พรหมลิขิตหรือแค่คิดไปเอง

โทโมะ//: ถึงแล้วแก้ว ลงมาสิ
 
 
แก้ว//: อืมรู้แล้ว
 
 
ระหว่างเดินเข้าบ้าน
 
 
แก้ว//: O.oว๊าย (โครม)(ไรเตอร์ // มาสะดุดล้มทำไมตอนนี้เนี่ย)
 
 
โทโมะ //: โอ๊ยแม่คุณ เธอนี่พาระเยอะจิง มาเลยลุกขึ้นมา (ยืนมือให้ให้แก้ว)
 
 
แก้ว //: แฮะๆ นิดหนึ่งหน่า (ยิ้ม)
 
 
โทโมะ//: ( หน้าแดง)
 
 
ในบ้าน
 
 
แก้ว //: อื๊อ อย่านะ เจ็บ อื้อ เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ อือ (หน้ามู่)
 
 
โทโมะ//: นี่แก้วเลิกโวยวายสักที เดี๋ยวฉันก็ไม่ทำแผลให้เลยนี่ หาว แล้วันจะขึ้นไปนอนและ
 
เดี๋ยวเธอเอากล่องยาไปเก็บตรงนั้นนะ (โทโมะชี้ที่เก็บยาให้แก้วดู)
 
 
แก้ว //: ปัดโถ่ คนขาเจ็บยังจะใช้อีกนะ ไอ คุณโมะ(ระงับคำพูดเอาไว้)
 
 
โทโมะ //: เธอนี่ให้ฉันช่วยอยู่เรื่อยเลย เอิ่มแล้วเรื่องห้องนอนเธอไปนอนห้องของพิมก็แล้วกัน
 
 
(โทโมะเก็บกล่องยาแล้วพยุงแก้วไปที่ห้องพิม ตอนนี้แก้วยังไม่หายเมานะ)
 
 
แก้ว//: เอ้า ปล่อยๆๆๆ ต๊อบ~~(แก้วสะบัดมือโทโมะที่พยุงหลุดแล้วเดินขึ้นเตียงนอนหลับ)
 
 
โทโมะ//: เธอนี่ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ หรือว่านี่คือพรหมลิขิต เอ่อ ไม่มั้ง ฉันคงคิดไปเอง
 
 
" ปึง" เสียงปิดประตูเบาพร้อมกับเสียงไฟที่ถูกปิด " กึก "
 
แล้วโทโมะก็เดินไปนอนที่ห้องของโทโมะ
 
 

 
 
จบแล้วตอนที่สอง ถึงจะสั้นเค้าก็ซอรี่ๆนะ  ป๊อปฟางก็หวานแน่นอนน๊า รอก่อน