Misguided Story โปรดฟังฉันก่อน!!

            หลังจากที่เราขึ้นเครื่องจากอเมริกามานี่ก็ใกล้ถึงประเทศไทยบ้านเกิดของฉันแล้ว ^^

โซ่ // พี่แก้ว พี่แก้ว พี่แก้ว!!

แก้ว // อือออ!! มีอะไรเหรอโซ่

โซ่ // ถึงแล้วครับ

แก้ว // พ่อละ??~ (ฉันถามทันทีเมื่อไม่เห็นพ่อ)

โซ่ // พ่อยกของนำไปก่อนแล้วครับ

แก้ว // งั้นช้าอยู่ยัยไปสิ

โซ่ // ครับ!! ^_^

            ทันทีที่ฉันก้าวลงเหยียบผืนแผ่นดินไทยมันทำให้ฉันรู้สึกว่าต้องกลับมาเจ็บปวดอีกครั้งมันเพราะอะไรกัน ฉันน่าจะดีใจสิที่กลับบ้านเกิด เพราะอะไรทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนั้น คงไม่มีอะไรหรอกมั้งคิดไปก็ปวดหัวเดินต่อดีกว่า...ระหว่างทางเดินสวนผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นชาวไทยชาวต่างชาติจู๋ๆก็มีความรู้สึกแปลกๆเมื่อเดินผู้ชายคนนึงเข้ารู้สึกเหมือนคนที่คุ้นเคยฉันจึงหันไปมองแต่ก็ไม่พบซะแล้ว

แก้ว // คงไม่ใช่หรอกมั้ง

โซ่ // พี่แก้วววววว!! เร็วครับลุงหาญมารอแล้ว

แก้ว // จะไปเดี๋ยวนี้และ!! (วิ่งไปทันที)

            Tomo talk

            ผมเดินทางกลับมาประเทศไทยได้สักพักหลังจากอยู่ที่ญี่ปุ่นมานาน แล้วเมื่อกี้เสียงเมื่อกี้มันคุ้นๆนะ ใช่! เสียงเหมือนยัยทอมนั้นแต่ยัยนั้นย้ายไปอยู่ที่อเมริกานิคงไม่ใช่หรอก แล้วเอ๊ะทำไมคนที่บ้านผมยังไม่มารับละเนี่ยรอนานแล้วนะ - -*

... // พี่โมะ!!

โทโมะ // ยัยฟ้า คุณแม่!!~ กว่าจะมารับได้นะให้รอเป็นชาติเลย

ฟ้า // ก็คุณพ่อพึ่งกลับนิ พ่ออยากมารับพี่โมะด้วยกันอ๊ะ

พ่อ // เป็นไงพ่อลูกชายตัวดีย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่นซะนานกลับมานี่โตเป็นหนุ่มหล่อซะด้วย

โทโมะ // ของมันแน่อยู่แล้ว!! (หลงตัวเองไปและ//Bow)

พ่อ // แต่น้อยกว่าพ่อนะ ฮ่าๆๆๆ

โทโมะ // ยอมครับพ่อผมหล่อที่สุ๊ดดดดดด!!

แม่ ฟ้า // อะแฮ่ม!!

โทโมะ // แม่กับฟ้าก็สวยที่สุดเลย ^^

แม่ /// โทโมะ! ไหนๆแกก็กลับมาแล้ว แม่มีเรื่องจะ

ฟ้า // ฟ้าว่าเรากลับบ้านก่อนดีไหมค่ะ!!

แม่ // ยัยฟ้า!!

ฟ้า // พี่โมะพึ่งกลับเหนื่อยๆ ยังไงก็พากลับบ้านก่อนดีกว่าเนอะพี่!! (ยัยฟ้าท่าทางแปลกๆ สองแม่ลูกนี่ต้องมีอะไรกันแน่ๆ เลยทีเดียวเชียว)

พ่อ // ฉันก็เห็นด้วยกับยัยฟ้า

แม่ // คุณก็!!

โทโมะ // กลับบ้านก่อนค่อยพูดก็ได้ครับแม่ ^^ (ตัดปัญหาเดี๋ยวไม่อย่างนั้นบ้านแตกแน่ๆ)

            มาดูทางด้านแก้วกันมั้งดีกว่า ^^

            ณ บ้านศิริมงคลสกุล

แม่ // แก้ว!!

แก้ว // ค่ะ! มีอะไรเหรอ

แม่ // แม่กลับพ่อจะพาไปเที่ยวห้างและเลือกชุดให้ลูกใส่ไปงานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวของเพื่อนแม่!

แก้ว // แก้วไม่ไปอ๊ะ ไม่ชอบออกงานมันน่าเบื่อจะได้ แล้วอีกอย่างแก้วก็พึ่งมาถึงขอพักบ้างเถอะค่ะ

แม่ // แกต้องไป!

แก้ว // ตะ!

