แผนรัก แผนร้าย
เขียนโดย 
TK_ANNY_LOVE
วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.15 น.
แก้ไขเมื่อ 4 มีนาคม พ.ศ. 2556 19.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ไฟไหม้ ไฟไหม์ !!!
มิณฑิตาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเปิดประตูห้องพร้อมตกใจที่พยาบาลคนไข้ วิ่งหนีตายกันอย่างอลม่าน หญิงสาวมองไปที่จุดเกิดเหตุ ห้องเด็กแรกเกิด เธอรีบเดินไปที่ห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
พยาบาล // : คุณคะ คุณคะ
มิณทิตา // : ลุกฉันคะ ลูกฉันอยุ่ข้างในคะ ปล่อยฉัน !! ฉันจะไปหาลูก
พยาบาล // : คุณคะ ไม่ต้องเป็นห่วงคะ เด็กอ่อนเราย้ายออกไปหมดแล้วคะ
มิณฑิตา // : ปล่อยคะ !! ฉันจะไปหาลูก
พยาบาล // : คุณคะ เราต้องออกจากที่นี้แล้วคะ ไปเร็วเถอะคะ
มิณฑิตา // : ได้โปรด !! ปล่อยฉันเถอะคะ
พยาบาล // : ไปเถอะคะ คุณ
มิณฑิตา // : ปล่อย !!
พยาบาล // : ไปเถอะคะ
มิณฑิตา // : คุณลูกฉันละ
พยาบาล // : หลบหน่อบคะ !! หลบหน่อยคะ !! หลบหน่อยคะ !!
พยาบาลจัดแจงวางเด็กอ่อนลงลานริมน้ำ เด็กทารกน้อยนามว่า แก้วใจอยุ่ในชุดนอนสีชมพู หมวกสีขาวและถุงมือ มีสร้อยประจำตระกูลศิริมงคลสกุลสวมอยู่ที่คอ ผู้ป่วยถูกเคลือนย้ายมาข้าง ๆ เปลของแก้วใจจึงเคลื่อนตัวตกลงไปที่ริมน้ำ แก้วใจลอยไปตามแม่น้ำท่ามกกลางฝนตกหนัก
วังศิริมงคลสกุล พ.ศ . 2556
มัณฑิตา // : คุณพ่อ ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆ กลับมายัยหนู ยัยหนูกลับมาลูก ยัยหนู !!
น้ำเงิน // : น้ำเงินมาแล้วคะ ใจเย็น ๆ นะคะ
มัณฑิตา // : น้ำเงิน !! ฉันฝันถึงยัยหนูอีกแล้ว ฮือออออออออ แกร้องไห้ด้วยน้ำเงิน แกจะเป็นอะไรไหมหรือว่า หรือว่า แกอยากจะกลับมาหาฉัน ลูกฉันอาจจะตายไปแล้วก็ได้
น้ำเงิน // : ไม่คิดมากนะคะ นะคะ
มัณฑิตา // : ฮึก !!!! ฮือ !!! ฮือ !!! ฮัก !!!
ธนากำลังเดินเข้ามาภายในวัง น้ำเงินเดินออกมาจากห้องของมิณฑิตา ก่อนจะเรียกพ่อของมัณฑิตาอย่างรวดเร็ว
น้ำเงิน // : คุณผู้ชายคะ
ธนา // : แม่น้ำเงิน มัณฑิตาละ เป็นยังไงบ้าง
น้ำเงิน // : เอิ่ม !! ปลอดภัยแล้วคะ คุณผู้ชาย ตอนนี้อยู่กับคุณหญิงวรนุชในห้องนะคะ
ธนารีบเดินขึ้นไปเปิดประตูห้องของลูกสาว และเดินเข้าไปใกล้เตียงของมัลฑิตาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะนั่งลงบนเตียงและปัดไรผมให้ลูกสาว
ธนา // : เป้นอะไรมากหรือเปล่าลูก
วรนุช // : ไม่เป้นอะไรมากหรอกคะ พี่ธนา หมอเขาบอกว่าเป็นโรคเก่ากำเริบ คิดมาก ก็เลยเครียด หมอให้ยาระงับประสาทแล้ว ประเดี๋ยวก็คงดีขึ้น นะคะ
มัณฑิตา // : คุณพ่อขา !! ลูกทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว นะคะ มันทรมารเหลือเกิน ฮึก !! ลูกอยากตายฮือ +++
