Chance ขอเพียงโอกาส

ตอนที่ 24
“อ้าว! พี่เควินวันนี้มาแต่เช้าเลยนะค่ะ”  เกลเอ่ยทักเควิน
“^^ เกลจะออกไปข้างนอกเหรอครับให้พี่ส่งไปมั้ย?”
“ค่ะ ^^ เกลจะออกไปทำธุระข้างนอกแล้วก็ต้องแวะพาน้องกรานต์ไปส่งโรงเรียนด้วย ไม่รบกวนพี่เควินดีกว่า ฝากดูแลพี่แก้วด้วยนะคะ ^^”
“ครับ”
       เกลยิ้มรับเควิน อดคิดเปรียบเทียบเควินกับโทโมะไม่ได้ นี่ถ้าพี่สาวเธอเลือกเควินตั้งแต่แรกชีวิตของแก้วคงจะมีความสุขมากกว่านี้ แต่จะทำไงได้ในเมื่อพี่สาวเธอเลือกที่จะรักโทโมะไม่ใช่เควิน ถึงแม้ว่าเควินจะดีกับพี่สาวเธอมากแค่ไหนแต่เชื่อเถอะ คนอย่างแก้วถ้าเลือกที่จะรักใครแล้วจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน ซึ่งเกลก็รู้จักพี่สาวเธอดี
.
.
“ทานเยอะๆนะแก้ว เควินอุส่าห์ทำมาให้ทานเลยนะ”
“กินได้รึเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ”   แก้วหยอกเควิน
“โธ่!แก้วพูดแบบนี้ เควินน้อยใจน้า”  เควินแกล้งทำงอนหันหน้าไปทางอื่น
    ตั้งแต่ที่แก้วสัญญากับเขาเมื่อสองวันก่อน ทำให้เควินดีใจไม่น้อยเพราะแก้วเข้มแข็งขึ้น เธอไม่ร้องให้เมื่อแต่ก่อนแล้ว แต่ในทางกลับกันเธอกลับพยายามยิ้ม ร่าเริง หัวเราะ ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอทำมันจะเป็นการฝืนก็เถอะ เพราะมันทำให้เขาและทุกคนรอบข้างสบายใจขึ้น แต่เชื่อสิ อีกไม่นานเธอก็จะลืมเรื่องนี้ไปได้
“โอ๋ๆ แก้วแค่ล้อเล่นเองน้า อย่าโกรธเลยนะ ดีกันๆ”   ร่างบางยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าเขา นี่น่ะเหรอคนที่โตแล้วลูกก็ปาเข้าเป็นสองคนแล้ว ยังทำเป็นเด็กๆไปได้ เควินคิดใจยิ้มๆ ก่อนจะเอานิ้วก้อยของเขาไปเกี่ยวกับนิ้วเล็กของคนตรงหน้า
“เควินดีใจนะที่เห็นแก้วยิ้มได้อีกครั้ง”
“ก็เพราะแก้วสัญญากับเควินแล้วไง แก้วไม่ใช่เป็นที่ผดคำพูดนะ”  น้ำเสียงติดตลกของแก้วทำเอาเควินอดยิ้มไม่ได้
“มีความสุขมากจนลืมผัวคนนี้แล้วเหรอ!”  เสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆตัวทำให้แก้วกับเควินหันไปมอง
“พี่โทโมะ”
“หึ! เพราะไอ้เวรนี่ใช่มั้ยเธอถึงอยากเลิกกันพี่!”  โทโมะตรงมากระชากข้อมือร่างบางที่อยู่ตรงอย่างแรงจนเธอเซเกือบจะล้มลงกับพื้น
“แก้วเจ็บนะ ปล่อย!”
“ปล่อยเหรอ ปล่อยให้เธอไปอยู่กับชู้งั้นเหรอ ทำไมเธอมีฉันเป็นผัวคนเดียวไม่พอเหรอไง หรือฉันมันเร้าใจเธอไม่พอห๊ะ!”
   ผัวะ!
“มันจะมากไปแล้วนะพี่โทโมะ ผมกับแก้วเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พี่คิด แล้วอีกอย่างพี่คิดว่าตัวพี่เองดีนักหรือไง!”   เควินซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงจนหน้าหันพร้อมกับเลือด โทโมะปาดเลือดที่ปากออกก่อนที่จะพุ่งไปต่อยเควิน
  ผัวะ!
