แผนรัก แผนร้าย

 
 
แก้วใจ // : แันถามว่าขับรถยังไง ไม่ระวังคน 
 
โทโมะ // : เอ๊า แล้วเธอละ ขี่จักรยานยังไง ไม่ดูรถ เนี่ย นึกว่าตัวเองเป็นเจ้าของถนนหรือยังไง ระวังจะตายเป็นศพไม่มีญาติอยุ่ข้างถนน 
 
แก้วใจ // : หืม !! นี่นายเป็นผู้ชายภาษาอะไรเนี่ย ตัวเองผิดแท้ ๆ ยังมีหน้ามาด่าเขาอีก 
 
โทโมะ // : ฉันผิดตรงไหน เธอนะแหละ ที่ผิด จักรยานเธอนะแหละขว้างถนน ฉันไม่ทับเธอแบนก้ดีเท่าไหร่แล้ว 
 
แก้วใจ // : ไอ้บ้า !! ไอ้โรคจิต ไอ้ซาดิส นี่คิดจะดยนความผิดให้ฉันใช่ไหม ถึงฉันจะเป็นคนบ้านนอกนะ แต่ฉันก้ไม่ได้โง่ คุณนะแหละ ผิด !!
 
โทโมะ // : 5555 ฉันก็นึกอยู่แล้วไง ขับรถใหญ่ยังไงก้เสียเปรียบ ได้ ฉันรับผิดชอบเองก็แล้วกัน จะเอาเท่าไหร่ว่ามา
 
แก้วใจ // : ไอ้คนหน้าเงิน เอะอะอะไรก็ใช้เงินฟาด ที่รับเนี่ย จำนงค์เพราะหลักฐานละสิ ไม่ใช่เพราะความเป็นสุภาพบุรุษอะไรนั้นหรอก จะบอกอะไรให้นะ ถ้าฉันจะเรียกค่าเสียหาย กลัวจะไม่มีจ่ายละซิ 
 
โทโมะ // : นึกแล้วไม่มีผิดเลยอ่ะ ว่าแต่คนอื่นนั้นแหละ ที่แท้ตัวเอง น่าเงินตัวจริง หึ ฉันรู้แหละ เธอแกล้งทำเป็นรถล้ม จะได้สร้างแากได้เนียนใช่ไหมจ๊ะ ได้ !! เอาสิ 
 
แก้วใจ // : ไอ้ปากชั่ว อึ่ย !!
 
โทโมะ // : ได้ !! ข่วนสิ ถ้าข่วนอีกทีละก็ ฉันปล้ำแน่ !!
 
แก้วใจ // : ไอ้ทะลึ่ง !! อ๊าย !!! โอ๊ย !!! ฮึ่ยยยยยยย !!
 
จีโฮ // : แก้วใจ อึก !! โอ๊ย !!
 
( แก้ววิ่งไปดูจีโฮ )
 
แก้วใจ // : เป็นอะไรหรือเปล่า
 
จีโฮ // : แก้วใจ
 
แก้วใจ // : ค่อย ๆ เดินขึ้นไปนะ อยู่ตรงนี้ก่อนนะ 
 
( เดินไปหยิบจักรยาน )
 
โทโมะ // : ฉันช่วย !! 
 
แก้วใจ // : ฮึ่ย หลบไป !!
 
โทโมะ // : ฉันช่วย
 
แก้วใจ // : บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง 
 
( ทะเลาะกันระหว่างช่วยเก็บของใส่ตะกร้าหน้าจักรยาน )
 
โทโมะ // : ฉันช่วยนะ 
 
แก้วใจ // : ไม่ต้อง !!
 
โทโมะ // : ฉันช่วยนะ 
 
แก้วใจ // : ไม่ต้อง !! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง 
 
โทโมะ // : ฉันช่วย 
 
แก้วใจ // : ก็บอกว่าไม่ต้องช่วย ปล่อยน๊า 
 
~ ฟอด หอมแก้มแก้ว ~
 
แก้วใจ // : อ๊าย !! อีตาบ้า 
 
จีโฮ // : แก้วใจ !!
 
แก้วใจ // : พุดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง 
 
~ avf หอมแก้มแก้วใจอีกที ~
 
แก้วใจ // : อ๊าย !!! ฮึ่ย !!!
 
