Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )

" เลิกทำตัวปัญญาอ่อนซักที " เบลล์ที่ลากแก้วมา ตอนนี้หันมาตวาดเสียงดังใส่เธอ
 
" อย่ายุ่ง กลับไปหาโม๊ะสิ อย่ามายุ่งกับฉัน ! " แก้วสบัดข้อมือออก
 
" หึ คิดว่าฉันอยากยุ่งกับแกมากเลยเหรอ ? "
 
"...."
 
" ถ้าแกไม่สะเออะมายุ่งกับโมะ ฉันก็ไม่ตามมาฆ่าแก่ถึงที่นี่หรอก ! "
 
" วะ..ว่าไงนะ แกจะฆ่าฉัน ! " แก้วจะวิ่งหนีแต่เบลล์จับแขนไว้และผลักไปที่ถนน ตรงกับจังหวะที่รถเก๋งกำลังมาพอดี
 
เอี๊ยดดดดดดด ! โครมม !
 
" กรี๊ดดดดดดดดดด " เฟย์ที่แอบตามมาถึงกับกรี๊ดเสียงหลงทันที แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาแก้ว
 
" ฮึก...แก้ว ตื่นสิ ตื่น! " เฟย์เขย่าตัวแก้ว พลางร้องไห้เสียงสั่น
 
" น้องแก้ว...ไม่น่าเลย "  เบลล์ยืนร้องไห้อยู่บนฟุตบาธ
 
" แฮ่ก ๆ เบลล์ ! เกิดอะไรขึ้น !" โทโมะที่วิ่งตามมาถึงกับตะโกนลั่น
 
" น้องแก้วโกรธที่เบลล์จะพากลับบ้าน แกเลย...ฮึก กระโดดให้รถชนค่ะ ฮือ " 
 
" ไม่จริง !" เฟย์หันหน้ามาค้าน แล้วเดินมาตรงหน้าเบลล์ทันที
 
" แกผลักยัยแก้ว ! แกมันชั่ว ! อีเลว !" 
 
เพี๊ยะ !
 
เฟย์ตบหน้าเบลล์อย่างแรงมากด้วยความโกรธจัด แล้วก็ง้างมือจะตบเป็นครั้งที่สอง
 
" หยุด! " โทโมะจับมือเฟย์
 
" ขอร้องล่ะ ไปดูแก้วก่อนนะ " 
 
 
 
FAYE TALK ::
 
ฮึ่ย ! ฉันเกือบจะได้ตบอีนังนี่รอบสองซะและ ผู้ชายคนนี้ไม่น่ามาห้าม
 
" ขอร้องล่ะ ไปดูแก้วก่อนนะ " เขาพูด อ๊ะ! เขาน้ำตาไหลด้วย ฉันเห็นน้ำตาเขา เขาคงเป็นห่วงยัยแก้วมากสินะ
 
โรงพยาบาล
 
" ทำไมไม่ออกมาซักทีว่ะ !" ผู้ชายคนนั้นเหมือนโกรธจัด หน้าแดง แต่หล่อเหลาเอาการ ปากสวยด้วย น่าจุ๊บ >O< (นี่ ดูเหมือนแกจะไม่เป็นห่วงเพื่อนแล้วล่ะ -*-)
 
" ถ้าแก้วเป็นอะไร ฉันจะไม่ให้อภัยเธอสองคน! " ผู้ชายคนนั้นหันมาพูด อ้าว! ทำไมพูดว่า 'เธอสองคนล่ะ' -*-
 
" หนิ ๆ พูดให้มันดี ๆ ไม่ให้อภัยยัยอิเบลล์นี่ต่างหาก ฉันไม่เกี่ยวด้วย " ฉันชี้ไปที่หนังหน้า... อุ้ย หน้าของเบลล์อย่างไม่สบอารมณ์
 
" เปล่านะ ไม่ใช่ความผิดเบลล์นะโมะ "
 
" ฉันไม่รู้ ฉันโทษหมด ตอนนี้ ...โว๊ย ! เมื่อไหร่จะออกมาซักที " เขาพูดพร้อมเตะไปที่ผนัง เอ่อ..ผนังไม่เจ็บหรอกนะ แต่นายต่างหากที่เท้าจะบวม -0-
 
" ว่าแต่...นายเป็นใคร " ฉันถาม
 
" โทโมะ..ฉันชื่อโทโมะ " เขาหันมาสบตากับฉัน อร๊ายยยยยยยยยย หล่อ ><
 
" แล้วเธอเป็นใคร ? "
 
" ฉันชื่อเฟย์ เป็นเพื่อนกับแก้วตั้งแต่ปอสี่ ^^" ฉันส่งยิ้มหวานไปให้ 'โทโมะ' หน้าหล่อ อ๊ากกกกกกกก >O<
 
" อ๋อเหรอ "
 
" ทำไมแก้วไม่ไปโรงเรียนล่ะ เป็นเดือนแล้วนะ อาจารย์บอกว่าหมดสิทธิ์สอบแล้วด้วย " ฉันถาม
 
 
 
TOMO TLAK ::
 
ผมเล่ารายละเอียดให้ยัยนี่ฟังคร่าว ๆ เธอก็ดูเหมือนตกใจไม่น้อย แต่ก็เข้าใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุ
 
 
 
ตอนนี้โรงพยาบาลเงียบมาก ผมเฝ้ามองไปที่ประตูแต่แก้ว...ก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาเจอหน้าผมเลย  ตอนที่ผมชน
 
เธอ ผมกลัวว่าเธอจะไม่รอด  แต่ตอนนี้ ผมกลัวว่าผมจะไม่มีโอกาสเจอหน้าเธออีก ทุกเวลาที่ผมอยู่กับเธอ ผมไม่
 
เคยทำตัวกับเธอดี ๆ บ้างเลย 'แก้ว...เธอรีบออกมานะ อย่าจากฉันไป' ผมภาวนาในใจ ทำไมไม่รู้ ผมรู้สึก
 
กระวนกระวายมากพอเห็นเธอลำบาก เธอทุกข์ และ เธอเจ็บ!
 
หรือว่าบางที....ผมอาจจะรักเธอไปแล้วก็ได้นะ