ธนา // : พ่อขอโทษ มัณฑิตา ลูกเองก็เคยเป็นความหวังเดียวของพ่อ
ย้อนอดีต
ธนา // : เป็นลูกชาติ ลูกผู้ดีมีตระกูล ทำไมปล่อยให้ท้องไม่มีพ่อแม่นี้ ใครรู้ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
วรนุช // : คุณพี่ใจเย็น ๆ นะคะ ไหน ๆ เรื่องมันก็เกิดไปแล้ว เราหาทางแก้กันดีกว่าคะ คุณพี่
ธนา // : ทางแก้ แก้กันยังไงละห๊ะ ฉันคงต้องตัดใจยกลูกสาวคนเดียวของฉันให้กับคนในบ้านนี้ และเธอจะให้พี่ทำยังไง
มัณฑิตา // : ลูกจะไปจากที่นี้ ลูกจะไม่ทำให้วงค์ตระกูลต้องเสื่อมเสีย ( กราบลาผู้เป็นพ่อ )
วรนุช // : คุณพี่คะ
ธนา // : ช่วยจัดการพามัณฑิตาไปคลอดที่เชียงใหม่ด้วยนะ คลอดลูกแล้วค่อยมาว่ากันอีกที !! ฉันผิดมากใช่ไหมที่ส่งลุกไปที่นั่น ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น มันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
วรนุช // : คุณพี่ คุณพี่ก็ถือว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมสิคะ ใครมันจะไปรู้ว่าโรงพยาบาลนะ ไฟมันจะไหม้ และยัยหนูก็ดังมาหายตัวไปอีก ซะอย่างนั้น
ธนา // : มัณฑิตาเป็นสายดลหิตเดียว ฉันจะยอมให้เธอเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด พี่จะต้องตามหาเด็กคนนั้นให้พบ มันต้องมีวิธี
ธนามาพบเขื่อน
เขื่อน // : คุณชายมีเรื่องไม่สบายใจอะไรบอกผมได้ทุกเรื่องนะครับ
ธนา // : แต่ว่าเรื่องนี้สำคัญมากนะเขื่อน และมันค่อนละเอียดอ่อน ฉันอยากจะขอร้องให้เขื่อนเนี่ย ทำด้วยตัวเอง แต่ก่อนวันที่เด็กนั้นหายตัวไป มิณพิตาได้สวมใส่สร้อยประจำตระกุลให้หลานของฉัน รวมไปถึงแหวนวงเล็ก ๆ ที่เป้นเพชรรูปดาว
เขื่อน // : และนี่
ธนา // : ฉันทำเผื่อเอาไว้ แต่ขอร้องให้เขื่อนขึ้นไปยังเชียงใหม่ และไปตามหาเด็กกำพร้าสองคน เด็กผู้หญิงที่อยู่กับเด็กผู้หญิงใจร้าย และก็ตามกลับมา ฉันเชื่อว่าเะอลูกของมิณฑิตา
เขื่อน // : คุณชายครัแต่เด็กำพร้าพวกเนี่ย จะกลายมาเป็นหลานสาวของคุณชาย เป็นทายาทผู้สืบทอดตระกุลศิริมงคลสกุล ทำแบบเนี่ยจะไม่เป็นการสุ่มเสี่ยงไปหน่อยหรอครับ
ธนา // : เรื่องนั้นฉันหาทางออกไว้และ เขื่อน ไปจัดการโดยเร็วเถอะ
เขื่อน // : คุณชายครับ แต่ว่าคุณชายพึ่งมาเนี่ย มีแต่สร้อยประจำตระกูลเท่านั้นนะครับ และแหวนรุปดาวที่คุณชายพูดถึง อยู่ไหนครับ
ธนา // : นั้นเป็นแหวนของ ... เฮ้อ ... พ่อของเด็กนั้น ที่ให้กับมัณฑิตาไว้ แต่ว่ามันก็เป็นแค่แหวนวงหนึ่ง ยังไงซะ มันอาจจะหายไปแล้วก็ได้ เพียงแต่ว่าทำให้เด็กคนนั้นเป็นเด็กดีและต้องเป็นหลานที่ฉันสามารถไว้ใจได้ ว่าเป้นลูกที่หายไปของมัณฑิตาก็พอ เรื่องอื่นคงไม่สำคัญอะไรหรอก ไปหาเด็กคนนั้นให้เจอ
