รักนายได้มั้ย...เพลย์บอยสุดหล่อ

ที่โรงเรียน
...:แก้วไปหาอะไรกินกันชั้นหิวแล้วน่ะ (เฟย์ สาวที่มีลักยิ้มคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของแก้วเอง)
แก้ว: แกไปกินก่อนเลยชั้นยังไม่หิว แล้วพี่แกยังไม่มารับอีกเหรอ นี่จะ5โมงแล้วน่ะ  ปกติพี่แกจะมารับตั้งแต่15.00นิ
เฟย์: งานคงจะยุ่งมั้ง ก็พี่ชั้นเป็นหมอนิ จะให้มีเวลามาขับรถเล่นไปวันๆคงไม่ได้หรอก แต่เห็นบอกว่าวันนี้มีงานต้องผ่าตัดคนไข้หน่ะ
แก้ว: งั้นแกก็ต้องกลับบ้านกับชั้นล่ะสิ
เฟย์: คงต้องเป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้ชั้นหิวแล้วแกรีบพาชั้นไปกินข้าวก่อน (ว่าพลางเอามือไปวางที่ท้องเพื่อบ่งบอกถึงความหิว)
แก้ว: อืม งั้นเดี่ยวไปกินที่ร้านเดิมน่ะ งั้นเดี่ยวชั้นเก็บของก่อน (แก้วรีบเก็บของทันที เพราะเห็นท่าทางของเฟย์ก็รู้แล้วว่าต้องหิวมากๆแน่)
ที่ร้านอาหาร
พนักงานประจำร้าน: รับอะไรดีครับ
แก้ว: ราดหน้า1จาน ข้าวผัดทะเล1จาน แล้วก็น้ำ1ขวด น้าแข็ง2แก้ว(แก้วพูดอย่างรู้ทันเพราะมาที่นี่ทีไรเฟย์ก็ต้องสั่งราดหน้าทุกที)
เฟย์: รู้ตลอดเลยน่ะว่าชั้นจะกินอะไร
แก้ว: ชั้นรู้อยู่แล้วก็แกเพื่อนชั้นนิ
เฟย์: จร้า  แกว่าคนนั่นหน้าตาคุ้นๆมั้ย คล้ายๆพี่โทโมะรุ่นพี่ที่ป๊อปที่สุดในโรงเรียนเลย(เฟย์ชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆของเค้าอยู่)
แก้ว: มันไม่คุ้นแล้วแก แต่ว่าใช่เลย แล้วแกจะไปสนใจเค้าทำไม นั่นหน่ะเพลย์บอยตัวพ่อเลยน่ะ เสียดายน่ะพี่โทโมะหน่ะเรียนหนังสือเก่ง หล่อก็หล่อ พ่อก็รวยแต่ดันเจ้าชู้ ไม่เห็นมีอะไรหน้าสนใจเลย
เฟย์: แกว่าแต่ชั้น แล้วแกหล่ะขนาดไม่สนใจยังรู้รายละเอียดของพี่เค้าซะเยอะเลย หรือว่าแกจะชอบพี่เค้า
แก้ว: แกจะบ้าเหรอ คนอย่างนั้นชั้นไม่เคยคิดจะสนใจด้วยซ้ำ ชั้นหน่ะเลือกได้ดีกว่านี้อีก
เฟย์: จร้า แม่คุณเลือกได้
ผ่านไป1ชั่วโมงแก้วและเฟย์ก็กินข้าวจนหมด
เฟย์: วันนี้เป็นวันอะไรน่ะยัยแก้ว
แก้ว: วันจันทร์ไง มีอะไรหรอ
เฟย์: นี่แกลืมแล้วเหรอ ว่าวันนี้เป็นวันที่แกต้องกลับไปต้อนรับ พี่ชายที่จะมาอยู่ที่บ้านแกไม่ใช่เหรอ
แก้ว: จริงด้วยชั้นลืมไปเลย ว่าวันนี้จะมีลูกเพื่อนแม่ชั้น มาอยู่ด้วยเพราะเพื่อนแม่ชั้นต้องไปต่างประเทศเลยฝากลูกให้มาอยู่ที่บ้านสัก3-4เดือนได้ งั้นชั้นกลับก่อนน่ะเฟย์
เฟย์: นี่แกจะทิ้งชั้นรึไง ไหนแกบอกว่าแกจะให้ชั้นกลับด้วยไง
แก้ว: เออ ลืมไปสนิทเลย เร็วๆสิยัยเฟย์
แก้วมัวแต่วิ่ง จนทำให้
เอี๊ยดดด
...: นี่ทำไมข้ามถนนไม่ดูตาม้าตาเรือเลยห้ะ อยากตายรึไง