แม่ // ห้ามขัดเข้าใจไหม

แก้ว // เหอะๆ OK ไปก็ได้ค่ะ (น่าเบื่อเป็นที่สุด)

            ณ บ้านไทยานนท์ หลังจากกลับจากสนามบินผมก็ขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวและลงไปหลังเล่นข้างล่าง

แม่ // ตาโมะ!!

โทโมะ // อะไรเหรอครับแม่?? (ผมถามแม่พูดความสงสัย)

แม่ // คือแม่อยากให้แกมะ!!

ฟ้า // พี่โมะ มาช่วยฟ้าหน่อยสิ

พ่อ // ฮึฮึ ^_^ (พ่อยิ้มทำไมหว่าผมละงงในท่าทางของพ่อและน้องสาวตัวแสบของผมมาก ทำไมยัยฟ้ากับพ่อจะต้องมาขัดเวลาแม่จะพูดกับผมด้วยละ??~)

แม่ // ทั้งสองคนจะขัดแม่อีกนานไหมห๊ะ!!

พ่อ // ถ้าบอกไปแล้วไอ้โมะมันจะยอมเหรอคุณ

แม่ // ไม่ยอมก็ต้องยอมย๊ะ!!

โทโมะ // อะไรกันครับพ่อกับแม่??

ฟ้า // พี่โมะมะ...

โทโมะ // พอเลยยัยฟ้า แม่พูดมาสิครับ

ฟ้า // ทำไงค่ะคุณพ่อ (เดินเขามาใกล้ผู้เป็นพ่อแล้วกระซิบคุยกัน)

พ่อ // แล้วแต่เวรกรรมแล้วกัน

โทโมะ // แม่พูดได้แล้ว!!

แม่ // แกต้องหมั้นกับลูกสาวเพื่อนแม่!!

โทโมะ // ว่ายังไงนะครับ!!~

ฟ้า // นั้นแล้วไง

โทโมะ // ไม่! มี! ทาง! ยัยนั้นหน้าตาเป็นไงนิสัยเป็นยังไงผมยังไม่รู้ไม่มีวันซะละ

แม่ // แต่แกต้องหมั้นห้ามขัดใจแม่!!

โทโมะ // คุณแม่!! โถ่โว้ยยย!!~ (พร้อมเดินออกจากบ้านทันที)

แม่ // จะไปไหนนะตาโมะ

โทโมะ // ไปข้างนอกอยู่บ้านแล้วมันเซ็ง!!

แม่ // ตาโมะกลับมานะ ตาโมะ!!

ฟ้า // ฟ้าบอกแม่แล้วใช่ไหมค่ะว่าพี่โมะไม่มีทางยอม

แม่ // ยังไงตาโมะมันก็ต้องหมั้น!! (พูดจบก็เดินหนีไปทันที)

ฟ้า // พ่อค่ะฟ้าเห็นใจพี่โมะนะค่ะทำไมคุณแม่ถึง

พ่อ // แม่แกก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

            ณ ห้างสรรพสินค้าไร้ชื่อ....

            ผมเดินอยู่ในห้างไร้ชื่อแห่งหนึ่ง ทำไมถึงไร้ชื่อนะเหรอก็ผมไม่รู้จักนี้หว่าพึ่งกลับจากญี่ปุ่นจะรู้ได้ยังไงละ เหอะๆ อารมณ์เสียทำไมคุณแม่ถึงไม่เห็นใจผมบ้างอย่างนี่นี้เองที่ให้ผมรีบกลับจากญี่ปุ่น แล้วยัยคนที่ผมต้องหมั้นด้วยเนี่ยหน้าตาเป็นยังไงขี้เหล่หรือป่าว นิสัยละเหอะๆ ระหว่างที่ผมเดินเมอลอยอยู่นั้นก็มีผู้หญิงคนนึงเดินกำลังมองดูของอยู่เอ๊ะนั้นทางต่างระดับนิ

โทโมะ // คุณระวังครับ!! (คนบ้าอะไรตัวเบาซะมัดเลย)

... // เออะ ขะ ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน

            Kaew talk

            คนที่อยู่ตรงหน้าฉันมันทะโทโมะนิ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละเนี่ยมันบังเอิญเกินไปแล้วละมั้ง

แก้ว // ฉันขอตัวก่อนนะ

โทโมะ // เดี๋ยวครับคุณ! (อิตาบ้านั้นจะจำฉันไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะฉันนั้นเปลี่ยนไปมากแถมยังใส่แว่นดำบังหน้าไว้ใครจำฉันได้บ้างละค่ะ 555+)(จำได้สิ//Bow)

            ฉันไม่ฟังเสียงอิตานั้นรีบเดินไปทางโซ่ทันที

โซ่ // นั้นใครเหรอครับ

แก้ว // พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เขาช่วยพี่ไว้นะรีบไปเถอะเดี๋ยวแม่กับพ่อรอนาน

โซ่ // ครับ!!

            ฉันและโซ่น้องชายสุดกวนเดินไปหาพ่อกับแม่ทันที

มาอัพให้แล้วนะค่ะ ฝากเม้นฝากโหวตด้วยน๊าค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