ชายหนุ่มยื่นสร้อยประจำตระกูลให้กับเขื่อน เขื่อนดูมันอย่างพินิจพิเคราะห์พร้อมถอนหายใจไปด้วย
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จังหวัดเชียงใหม่
ล๊า ล๊า ล๊า ล๊า ล๊า ล๊า ล๊า ล๊า กำลังร้องเพลงอย่างสนุกสนาน โดยมีหญิงสาวที่สวมสร้อยประจำตระกูลศิริมงคลสกุลกำลังเล่นเปียโนอยู่และร้องเพลงไปด้วย แก้วใจนั่นเอง เมือเพลงจบซิสเตอร์คิมเบอร์ก็ตบมือให้เด็ก ๆ ทุกคน
คิมเบอร์รี // : เก่งมากจ๊ะ แก้วใจ
แก้วใจ // : แก้วใจกับน้อง ๆ ตั้งใจซ้อมกันมากคะ ก็คุณแม่บอกมาว่าท่านเจ้าของที่จะมาเยี่ยมเราที่นี้ แก้วใจอยากให้เขาประทับใจ
คิมเบอร์รี // : ดีจ๊ะ ครอบครัวท่านนะอุปถัมป์สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเรามาหลายสิบปีแล้ว แม่อยากจะให้รู้ ว่าความเมตตาของท่านนะ สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเธอได้มาก แค่ไหน
ก้อย // : แก้วใจ !! ซ้อมร้องเสร้จแล้วใช่ไหมจ๊ะ
แก้วใจ // : คะ คุณแม่ก้อยมีเรื่องอะไรคะ
ก้อย // : ก็พ่อจีโฮนะสิ อาละวาดใส่ลุงรุตต์อีกแล้ว
บ้านลุงรุตต์
จีโฮ // : ฉันอยาก เจอเขานิ ถ้าลุงไม่ไปตามแก้วใจมา ผมจะไปหาแก้วใจเอง ( เดินดุ้ย ๆ )
ลุงรุตต์ // : โอ้ ... ไม่ต้องครับ คือผมไปแล้ว เกือบไปแล้ว ทำไมถึงดื้อแบบนี้ โห้ คุณจีโฮ
( จีโฮเดินชนโต๊ะ )
ลุงรุตต์ // : นั่นไง ๆ เกือบไปแล้ว
จีโฮ // : ปล่อยฉัน !!
ลุงรุตต์ // : โอ๊ย !! อุ้ย ( ล้มลงที่พื้น )
จีโฮ // : ลุงเป็นอะไร
ลุงรุตต์ // : เอ่อ ... โอ๊ย ผมล้มครับ แต่ไม่เป็นไรมากครับผม
แก้วใจ // : จีโฮ
จีโฮ // : แก้วใจ โอ๊ย ( ล้มทับแก้วใจ )
แก้วใจ // : โอ๊ย !! ( ประครองจีโฮขึ้นมา ) จีโฮ คนบ้า เดินไม่ดูตาม้า ตาเรือเลย
จีโฮ // : แก้วใจ ยัยบ้า ยัยบ๊อง พูดอย่างนี้กับคนตาบอดได้ยังไง ใจร้ายชะมัดเลย
จีโฮกับแก้วใจขี่จักรยาน
แก้วใจ // : เอาแต่ใจแบบเนี่ย มิน่าละ ใครเขาถึงทนคุณไม่ไหว
จีโฮ // : ก็ไม่ต้องมาทน ฉันไม่อยากเจอใครนอกจากเธอ
แก้วใจ // : นิ !! ฉันเป็นเด็กกำพร้านะ คุณแม่ไปไหนเนี่ย ฉันก็ต้องอยู่ช่วยงานในโบสถ์ดพื่อเป็นการตอบแทน จะมาอยู่ดูแลคุณทุกวันนะ ไม่ได้ !! เข้าใจ
จีโฮ // : ไม่เข้าใจ !!
แก้วใจ // : อะไร แค่เนี่ยก็ไม่เข้าใจ
จีโฮ // : ไม่เข้าใจ !! ไม่เข้าใจ !! น๊า
แก้วใจ // : นี่แนะ !! ว๊าย !!!!!!!!!! อ๊ายยยยยยยยยยยย !!!!!! โอ๊ย ( ชนต้นไม้ ) โอ๊ย !!!!!
จีโฮ // : โอ๊ย !!!!!!!!!!!!!
แก้วใจ // : ขับรถยังไงว่ะ
จีโฮ // : แก้วใจ
แก้วใจ // : รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปจัดการอะไรก่อน ขับรถยังไงไม่ระวังคน
( โทโมะกับแก้วจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่อง โทโมะค่อย ๆ ถอดแว่นกันแดดออก )
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
