รักใครไม่ได้อีก

9.5

เขียนโดย TKKAEW

วันที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 18.10 น.

  9 session
  66 วิจารณ์
  20.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2556 17.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

4)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

“พรหมลิขิต  ใช่รึเปล่า”

 

 

poppy talk

 

 

เมื่อปากเราประกบกันโดยไม่ตั้งใจ  ผมรู้สึกเหมือนโดนมนตร์สะกดบางอย่างเมื่อสัมผัสถึงความหวานจากริมฝีปาก

 

 

คนข้างล่างมันทำให้ผมเคลิ้มและจูบเทอ  แต่น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่าเทอเองก็จูบตอบผม  แต่ตอนนี้ผมก็กำลังเคลิ้ม

 

 

ไปอีกแล้วแต่ถ้ามันไม่ติดที่ว่า …..

 

 

 

“อุ๊ย !!! ต๊าย ยยยย !!  เด็กสมัยนี้นี่ร้อนแรงกันจริงเลยนะกล้าจูบกันได้ไง หน้าห้องน้ำเนี่ย”

 

 

 

“แหมจริงอย่างที่แกพูด เด็กสมัยนี้นี่ไม่รักนวลสงวนตัวกันเล้ยยยยยย”

 

 

 

“แต่ ….หล่อนะเนี่ยสเปกฉันเลย ผู้ชายคนนี้น่ะ”

 

 

 

เออ ….. สติผมกับมาแล้ว ผมรีบถอดริมฝีปากออกก่อนจะลุกขึ้นและช่วยพยุงคนตัวเล็ก

 

 

 

“เอ่อ ……….” ผมรู้สึกเหมือนจุกคอพูดอะไม่ออกแต่ปากก็อยากจะขอโทษเทอจริงที่ผมน่าด้านจูบเทอเนี่ย -3-

 

 

 

“เอ่อ ………..” พูดหญิงคนนั้นก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่เทอก็อึกอัก(ในใจผู้หญิงคนนั้นก็คิดว่า “ฉันนี้น่า

 

 

 

ด้านจริงยอมให้คนแปลกน่าจูบได้ไง แถมยังไปตอบจูบเขาอีกฉันนี้บ้าจริง              >/<”)

 

 

 

เราทั้ง2ต่างมองน่ากันไปมา เอ่อ ..ประมาณว่าต่างคนต่างเขินนี่ผมก็ไม่กล้าพูดขอโทษเทอด้วยระสิอายชะมัด

 

 

 

เลย   ผมคิดในใจก่อนจะก้มน่าตัดสินว่าจะนับ 1-5 แล้วพูดว่าขอโทษเทอ

 

 

 

 

“1 2 3 4 5” ผมเงยน่าขึ้นมาและ

 

 

 

“ฉัน ขะ ….  เฮ้ยเทอ  !!!”  พอเงยน่าคิดมาก็เห็นเทอกำลังจะเซล้มพอดีดูเหมือนเจ้าตัวจะเป็นลม

 

 

 

แล้วทีนี้ผมจะทำยังไงดีเนี่ย   ใครก็ได้ช่วยผมที !!

 

 

.

 

.

 

.

 

.

 

อีกด้านนึงขอซีกโลก

 

 

 

มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนรอใครสักคนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่งมันเป็นห้องสีขาวสะอาดภายในห้องก็ ไม่ได้

 

 

มีลวดหลายตกแต่งอะไรมากมาย หญิงสาววัยกลางคนดูมีสีน่าท่าทางทีเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก   แต่พอมีผู้ชาย

 

 

คนหนึ่งเดินเข้ามาให้ห้องหญิงสาวก็ยิ้มออกมาทันที

 

 

 

“ว่าไงค่ะคุณหมอลูกของฉันปลอดภัยดีใช่ไหม”

 

 

 

“ครับลูกคุณปลอดภัยดี แต่ ……”

 

 

 

“แต่อะไรค่ะคุณหมอ”

 

 

 

“ลูกคุณอยู่ได้แค่อีก 6 เดือนเท่านั้นนะครับทางโรงพยาบาลพยามรักษาแกเต็มที่แล้วแต่โรคที่ลูกคุณเป็นเราช่วย

 

 

ได้แค่แก้อาการขอโรดตอนที่กำเริบเท่านั้นครับ  ”

 

 

 

“อึก  โธ่ลูกแม่  อือ ๆ”  หญิงสาววัยกลางล้มตัวลงทรุดเข่ากับพื้นแล้วร้องไห้อย่างหนัก

 

 

 ----------------------------------------

 

 เย้  !! จบไปอีกตอนเเล้ว ^o^

 

ยังไงก็ขอบคุณที่มาเม้นโหวตกันนะ

 

เเล้วถ้าไรเตอร์พิมพ์ผิด ไรเตอร์ก็ขอโทษด้วยนะ -/\-

 

เเล้วถ้าใคอย่างให้ไรเตอร์ปรับปรุงอารัยก็บอกมาได้นะไรเตอร์จะได้เเก้ไขจ้า

 

ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งน้า

 

บ๊าย บาย ˜

 

-------------------------------

 

 

 

 

http://www.keedkean.com

 

 

http://www.keedkean.com

 

 

http://www.keedkean.com

 

ก่อนไป ขอจิ้นหลังอาหาร 3 คู่  ถือเป็นของฝากจากใจจ้าไรเตอร์เลยน้า ไปละ !!!

 

 

โชคดีนะทุกคน !!!!!  ^O^ 

 

---------------------------------------

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา