เรารักกันได้ไง !!

‘มันสายไปแล้ว...มันสายไปแล้วจริงๆ’
 
 
End Fang Mode
 
 
‘ทีนี้เจ้าเห็นรึยังหล่ะ’
 
 
‘ฉันรู้แล้ว’
 
3 วันต่อมา
   
       ณ ร้านเสื้อของฟาง
 
“พี่ฟางคะ เป็นอะไรรึป่าวคะ คิตเห็นพี่ฟางหน้าตาหม่นหมองมาหลายวันแล้ว”พนักงานสาวรุ่นน้องเอ่ยถามรุ่นพี่ด้วย
 
ความเป็นห่วง
 
“เปล่าจ้ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร” รุ่นพี่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มฝืดๆไปให้ เพื่อให้รุ่นน้องสบายใจ     
 
“อ้อ คิตตี้เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอก ฝากร้านด้วยนะ” เธอฝากรุ่นน้องด้วยหน้าตาอันหม่นหมองดังเดิม
 
‘เฮ้อ นี่หน่ะหรอ ไม่ได้เป็นอะไรของพี่ฟาง’
 
“ได้แน่นอนอยู่แล้วค่ะ พี่ฟางไปเถอะ”พอรุ่นน้องรับปาก เธออก็รีบออกไปทันที
  
 
ไม่นานหลังจากนั้น
 
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ”คิตตี้เอ่ยต้องรับลูกค้าด้วยหน้าตาและน้ำเสียงสดใสเช่นเคย
 
“สวัสดีครับน้องคิตตี้ วันนี้ฟางไม่เข้าร้านหรอ”
 
“อ้าว พี่ป๊อปปี้นี่เอง พี่ฟางเพิ่งจะออกไปเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ”
 
‘พี่ป๊อปเค้าแค่มาหาพี่ฟาง ตัดใจซะเถอะยัยคิตตี้’
 
“งั้นหรอ แล้วฟางบอกไว้รึป่าวว่าจะไปไหน’’ เขาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย
 
“ไม่ได้บอกไว้นี่คะ พี่ป๊อปมีอะไรกับพี่ฟางรึป่าวคะ คิตเห็นพี่ฟางนั่งหน้าตาหม่นหมองอยู่หลายวันแล้ว”คิตตี้ถาม
แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง
 
‘สงสัยคิตตี้จะยังไม่รู้ล่ะมั้ง’
 
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ”
 
 
Poppy Part
           
           ผมจะไปหาฟางที่ไหนหล่ะทีนี้ โทรถามแม่ แม่ก็บอกว่าฟางไม่อยู่บ้าน มาที่ร้าน คิตตี้ก็บอกว่าเพิ่งออกไป
ฟาง...เธออยู่ที่ไหนนะ
      
      ทุกคนอาจจะแปลกใจนะครับว่าทำไมผมถึงยังไม่ตาย เอ...ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เอ้ย ไม่ใช่ๆ เรื่องทั้งหมด
 
ที่มันเป็นแบบนี้ มันก็เป็นเพราะผมเองครับ ผมแอบชอบฟางมานานแล้วหล่ะครับ ถ้าเอาจริงๆแล้วก็อาจจะที่ห้างที่
 
ผมได้เจอเธอเป็นครั้งแรก แต่ในวันนั้นสถานการณ์มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก  ก็เธอเล่นไปกอดกับแฟนน้องสาวผม
 
กลางห้างเลยนี่นา (แฟนในอดีตนะ)ผมก็เลยต้องทำรุนแรงกับเธอถึงขนาดนั้น แล้ววันต่อมาฟ้าไม่รู้จะแกล้งอะไรผม
 
นักหนา ให้เธอมาเป็นคู่หมั้นผมซะงั้น อย่างนี้ก็เสร็จผมหล่ะสิ แต่ผมพลาด ผมพลาดจริงๆที่พาจินนี่มารู้จักกับเธอ
 
ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าจินนี่ที่ผมเคยรัก จะกล้าทำถึงขนาดนี้ แต่ตอนนี้ ผมอโหสิกรรมให้เธอแล้วครับ เธอเพิ่งคิดสั้น ข้า
 
ตัวตายในโรงพยาบาลบ้าเมื่อวานนี่เอง เอาหล่ะมาต่อเรื่องผมดีกว่า ถึงแม้ว่าฟางจะขอพรข้อแรกว่าขอให้ผมฟื้น แต่
 