แก้ว: นี่ นายขับรถจะชนคนอื่นเค้ายังมีหน้ามาพูดอีก แล้วที่สำคัญที่นี่ไม่เห็นจะมีตาม้าตาเรือเลย นายนั่นแหละที่ขับรถไม่ดีเอง มาโทษคนอื่นเค้าไม่ได้น่ะ
...: หน็อย ยัยทอมฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ชั้นรีบน่ะ เดี่ยวชั้นจะลงไปด่าให้ยับเลย
แล้วก็ขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
แก้ว: ไอบ้าเอ๊ย ที่แท้ก็ไม่แน่ นี่หว่า โธ่เอ๊ย
เฟย์: ยัยแก้วแกรีบไปเร็วนี่18.30แล้วน่ะ
แก้ว: เออ จริงด้วย ไปเหอะเฟย์
ผ่านไป1ชั่วโมงก็ถึงบ้านซะที
แก้ว: สาธุ ขออย่าให้คนที่จะมาอยู่บ้านชั้นเป็นคนที่แสนจะตรงต่อเวลาเลยเถอะไม่งั้นชั้นโดนว่าหูฉีกแน่
พอแก้วเปิดประตูเข้าไปก็เจอ
แม่แก้ว: นี่ ยัยแก้วทำไมกลับมาซะดึกขนาดนี้ รู้มั้ยพี่เค้ามารอหนูตั้งนานแล้วน่ะ ทำไมเหลวไหลแบบนี้ บลาๆๆๆ
แก้ว: แม่เลิกบ่นเถอะ พอดีแก้วแวะไปกินข้าวกับเฟย์มาก็เลยกลับบ้านดึกหน่อย
แม่แก้ว: รีบขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว และก็ไปทำความรู้จักกับพี่เค้าซะน่ะ จะได้มีเพื่อนคุยเวลาอยู่บ้าน
แก้ว: คร้า คุณแม่บังเกิดเกล้า
แม่แก้ว: เรียกแม่แบบนั่นได้ยังไง เดียวก็จับตีซะให้เข็ดเลย
แก้วรีบวิ่งขึ้นบ้านอย่างรวดเร็วเพราะกลัวโดนตี แต่แล้วแก้วก็วิ่งชนใครคนหนึ่ง
แก้ว: โอ๊ย
.../แก้ว: เธอ/นาย
แก้ว: นายมาอยู่บ้านชั้นได้ยังไง
...: นี่เธออย่าบอกน่ะ ว่าเธอเป็นลูกน้ามล
แก้ว: ก็ใช่หน่ะสิ
...: ไม่น่าเชื่อว่าชั้นจะต้องอยู่บ้านเดี่ยวกับเธอ
แก้ว: ชั้นก็เหมือนกัน
แม่แก้ว: เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันจ้ะ
แก้ว: นี่เหรอค่ะ ลูกเพื่อนแม่
แม่แก้ว: ใช่จ้ะ ทำไมเหรอนี่ไงพี่โทโมะลูกเพื่อนแม่เอง ทำความรู้จักกันซะน่ะมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้
แล้วแม่แก้วก็เดินเข้าห้องไป
แก้ว: ไม่ได้อยากรู้จักเล๊ย ไอตุ๊ด
โทโมะ: ชั้นก็ไม่อยากรู้จักเธอหรอก ยัยห้อย เดินข้ามถนนก็เดินไม่เป็นดีน่ะที่ชั้นเป็นคนขับไม่งั้นเธอตายไปนานแล้ว
แก้ว: นายนั่นแหละที่ขับรถยังกะจะรีบไปลงนรก นายผิดเต็มๆ
โทโมะ: เธอนั่นแหละผิด
แก้ว: นายแหละผิด
โทโมะ: เธอแหละผิด
แก้ว: นายแหละผิด
และแล้วแม่แก้วก็ตะโกนมาว่า
แม่แก้ว: เด็กๆไปนอนกันได้แล้ว คุยกันซะสนุกเชียวน่ะ
โทโมะ/แก้ว: ตรงไหนว่ะ
 
ฝากด้วยน่ะค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ เพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรกอาจไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ สนุกไม่สนุกบอกด้วยน่ะค่ะ