Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )

เอี๊ยดดด 
 
ประตูที่ปิดอยู่นานสองนาน ตอนนี้เปิดออกแล้ว ทั้งโทโมะ เบลล์ และเฟย์ต่างรีบวิ่งอย่างลนลานไปที่หมอ
 
" หมอครับ คนไข้เป็นยังไงบ้าง " โทโมะเป็นคนเอ่ยถามคนแรก
 
" ปลอดภัยแล้วครับ และที่สำคัญเธอ...ความทรงจำกลับมาเป็นปกติแล้วครับ! "
 
 
 
TOMO TALK ::
 
" ยินดีด้วยนะครับ " ความทรงจำกลับมาแล้ว ?? ถ้าเป็นแต่ก่อนผมอาจจะดีใจ แต่ตอนนี้ไม่! ไม่เลยสักนิด ถ้าเป็น
 
อย่างนั้นเธอก็จะกลับไปมีชีวิตของเธอ แล้วผมล่ะ? แล้วผม ?
 
" จริงเหรอค่ะหมอ! เย้ ดีใจจัง ยัยแก้วว (  >O<) (>O<  )" เฟย์ดูจะดีใจเป็นพิเศษ เธอกระโดดโลดเต้นใหญ่
 
เลย เหอะ! แต่ผมสิ ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทำไมหัวใจผมมันห่อเหี่ยวแบบนี้นะ พอรู้ว่าเธอจะไป เราต้องดีใจสิ!
 
ใช่ผมต้องดีใจ  
 
" ไม่ดีใจเหรอโทโมะ ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ ยิ้มมมมมมม ^_______^ " เฟย์ฉีกยิ้มให้ผมทำตาม
 
" ^_^ " ผมฝืนยิ้ม
 
" ยิ้มอย่างนี้กลับไปทำหน้าแบบเดิมเหอะ " เฟย์พูดเซ็ง ๆ
 
" โมะค่ะ เข้าไปเยี่ยมน้องแก้วกันดีกว่า " เบลล์เดินมาคว้าแขนผม ผมก็เดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย
 
 
END TOMO TALK..
 
 
" แก้ว! " เฟย์วิ่งเข้าไปกอดแก้วที่นอนยิ้มอยู่บนเตียงนอนผู้ป่วย
 
" ยัยเฟย์กอดอะไรแน่นนัก "
 
" แหะ ๆ ขอโทษ ดีใจไปหน่อย " เฟย์คลายกอดแก้ว
 
" เป็นยังไงบ้างค่ะน้องแก้ว หายเจ็บรึยัง " เบลล์ถามพลางยิ้มหวานให้
 
" ไม่ต้องมาถามอะไรหรอกนะค่ะ แก้วต้องถามพี่มากกว่าว่าสะใจหรือยัง ? คงเสียใจไม่น้อยใช่ไหมที่แก้วไม่ตาย
 
ขอโทษนะค่ะ ตายยาก! หนังเหนียว! "
 
" ฮ่าๆๆๆๆๆ "  เฟย์ยืนหัวเราะชอบใจอยู่ข้างเตียง
 
" แก้วลูกแม่! " ทุกคนต้องหยุดชะงักเมื่อมีร่างหญิงสูงวัยคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องแล้วโผกอดแก้วโดยแทนตัวเอง
 
ว่า 'แม่'
 
" เป็นไงบ้างลูก " หญิงสูงวัยลูบหัวแก้วช้า ๆ
 
" มะ...แม่มาได้ไง ?" 
 
" พอรู้ว่าแก้วเข้าโรงพยาบาลแม่ก็รีบซื้อพาสปอร์ตมาไทยเลย " 
 
" พ่อล่ะ ? " แก้วถาม
 
" พ่อไม่มาน่ะ แต่แม่มีคนที่จะแนะนำให้แก้วรู้จัก "
 
"....."  แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ผิวขาว ตาสีน้ำตาลเข้ม ปากเรียวอมชมพู ผมสไลด์ปรกหน้าเล็ก
 
น้อย  หล่อ..ไม่เลวเลย
 
" สวัสดีครับ น้องแก้ว "
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
เค้าเป็นใครน๋ออ ? ใบ้ให้ไม่ใช่ P แน่นอนค้าบ สบายใจได้ :) 
 
ไรท์ขอไปคิดก่อนว่าจะเป็นใคร (อ้าว) เพราะไรท์ก้อยังไม่รู้ 555555555