารไม่เป็นโว้ย"
 
"ไม่บอกฉันก็รู้ เข้าใจมั้ยคำว่าช่วยไม่ได้มหเทำ"
 
เสร็จนายโทโมะก็ลากยัยแก้วเข้าไปในครัว
 
"งั้นเฟย์มาจัดห้องกับเขื่อนดีกว่า"
 
"ดีเหมือนกัน"
 
อ้าวกรรม!ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับนายป๊อปปี้ที่ยื่นนิ่งอยู่ทั้งคู่
 
"กินข้าวมั้ย เดี๋ยวฉันเอาใส่จานให้"
 
"O_O"
 
ช๊อคเลยฉันเจอคำนี้