“ยังไงฉันก็ดีกว่าลูกหมาที่แอบลักกินของคนอื่นอย่างแกก็แล้วกัน!”  โทโมะปราดเข้าไปหาเควินอีกครั้งแต่แก้วเขามาขว้างไว้ซะก่อน
“หยุด! หยุดได้แล้ว! ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ”
“งั้นแก้วมานี่กับพี่!”  โทโมะดึงมือแก้วให้ตามเขาไป เควินจะวิ่งตามไปแต่แก้วสายตาห้ามไว้ก่อน
    ปึง!
เสียงปิดประตูอย่างแรง โทโมะลากแก้วเข้ามาในห้อง สีหน้าแววตาของเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงเดินเข้ามากอดเธออย่างอ่อนโยน
“แก้ว พี่ขอโทษ พี่กลับมารับแก้วกับลูกกลับบ้านแล้วนะ”
“ปล่อย!”  แก้วผละออกจากอ้อมกอดเขา ก่อนที่จะตรงไปเปิดประตู แต่ร่างสูงนั่งคุกเข่ากอดขาเธอไว้ก่อนแก้วยืนนิ่งน้ำตาที่กลั้นเอาไว้เริ่มไหลมา
“พี่รู้ว่าพี่ทำให้แก้วต้องเจ็บมามากแค่ไหน พี่อยากจะชดใช้ความผิดนี้ พี่รักแก้วพี่ขาดแก้วไม่ได้ ให้อภัยพี่เถอะนะ นะครับ”  เขาเอ่ยด้วยสายตาอ้อนวอน
“ฮึก..พี่กลับไปเถอะ มันสายไปแล้วสำหรับโอกาส แก้วไปอยากกลับไปจะเจ็บอีกแล้ว”
“แก้วจะไม่เจ็บอีกเชื่อพี่นะ พี่พิสูจน์แล้วว่าเด็กในท้องของชลิดาไม่ใช่ลูกของพี่ หรือแก้วยังไม่เชื่อพี่อีก?”
“แก้วรู้แล้ว..แก้วรู้..ถ้าพี่ซื่อสัตย์กับแก้วมากกว่านี้ เราสองคนคงไม่เป็นแบบนี้หรอก ฮึก..แก้วกับลูกอยู่กันได้..ฮึก..ฮื่อ..พี่กลับไปเถอะ”
“เป็นเพราะไอ้เควินใช่มั้ย! ได้ในเมื่อไม่มีแก้วกับลูกแล้ว ชีวิตที่เหลือของพี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ลาก่อนนะแก้ว”
      ปัง!
 เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ทรุดลงกับพื้น เลือดสีแดงไหลออกมาจากตัวของชายหนุ่ม แก้วรีบเข้าไปร่างร่างสูงทันที
“พี่ทำแบบนี้ทำไม..ฮึก..ฮื่อ..พี่ห้ามตายนะ..ฮึก..แก้วจะพาพี่ไปโรงพยาบาล..ฮื่อๆ”   แก้วประคองร่างโทโมะให้ลุกขึ้นยืน
“มะไม่ต้อง..พี่..รู้ตัว..พี่..ไม่มีเวลา..มากแล้ว”
“ไม่พีต้องไม่เป็นอะไร! พี่ห้ามตาย ห้ามทิ้งแก้วไปนะ!”   น้ำตาขอร่างบางยิ่งไหลลงไปเป็นสายเมื่อรู้สึกว่าลมหายของร่างสูงเริ่มขาดหายไปทุกทีๆ
“กะ..แก้ว.ให้อะ.ภัย..พี่ได้มั้ย.พี่...ระ..รัก..แก้ว” สิ้นคำพูดจบลงร่างของโทโมะก็สลบไป
“พี่โทโมะ! ฟื้นสิ! แก้วยกโทษให้พี่แล้ว แก้วรักพี่ พี่ต้องอยู่กับแก้วแล้วก็ลูกนะ..ฮึก..ฟื้นสิ! ..ฮึกๆ..ฮื่อๆ”
 “กรี๊ดดดดดด แมลงสาบ เขื่อนเอาออกไปน้า อ๊ายยย”  เสียงโวยวายภายในห้องทำให้แก้วเห็น เฟย์ ฟาง เขื่อน ป๊อปปี้ เกล กวิน รวมทั้งน้องกราต์ ที่ออกมาจากห้องน้ำ ‘นี่อย่าบอกนะว่าพวกนั้นวางแผนกัน’ เมื่อแก้วรู้อย่างนั้นก็มองมายังร่างสูงของโทโมะที่นอนยิ้มตาแป๋วอยู่มือบางเอามือนิ้วมือที่ติดเลือดแตะลงบนลิ้นทำให้รู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นน้ำหวาน ก่อนจะฟาดมือลงบนอกหนาไปยั้ง จนโทโมะต้องลุกขึ้นหนี
“ยัยเฟย์ ยัยฟาง ที่เป็นแผนของพวกแกใช่มั้ยหะ!”