เธอเหลือไว้ตั้งอีกสองข้อให้ผมข้อนี่ ผมก็เลยขอพรข้อที่สองไปว่า ‘ขอให้ผมได้รับรู้ความรู้สึกของฟางที่มีต่อผม’
 
พอขอเสร็จไอ้ภูติจิ๋วก็จัดการทุกอย่างโดยไม่ปรึกษากันสักนิด บอกมาแค่อย่างเดียวว่า ‘วิธีนี้แหละ เร็วทันใจที่สุด
 
แล้ว’ ชั่วโมงถัดมา ฟางร้องไห้อย่างหนัก แล้วมาสารภาพรักกับผม ทำเอาผมล้มทั้งยืน (วิญญาณอยู่นอกร่าง) เธอ
 
รักผมมากขนาดนั้น ทำไมผมถึงโง่ไม่รู้มาก่อน ผมเลยขอพรข้อสามว่า ‘ขอให้ฟางได้สมหวังในความรัก และผมจะ
 
เป็นคนทำมันเอง’
 
 
“เฮ้ย! นั่นฟางหนิ”ผมขับรถมาถึงสวนสาธารณะที่ฟางเคยมานั่งร้องไห้ ผมรีบจอดรถแล้ววิ่งไปหาเธอ แต่เธอดันนั่ง
ใจลอย เธอเลยไม่เห็นผม นั่นฟางจะไม่ไหนหน่ะ ไม่นะ ฟางกำลังจะข้ามถนน ทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปใหญ่
 
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!
 
‘เวรรเอ้ย’ รถกระบะขับมาด้วยความเร็ว แต่โชคยังดีที่ผมพาฟางกลิ้งหมุนๆมาลงที่พงหญ้าข้างถนนทัน
 
“โอ้ยย ..”ฟางร้องขึ้นมาหลังจากตั้งสติได้
 
“ฟาง!...ฟางเป็นยังไงบ้าง”ผมถามฟาง เธอหันมามองหน้าผมแล้วตกใจ
 
“ป๊อปปี้!!”ฟางทำตาโต และเรียกชื่อผมดังลั่น หลังจากนั้นเธอก็สลบไป
 
.
.
 
ณ บ้านป๊อปปี้
 
“อ้าว ตาป๊อป หนูฟางเป็นอะไรหน่ะ”พอผมอุ้มฟางเข้ามาในบ้านคุณแม่ก็รีบถามทันที
 
“ฟางเป็นลมครับแม่ เดี๋ยวป๊อปพาฟางขึ้นข้างบนก่อนนะครับ”
 
“ตาป๊อป ดูแลน้องดีๆนะลูก”แม่พูดจบผมก็พาฟางเข้าห้องทันที
 
            เฮ้อ ฟางนี่นะ ถ้าทางจะกลัวผีอาการหนักแล้วหล่ะ ดูสิเนี่ย ต้องเป็นหน้าที่ผมอีก ที่ต้องเช็ดตัวเปลี่ยนชุด
 
ให้ ผมหล่ะหนักใจจริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ของอย่างนี้มันเคยๆกันมาแล้ว
 
“ฟาง อย่าดิ้นนะ ถ้าฟางดิ้นป๊อปอาจจะถอดไม่เสร็จง่าย แต่ฟางอาจจะเสร็จป๊อปก่อน หึ”ผมได้แต่บอกกับเธอที่
สลบอยู่ แล้วก็เริ่มลงมือถอดเสื้อเธอ จนหมด แล้วก็เริ่มเช็ดตัวให้เธอ ผมพยายามสกัดกั้นอารมณ์ตัวเองสุดฤทธิ์
และผมก็ทำสำเร็จจนได้ ผมค่อยๆใส่ชุดนอนให้เธอ ห่มผ้าและผมก็ขึ้นไปนอนกอดเธอบนเตียงจนหลับไป
 
“ป๊อป ป๊อปอย่าทิ้งฟางไป ฟางกลัว ฟางรักป๊อปนะ”
 
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวข้างกายกำลังบอกรักผม ทำให้ผมยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
 
“ป๊อปอยู่นี่แล้ว จะไม่ทิ้งฟางไปไหนอีกแล้ว ป๊อปก็รักฟางนะ”พอผมพูดจบ ผมก็จุมพิตลงบนหน้าผากเธอแล้วก็เข้า
สู่ห้วงนิทราไปอย่ามีความสุข
 
