listen -me- now !! ‘เพื่อน ..กูคิดมากกว่าเพื่อน‘ YAOI

“เฮียฝากมาบอกว่า ห่าาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ไอ้พอท เดี๋ยว..” ผมไม่ฟังคำที่มันจะพูดอีกต่อไป ผมวิ่ง และวิ่งให้ไกลออกจากห้องนั้นให้มากที่สุด ทำไมใจผมเจ็บนิดๆอีกแล้ว ผิดหวังกับเพื่อนคนนี้เหรอ? แม่ง จะอะไรก็ช่าง ไอ้โฟนไม่เคยเป็นแบบนี้ ไอ้โฟนที่กูรู้จักมันต้องไปเปิดม่านรูดดิวะ(????)

ปัก!

“พอทเหรอ” คนที่ชนผมล้มเอื้อมมือมาช่วยพยุงตัวผมขึ้นอย่าทุลักทุเล ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วนอกจากวิ่ง อะไรเกิดขึ้นผมก็มึนไปหมด

“ละ เลาซ์..”

“พอท !!” ไอ้เลาซ์แสดงสีหน้าตกใจก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมาสัมผัสน้ำตาที่แก้มของผม ..ผมร้องไห้เหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“วิ่งหนีอะไรมาครับ ร้องไห้ทำไม” ไอ้เลาซ์ก้มหน้าลงมานิดหน่อยให้หน้ามันอยู่ระดับเดียวกับหน้าของผม (นายเอกเรื่องนี้จะเตี้ยไปไหน ใช่เซ่ !!!! : พอท)

“...”

“ไปดูเลาซ์แข่งว่ายน้ำดีกว่าเนอะ ^^” เลาซ์เดินจูงมือผมไปหลังโรงเรียนที่เป็นสนามแข่งว่ายน้ำ ตลอดทางไอ้เลาซ์ก็บ้าพูดบ้าขำอยู่คนเดียวทั้งๆที่ผมเอาแต่เงียบ (บางทีก็อยากขำกับความบ้าของมันแต่ต้องกลั้นไว้ ><;;)

“ขอบคุณนะ” ผมเอ่ยขณะที่ไอ้เลาซ์พาผมมานั่งติดขอบสระว่ายน้ำ จะบอกว่านี่เป็นที่ VIP ก็ได้ เพราะแฟนคลับต้องขึ้นแสตนเท่านั้น

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย?”

“?” ผมตกใจกับคำถามของมัน ผมไม่ใสซื่อนะ มึงคิดอะไรน่ะไอ้เลาซ์ !!! ..มันยิ้มเจ้าเล่ห์ครับ แล้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมมากกว่าที่ควร เห้ยๆ เห้ยยยยย ตอนนี้กูไม่มีแรงขัดขืนนะเว่ย อย่ามาทำไรตรงเน้ อายคนอื่นเขาบ้างงงง T////T

“จากคำขอบคุณเป็น ..เปลี่ยนชุดว่ายน้ำให้เลาซ์หน่อยสิ” เสียงกระซิบแหบพร่าและเย้ายวนของมันทำเอาผมขนลุกซู่

“อะ ไอ้บ้า ฟัคคคคคคคคค มะ มึงงงง” ผมตกใจกับคำตอบของมันจนด่าออกมาไม่เป็นภาษา ไม่รู้จะด่ามันว่าอะไรดีลิ้นพันกันไปหมด T/////T!

“555555 วันนี้พอทน่ารักจังเลยนะ เลาซ์ล้อเล่นน่ะ รอดูอยู่ตรงนี้นะครับเลาซ์จะไปคว้าเหรียญทองมาให้^^”  คุณเริ่มอยากเปลี่ยนพระเอกของนิยายเรื่องนี้เหมือนผมแล้วใช่มั้ยครับ??? ผมมองตามไอ้เลาซ์ที่เหมือนจะไปเปลี่ยนชุดในห้องนักกีฬา

{ประกาศ บาสจะเริ่มแข่งภายใน3นาที ทีมที่นักกีฬาไม่ครบจะถือว่าแพ้ทันที เรียนนักกีฬา...}

..แข่งบาสแล้วเหรอ เห้ย ช่างเหอะนี่กูมาดูไอ้เลาซ์นะ ไอ้เลาซ์ๆๆๆๆๆ

“นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่นั่นแหละ” ผมเงยหน้าไปมองหมาในปากของคนที่พูดกวนผมอยู่ ..ไอ้โฟน

“มีเชี่ยไร ไม่ไปแข่งบาสไง๊” ผมถามพร้อมเลิกคิ้วใส่มัน

“มึง ต้องไปดูกูแข่งบาส”

“อย่ามาบังคับกู !” ผมขึ้นเสียงอย่างฉุนๆ ทำไมผมต้องทำตามที่มันต้องการด้วย? ทำไมไม่ไปชวนรุ่นพี่คนสวยคนนั้นดูล่ะ?? เหอะ นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย = =;

 หมับ !