“ยัยแก้ว แกอย่าโกรธชั้นเลยนะ ฉันอยากให้แกกับโทโมะสมหวังกันสักที” ฟางกับเฟย์รีบขอโทษแก้ว
“แม่ครับ แม่อย่าโกรธเลยนะครับกรานต์ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องทะเลาะกันอีก”  น้องกรานต์เดินเข้ามากอดผู้เป็นแม่
“ในเมื่อทุกอย่างลงตัวเป๊ะแล้ว ฉันขอเชิญให้ทุกคนออกไปจากห้องนี้ซะเพราะฉันกับแก้วเราสองคนจะสวีตกัน ฮ่าๆ”  โทโมะตะโกนบอกทุกคน
“น้องกรานต์ครับ น้องกรานต์ไปอยู๋กับน้าเฟย์ น้าฟางก่อนนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ทำธุระกันก่อนนะครับ”   น้องกรานต์พยักหน้าแล้วยิ้มไปให้ผู้เป็นพ่อ ก่อนที่ทั้งหมดจะออกจากห้องไปเหลือเพียงแก้วกับโทโมะเท่านั้น
“ในเมื่อเราเข้าใจกันดีแล้ว พี่ว่าเรามา..”
“ใครบอกว่าเราเข้าใจกันดีแล้ว ใครบอกพี่”   แก้วที่รีบโพล่งออกมาก่อน เพราะเขาทำเธออับอายมาก
“อ้าว! แล้วกัน เมื่อกี้ใครเป็นคนพูดน้า ‘แก้วให้อภัยพี่แล้ว’‘แก้วรักพี่’ ไม่ใช่แก้วเหรอ”   โทโมะแกล้งเลียนเสียงแก้ว
“พี่โทโมะ! แก้วไม่คุยกันพี่แล้ว”  พูดจบร่างบางก็ทำท่าว่าจะเปิดประตูแต่มือหนากลับรั้งร่างบางลงบนเตียงนอนก่อนท่เขาจะคร่อมตัวร่างบาง
“ไม่คุยก็ได้ครับ แต่เปลี่ยนเป็น...แทนดีกว่าเนอะที่รัก ^^”
พูดอะไรน่ะ ทุเรศที่สุด ปล่อยแก้วเลยนะ”   ร่างบางพยายามดิ้นแต่ดิ้นยังไงก้ดิ้นไปหลุด ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงแรงเยอะอย่างนี้นะ
“พี่จะเริ่มแล้วนะ”  ไม่ทันขาดคำใบหน้าของร่างสูงก็ไซร้ซอกคอของเธออย่างกระหายจนคนใต้ร่างคิดกังวล ว่าลูกในท้องเธอจะเป็นอะไรรึเปล่า
“พี่โทโมะ”  เธอเอ่ยเรียกร่างสูงทีตอนนี้พยายามถดอเสื้อเธออยู่
“หืม”
“แก้วท้อง” คำพูดที่ออกมาจากปากของหญิงสาวตรงหน้าทำให้โทโมะหยุดการกระทำลงก่อนที่มองหน้าหญิงสาวแปลกๆ จนเธอนึกแปลกใจและหวั่นๆอยู่ไปน้อยกับสายตาเย็นชาแบบนี้
“ แล้วไง พี่ไม่ทำรุนแรงจนลูกเจ็บหรอกน่า ^^”  ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลงหน้าลงชิมความหวานหอมตรงหน้าต่อโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของภรรยาของเขาเลยแม้แต่น้อย
 

     THE END

เย้! เรื่องนี้จบแล้วน้า จบแบบมั่วๆ 55 ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามให้กำลังไรเตอร์มาตลอดน้า(ถึงแม้ว่ามันจะนานเป็นชาติ) เจอกันใหม่เรื่องหน้า รับรองไปนานเกินรอ ชื่อเรื่องขออุบไว้ก่อน ขอบคุณค่าบที่ติดตามมาจนถึงตอนจบ ^^