จีโฮ // : เป็นอะไรหรือเปล่าแก้วใจ 
 
( โทโมะทำปากจุ๊ ๆ และเดินกลับไปที่รถ แก้วเดินไปหยิบก้อนหิน และปาใส่กระจกรถโทโมะแตก)
 
จีโฮ // : แก้วใจ !! ( ขับจักรยานหนีไปแล้ว )
 
โทโมะ // : ระวังตัวให้ดีนะแก้วใจ ถ้าเจอกันคราวหน้าละก็ เธอโดนหนักกว่านี้แน่ 
 
 
   ฟางเดินไปมาที่ห้องเรียน ก่อนจะเปิดตู้บริจาค แต่ไม่สำเร็จ เลยหยิบกิ๊ฟติดผมบนหัวออกมา และไขจนออก เมื่อเห็นเงินหญิงสาวถึงกับตาลุกวาว ก่อนจะแตะมัน แต่ก็มีเสียงคนเรียกชื่อ
 
คิมเบอร์รี // : ฟาง
 
( ฟางรีบปิดตู้ทันที )
 
(  ซิสเตอร์รีบเอากุญแจมาล็อกตู้ )
 
คิมเบอร์รี // : แต่งตัวแบบเนี่ย จะออกไปข้างนอกอีกละสิ
 
ฟาง // : ก็วันนี้วันหยุดนิคะ คุณแม่ 
 
คิมเบอร์รี // : เธอก็เป็นแค่เด็กกำพร้าอาศัยอยู่ที่นี้ อยู่ว่าง ๆ ไม่คิดจะช่วยงานที่นี้หน่อยหรือไง
 
ฟาง // : ก็จะให้ฟางทำอะไรละคะ แค่ขยับตัวนิดเดียวก้ผิดและ ฟางไม่ใช่แก้วใจนิคะ ที่ทำอะไรก็ถูกก็ดีไปหมด หมดเรื่องแล้วใช่ไหมคะ ฟาง จะรีบไป
 
คิมเบอร์รี // : เดี๋ยวก่อน !! ฟางช่วยไปตามแก้วใจให้ที บอกให้ไปพบแม่ทีห้อง 
 
 
ฟางเดินไปตามแก้วที่ห้องนอน
 
ฟาง // : แก้วใจ !! เจอก็ดีแหละ ยืมตัง 200 ดิ จะไปในเมือง 
 
( แก้วหยิบตังให้ฟาง )
 
แก้วใจ // : ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีอยู่แค่เนี่ย เงินเดือนพิเศษยังไม่ออก
 
ฟาง // : ร้อยเดียวก็ยังดี ขอบในะ เออ ลืมบอก คุณแม่คิมเบอร์รีให้เธอไปหานะ 
 
 
แก้วใจรีบขึ้นไปหาคุณแม่คิมเบอร์รี 
 
คิมเบอร์รี // : เอ๋า แก้วใจมาพอดีเลย เข้ามานี่ก่อนสิ 
 
ก้อย // : แก้วใจ พึ่งเรียนจบปีนี้คะ เป็นนักเรียนตัวอย่างของที่นี้ ผลการเรียนดีเยี่ยม ความประพฤติก็ดี มารยาทก็ดีไม่มีที่ติเลยคะ 
 
( อึ้ง ที่เป็นโทโมะ )
 
ก้อย // : แก้วใจ นี่คุณ วิศว ไทยานนท์ ลูกชายของเจ้าของที่ดินแห่งนี้
 
โทโมะ // : นี่หรอครับ นักเรียนยอดเยี่ยมของที่นี้ ผมว่าน่าจะเป็นนักเรียนยอดแย่มากกว่า
 
แก้วใจ // : นิคุณ !! 
 
คิมเบอร์รี // : แก้วใจรู้จักกับคุณโทโมะมาก่อน หรอจ๊ะ 
 
แก้วใจ // : ไม่รู้จักคะ แต่เมื่อตะกี้ คุณคนนี้เขาขับรถเกือบชน แก้วใจกับจีโฮ และก็ 
 
โทโมะ // : แล้วก็อะไรละครับ ฉันทำอะไรเธอละ บอกไปสิ 
 
คิมเบอร์รี // : ว่าไงจ๊ะ แก้วใจ
 
โทโมะ // : ไม่บอกใช่ไหม งั้นฉันบอกให้ 
 
( แก้วใจทำท่าส่ายหัว )
 
โทโมะ // : คืออย่างนี้ครับ เมื่อตะกี้ ผู้หญิงคนนี้เขา 
 
แก้วใจ // : ไม่ !!!
 