“เห้ยย สัส ปล่อย!!” ผมโดนไอ้โฟนจับข้อมือไว้แล้วลากออกจากสนามแข่งว่ายน้ำ ทันทีที่ผมมองไปยังที่นั่งที่ผมโดนลากมา เลาซ์มันยืนอยู่ตรงนั้น..มองมาที่ผมแล้วยิ้มบางๆ ..กร๊วกกก~ ช่วยกูดิวะ ยิ้มห่าอะไร T^T!!!

ปั่งงง !

   มันลากผมเข้ามาในห้องล็อคเกอร์ ห้องที่ผมเห็นมันกับ.. ไม่ อย่าคิดดด ไม่คิดดดดดด ยิ่งคิดผมยิ่งเหมือนตอกย้ำตัวเอง ทำไมนะ?

“มึงฟังกูก่อนได้มั้ย” ไอ้โฟนเขย่าตัวผมและบีบแขนผมจนผมรู้สึกเจ็บ แม่ง กูไม่ฟัง ปล่อยกู มึงต้องฟังกู กูเจ็บ(แขน)!!!

“ไอ้เชี่ย ปล่อยกู!!” ผมทั้งสะบัด ทิ้งจิก ทังตีราวกับตัวเองเป็นนางเอกก็ไม่ปาน –O- แต่ตอนนี้ผมขยับตัวไม่ได้จริงๆ ไอ้โฟนแม่งเขย่าตัวผมซะผมมึนหัวไปหมด

“เรื่อง?! เดี๋ยวนี้ไปอยู่กับไอ้เลาซ์แล้วใช่มั้ย ได้กับมันยังล่ะ !!!!!”

“...” อึ้ง ..ผมอึ้งกับคำพูดรุนแรงของมัน มันเป็นบ้าอะไร ใครกันแน่ที่ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวก่อน แล้วทำไมต้องลากไอ้เลาซ์มาเกี่ยว !? ไอ้โฟนหน้าเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้ความเงียบจากผมเป็นคำตอบ

“มึง กับ มัน ?!” สายตาแสนน่ากลัวจากไอ้โฟนถูกส่งมายังผม มือมันที่บีบแขนผมอยู่ค่อยๆคลายออกแต่เปลี่ยนมาล็อคผมไว้ในอ้อมแขนของมันแทน

“ขะ แข่งบาสได้แล้วมึง” ผมก้มหน้าแล้วพูดอย่างติดขัด ผมไม่รู้ว่าผมกลัวอะไร หรือรู้สึกยังไง ผมตัดเรื่องบ้าๆแบบนี้ไปซะดีกว่า ถือซะว่าไม่ได้ทะเลาะกันแบบนี้

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง มึงกับ..”

“พอ !! กูกับไอ้เลาซ์ไม่มีอะไรทั้งนั้น มึงคิดไปเอง ไปแข่งบาสได้..อุ๊บ อื้อออ” อ้อมแขนที่ล็อคตัวผมไว้ค่อยๆรวบตัวผมมากอด ริมฝีปากที่ถูกคนตรงหน้าครอบครองอยู่แทนที่ผมจะสะบัดตัวหนีแต่แรงผมกลับลาพักงานซะงั้น แขนแกร่งของไอ้โฟนพยุงตัวผมไว้ทันทีที่เข่าผมอ่อนแรง

   จูบค่อยๆอ้อยอิ่งแล้วถอนออกมา เราหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย ลมหายใจอุ่นๆรวยรินอยู่แถวพวงแก้มของผมและมันเอง ผมไม่รู้สึกขยะแขยงซักนิด ทำไมนะ...

“ก็เมียไม่อยู่ แล้วผัวจะแข่งได้ไง”

“...”