Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )

ฉึกกกกกกกก !
 
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดด "
 
KAEW TALK ::
 
ฉันกรีดร้องเสียงดัง เอ๊ะ! ทำไมไม่เจ็บ ฉันก้มมองหน้าทองตัวเอง เลือดก็ไม่มีซักหยด และเมื่อหันไปมองคนข้าง
 
กาย  ก็แทบจะกรีดร้องออกมาอีกครั้ง โทโมะเข้ามารับมีดแทนฉัน!
 
 
" โมะ! " เบลล์ปล่อยมีดลงกับพื้นแล้ววิ่งเข้ามากอดโทโมะแน่น
 
" บะ...เบลล์ เลิกแล้ว...ต่อ กัน...นะ " โทโมะพูดพลางลูบหัวเบลล์ ส่วนเบลล์ก็ร้องไห้ไม่หยุด
 
" ฮึก เบลล์ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ จริง ๆ ขอโทษๆๆๆๆๆ " เบลล์ขอโทษขอโพยแบบคนสำนึกผิด
 
ฉันยืนนิ่ง จู่ ๆ น้ำใสก็ไหลอาบสองแก้มโดยไม่มีสาเหตุ ฉันอยากกอดเค้า ฉันอยากขอบคุณเค้า ฉันอยากต่อว่า
 
เค้าว่าทำแบบนี้ทำไม ? แต่ทำไม่ได้! แฟนของเค้าอยู่ทั้งคน ที่โทโมะต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน! เพราะฉันแท้ ๆ
 
" แก้ว... " โทโมะพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน " อย่า...ร้อง ไห้ " โทโมะส่งยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน ทำเอาน้ำตายิ่ง
 
ไหลออกมาอีก
 
" ฮือ " เบลล์ร้องไห้แล้วควักโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าหลุยส์แบนด์เนมอย่างกระวนกระวายแล้วซักพัก
 
ใหญ่ รถพยาบาลก็มาพาร่างของโทโมะขึ้นเตียงแล้วเข้าหลังรถ เบลล์ตามไปอย่างติด ๆ ตลอดทางเบลล์กุมมือ
 
โทโมะไม่ปล่อยเลย ยิ่งเห็นน้ำตาก็ยิ่งไหล ฉันจึงเบนหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เห็นเบลล์และโทโมะ
 
 
5 นาทีก็แล้ว... 10 นาทีก็แล้ว...
 
โทโมะไม่มีท่าทีว่าจะออกมาจากห้องไอซียูเลย ฉันและเบลล์เดินสวนทางกันไปมาเหมือนขบวนพาเหรด ตอนนี้
 
เบลล์ไม่ด่าหรือพูดอะไรกับฉันซักคำ คงเป็นห่วงโทโมะมากเลยสินะ...
 
" แก้ว! " ฉันหันไปมองต้นเสียง 'เฟย์' วิ่งมากอดฉันอย่างรวดเร็ว 
 
" เฟย์...โทโมะเค้า... " ฉันพูดพลางสะอึกสะอื้น
 
" ใจเย็นแก โทโมะต้องไม่เป็นอะไร! " เฟย์พูดพร้อมเอามือลูบหลังฉันเบาๆ เป็นเชิงปลอบ
 
" ฉันเป็นห่วงเค้าอะแก... ฉัน ฮึก ฉันกลัว " ฉันเขย่าแขนเฟย์
 
" แกไม่ต้องคิดอะไร แกไม่ใช่คนทำ! " เฟย์พูดจบเบลล์ก็หันควับมาจิกตาใส่ทันที และเดินเข้ามาแบบเอาเรื่อง
 
" แกว่าใคร! " เบลล์ขึ้นเสียง
 
" ก็ว่าคนที่มันแทงโทโมะไง! ใช่ใครก็คนนั้นแหละ! " เฟย์ตะโกนกลับแบบไม่ยอม
 
" ต้นเหตุก็เพราะเพื่อนแกนั่นแหละ! มันแย่งผัวฉัน! " เบลล์ชี้หน้าฉัน
 
" โทษคนโน่นคนนี้ไปทั่ว ตัวเองดูแลของตัวเองไม่ดีแล้วมาโทษคนอื่น ถุย! นี่เหรอที่เป็นเมียคน " เฟย์ทำหน้า
 
สะอิดสะเอียน 
 
" อีเฟย์ ! " เบลล์ง้างมือ แต่เสียงประตูก็เปิดออกพอดิบพอดี
 
 
 
- แอ๊ดดดดดด -
 
" หมอ! " ทุกคนประสานเสียงกันแล้ววิ่งไปหาหมอโดยมิได้นัดหมาย
 
" คนไข้เสียเลือดมากครับ โรงพยาบาลมีไม่พอ ต้องการเลือดกรุ๊ป AB เนการ์ทีฟครับ (สมมุติกรุ๊ปเลือด แหะๆ)"
 
เอ๊ะ AB เนการ์ทีฟ ! กรุ๊ปเลือดฉันนี่ 
 
" หมอค่ะ ฉันกรุ๊ปเลือดนั้นค่ะ เอาเลือดฉันไปเลยค่ะ " ฉันพูดจบหมอก็เรียกให้ตามไปที่ห้อง ฉันนอนเตียงข้าง ๆ 
 
โทโมะ สังเกตได้เลยตอนนี้เขาหน้าซีดมาก ฉันนอนบีบลูกบอลกลม ๆ เพื่อให้เลือดไปซักพักหมอก็ให้หยุด
 
และด้วยความเพลียฉันจึงผลอยหลับไป
 
 
END KAEW TALK.
 
ชายหนุ่มที่หลับไหลอยู่นานสองนาน ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ มองไปรอบ ๆ ห้อง ก็สะดุดกับหญิงสาวที่คุ้นเคยนอน
 
อยู่เตียงข้าง ๆ
 
" หมอครับ เธอเป็นอะไร แค่ก!" โทโมะพยายามจะลุกแต่ก็เกิดเจ็บแผลจนล้มลงไปที่เตียงอีก
 
" อย่าลุกครับ แผลยังไม่สมานดี " หมอเดินมาห่มผ้าให้โทโมะ
 
" เธอคนนี้ให้เลือดคุณน่ะครับ กรุ๊ปเลือดคุณเป็นกรุ๊ปหายากจึงไม่เพียงพอต่อความต้องการ โชคดีมากที่เธอกรุ๊ปนี้"
 
หมอพูดขึ้นแล้วส่งยิ้มให้โทโมะ
 
" โถ่ แก้ว " โทโมะเอื้อมมือไปจับมือน้อย ๆ ของหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่
 
" เธอคงเพลีย แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็ตื่นครับ " หมอพูด
 
" ครับผม " 
 
โทโมะตะแคงตัวไปทางเตียงแก้วแล้วมองหน้าหญิงสาวตรงหน้ารอคอยเวลาการหลับไหลจบสิ้น.
 
 
 
ฉันรักเธอนะยัยตัวเล็ก รีบ ๆ ตื่นมาล่ะ ฉันจะนอนมองหน้าเธออยู่อย่างนี้จนกว่าจะตื่น โอเคนะ :)
 
 
 
 


 
 
ในที่สุดดดด ><" แก้วรีบตื่นนะค่ะ ๆ จะได้ลงเอยกันซักที 
 
ตอนหน้าจะเป็นยังไงหน้อออ ? ติดตาม ๆ นะจ้า รักรีดเดอร์มากนะ >O< ฝันดีค้า.  Kissss