ก้อย // : แก้วใจ ยังไงคะคุณวิศว
 
โทโมะ // : คือ งั้นนี้ครับ เมื่อตะกี้นี้ เด็กคนนี้เขา เอาก้อนหินกว้างใส่รถผม 
 
คิมเบอร์รี - ก้อย // : ตายแล้ว !! แก้วใจ ทำไมถึงเป็นเด็กแบบนี้ ขอดทษคุณวิศว เดี่ยวนี้
 
แก้วใจ // : แต่คุณแม่คะ 
 
คิมเบอร์รี // : แก้วใจ
 
แก้วใจ // : ขอโทษ !! คะ 
 
  โทโมะเดินออกมาพร้อมแก้วใจและคิมเบอร์รี เด็ก ๆ กำลังทำงานตัดใบตอง ตัดหยวกกล้วย ปอกกล้วย โทโมะมองดูไปหงุดหงิดไป
 
คิมเบอร์รี // : กล้วยพวกนี้เราปลูกเอง ทานเองคะ ที่เหลือก็เก้บไปขายในตลาด 
 
โทโมะ // : ที่นี้มีเด็กกี่คนครับ
 
คิมเบอร์รี // : 25 คนคะ 
 
โทโมะ // : แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายละครับ
 
คิมเบอร์รี // : เราได้รับเงินสนับสนุนจากต่างประเทศ และก็ มีเงินบริจาคด้วย และที่สำคัญก็คือ ครอบครัว ไทยานนท์ ที่เราได้ใช้ประโยชน์จากที่ดินผืนนี้มาหลายสิบปี โดยไม่คิดค่าเช่า วันนี้คุณวิศวขับรถมาเยี่ยมถึงที่  ถ้ามีอะไรให้เรารับใช้ ทางเราก็ยินดีคะ 
 
โทโมะ // : คือ ผมจะมาบอกว่า คุณพ่อของผมต้องการใช้ที่ดินแปลงนี้ สร้างรีสอรท์นะครับ
 
คิมเบอร์รี // : คุณ วิศว 
 
โทโมะ // : ท่านต้องการที่ดินคืน และขอให้ทุกคนย้ายออกจากที่นี้ให้เร็วที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้ครับ 
 
( โทโมะเดินออกไปทันที ) 
 
แก้วใจ // : คุณ เดี๋ยวก่อน 
 
โทโมะ // :  มีอะไรอีก 
 
แก้วใจ // : คุณพ่อคุณร่ำรวย ท่านคงจะมีที่ดินเยอะ แต่เด็กพวกนี้เขาไม่มีที่อยู่ที่ไหนแล้ว ฉันไหว้ละคะ คุณช่วยขอร้องพ่อคุณ ให้เมตตาสงสารเด็กพวกนี้ได้ไหมคะ 
 
~ ปลั๊ก  ทุบรถ ~
 
โทโมะ // : พ่อผมเขาไม่สงสารใครหรอกคุณ อีกอย่าง ลองเขาอยากจะทำอะไร ไม่มีใครห้ามท่านได้ 
 
( ขึ้นรถและขับออกไปทันที )
 
กามิกาเซ่ เพรชซิเดนช์
 
   ฟางกดออดที่ห้อง 2206 และยืนกอดอกรอเจ้าของห้องมาเปิดประตู ป๊อปปี้เปิดประตูออกมาเจอฟางก็ตกใจเล็กน้อยก่อนที่ฟางจะเดินเข้าห้องไปและปิดประตูห้อง 
 
ฟาง // : และตกลงว่าไงเนี่ย ก็เรื่องที่จะพาฉันไปกรุงเทพด้วยไง 
 
ป๊อปปี้ // : และฟางจะไปทำไม อยู่กรุงเทพนะ มันลำบากกว่าที่นี้มากนะ ที่อยู่ก็ไม่ได้หาง่าย ๆ 
 
ฟาง // : มีใครซ่อนไว้ แลวไม่อยากให้ฉันตามลงไปก็บอกมา พี่ป๊อป !! ฟางพูดจริงนะ ขอฟางไปด้วยนะ อยู่ที่นี้ก็ถูกใช้งานอย่างกับทาสเลย
 
ป๊อปปี้ // : จริงง่ะ
 
ฟาง // : ก็จริงนะสิ พี่ไม่รู้อะไรบางวันนะ ข้าวยังไม่มีให้กินเลย
 
ป๊อปปี้ // : โอ๋ ๆ แม่คุณ แม่เนื้อนวล ทำไมลำบากแบบนี้ 
 
ฟาง // : โอ๊ย !! พี่ป๊อปอ่ะ ฉันพูดจริงนะ จะพาฉันไปไหน ฉันก็ไปทั้งนั้นแหละ ลงนรกหรือขึ้นสวรรค์ฉันก็ไม่กลัว ขอให้ได้ตังเยอะ ๆ ก็พอ ฉันอยากมีตัง ฉันอยากรวย เวลาฉันทำอะไรหรือไปไหน ๆ ฉันก็ยอมทั้งนั้นแหละ 
 
ห้องโทโมะ 
 
   โทโมะเมามายกลับมาที่คอนโด ไฟไม่ยอมเปิดมืดตื้อไปทั่วห้อง ก่อนจะล้มตัวนอนที่เตียงพร้อมเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น 
 
โทโมะ // : ใครว่ะ ฮัลโหล 
 
มอส // : ฉันเอง
 
โทโมะ // : พ่อ 
 
( กดเปิดโครมไฟ )
 
มอส  // : ถ้าเดาไม่ผิดแกคงพึ่งถึงห้อง และกลับดึกตามเคย
 
โทโมะ // : ถ้าผมเดาไม่ผิด พ่อพึ่งถึงบ้าน และก็มีผู้หญิงหน้าด้านคอยอยู่ข้าง ๆ เหมือนเคยอยู่ดี
 
มอส // : หยุดนะ !!
 
ปณิตา // : อะไรกันคะคุณ
 
มอส // : ฉันโทรหาแกที่มือถือตั้ง 10 สาย ทำไมแกไม่ยอมรับสาย และนี่ คุณคิมเบอร์รีว่าไงเนี่ย มันจะย้ายออกเมื่อไหร่
 
โทโมะ // : ไม่รู้ครับ
 
มอส // : ไม่รู้ไม่ได้นะ แล้วเะอไม่ได้บอกหรอว่าจะย้ายออกเมื่อไหร่นะ
 
โทโมะ // : ทำไมพ่อไปบอกเองละครับ พ่อก็เก่งอยู่แล้วนิ เรื่องทำร้ายจิตใจคน
 
มอส // : เห๊ย !!
 
โทโมะ //  : แค่นี้นะครับ
 
มอส // : ไอ้โมะ ไอ้โมะ !! ลูกคนนี้
 
ปณิตา // : หืม !! นี่ใจเย็น ๆ สิคะ แต่ว่าลูกชายของคุณเนี่ย ก็ร้ายเหลือเกินนะ นี่คงถูกตามใจซะจนเคย ขืนปล่อยไว้แบบเนี่ย เดี๋ยวเราจะเอากันไม่อยู่นะคะ 
 
   กลางดึกคืนนั้น โทโมะว่ายน้ำอย่าบ้าคลั่ง และโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ ก่อนจะเสยผมเล็กน้อยและเดินขึ้นจากสระมา ส่วนแก้วใจก็เดินดิ่ง ๆ พร้อมมองหาใครสักคนไปทั่ว ก่อนจะเดินมาถึงสระว่ายน้ำและหยุดถอนหายใจเล็กน้อย 
 
แก้วใจ // : ไหนพนักงานคอนโดบอกว่า ตาบ้านั้นมาว่ายน้ำไง 
 
โทโมะโผล่เข้ากอดเอวหญิงสาวทางด้านหลัง
 
โทโมะ // : คิดถึงผมมากเลยหรอครับ 
 
แก้วใจ // : นี่คุณ !! 
 
( แก้วมองชายหนุ่มที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวและหลับตาพูด )
 
แก้วใจ // : ที่สถานเลี้ยงเด็กให้ฉันมาต่อรองเรื่องที่ดิน
 
( โทโมะ ขยับไปใกล้แก้ว แต่แก้วถอยออกห่าง )
 
แก้วใจ // : ทางเราอยากจะขอเวลาอีกสักหน่อย อย่าเข้ามานะ !! อย่าเข้ามา นี่คุณ แต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อยไม่ได้หรอ 
 
โทโมะ // : ฉันเนี่ยนะไม่เรียบร้อย ช่วยไม่ได้นิ !! ตรงไหน
 
แก้วใจ // : ฮึย !!
 
โทโมะ // : ฉันถามว่าตรงไหนเล่า 
 
( ผลักโทโมะ แล้ววิ่งหนีไป แต่โทโมะตามมาดักทันจนหญิงสาวเกือบตกสระว่ายน้ำ)
 
( แต่ชายหนุ่มคว้าข้อมือทันก่อนจะเอาร่างของหญิงสาวมาวางที่บ่าแกร่ง  )
 
แก้วใจ // : อีตาบ้า 
 
โทโมะ // : คำก็บ้า สองคำก็บ้า แล้วใครพยายามช่วยคุณไม่ให้ตกน้ำ
 
แก้ว // : นายอย่าทำอะไรฉันนะ 
 
โทโมะ // : ไม่จำเป็นครับ ผมไม่ขอ ๆ หรอก คือว่า ทำเลยดีกว่า
 
( อุ้มหญิงสาวขึ้นห้องไป )