            เช้าวันต่อมา  ผมตื่นนอน บิดขี้เกียจ แล้วหันไปดูข้างเตียง ‘ฟางตื่นเร็วจัง’ ผมจึงรีบไปอาบน้ำ อาบน้ำ
เสร็จเรียบร้อย ก็เจอเสื้อผ้าที่จัดเป็นชุดไว้เรียบร้อย “นมไม่อยู่นี่นา แล้วใคร? ฟาง!”ยัยตัวเล็กเองหรอที่เป็นคนจัด
ให้ผม ทั้งวันนั้น แล้วก็วันนี้ ‘โถ่เว้ย ไอป๊อป โง่อยู่ได้ตั้งนาน’
 
            ตึก ตึก ตึก  ผมรีบวิ่งลงบันไดมาหาฟางข้างล่าง แต่ดันเจอแม่ซะก่อน
 
“ตื่นแล้วหรอตาป๊อป มาทานข้าวก่อนลูกมา”ผมอยากจะเจอฟางแต่ไหงเจอแม่ซะได้หล่ะ
 
“หนูฟางไปแล้วจ้ะ J”แม่เห็นผมทำหน้าสงสัย แม่เลยบอกผม
 
“ห๊ะ !!! ฟางไปแล้ว ไปไหนครับ แล้วไปเมื่อไหร่ ทำไมป๊อปไม่เห็นรู้เลย”
 
“ใจเย็นลูก หนูฟางเค้าไม่ได้บอกหรอว่าเค้าจะไปเยี่ยมแม่ที่ฝรั่งเศส 3 เดือน แล้วก็เพิ่งออกไปสนามบินเมื่อกี้”
 
“ฝรั่งเศส! 3เดือน!! เมื่อกี้!!!”ผมสลักข้าวต้มกุ้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ “แล้วข้าวต้มนี่ใครทำครับ แม่บ้านใหม่หรอ?”
 
“แม่บ้ง แม่บ้านที่ไหนกัน หนูฟางเค้าทำไว้ก่อนไป”แม่ตอบมาอย่างนี้ ผมแทบตั้งสติไม่อยู่ ‘ฟาง อย่าทิ้งป๊อปไป...’
 
“แม่ครับ ป๊อปขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ” ผมวิ่งเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าดูในห้อง เจอแต่ความว่างเปล่า เหลือแต่
กระดาษโน้ตแผ่นเล็กแผ่นเดียว
 
-ล้านนาทีที่มี เธอไม่เคยใส่ใจ-
-วันที่มีน้ำตา เธอไปอยู่กับใคร-
-หมดเวลาที่จะทน เหนื่อยจะทำเพื่องบางคน-
-กลับมาทำไม ไม่ต้องการ-       
 
                      FNG.
 
‘ฟาง...ทำไมฟางต้องไปด้วย ในเมื่อฟางกล้าไป ป๊อปก็กล้าที่จะตามฟางไป!’ ผมจะต้องทำให้ฟางสมหวังในความ
รักให้ได้ !
 
“ฮัลโหล ! ไอเคน แกช่วยจองตั๋วเครื่องบินไปฝรั่งเศสให้ฉันหน่อย”
 
“เฮ้ยไอป๊อป! แกยังไม่ตายหรอวะ”
 
“ถามไม่คิด ถ้าฉันตายแล้วผีที่ไหนมันจะพูดกับแกอยู่หล่ะวะ ขอแบบด่วนที่สุดเลยนะเว้ย”
 
“เจ๋งหว่ะเพื่อน เออๆจะจองให้เดี๋ยวนี้แหละ เอาคืนมั้ยเลยมั้ย”
 
“เอางั้นก็ได้ แค่นี้ก่อนนะฉันไปจัดกระเป๋าก่อน”
 
ฟาง...เธอได้เซอร์ไพรส์แน่
 
 
ณ คืนวันนั้น 
 
            ผมโทรให้ไอโมะมารับผมไปสนามบิน มันดูเหมือนจะอึ้งมากนะ พอมันรู้มันก็บอกแก้วกับพิม (ที่ตอนนี้
อยู่กับแก้วด้วยเพราะไม่อยากกลับบ้าน กลัวจะคิดถึงผม) พอแก้วรู้ แก้วก็โทรบอกเฟย์ ทุกคนอึ้งไปตามๆกัน แล้วก็
จะยกขบวนมาส่งผมที่สนามบินด้วยในคืนนี้
 
            ปี้นๆ  ไอโมะมาแล้ว ผมเป็นคนสั่งมันเองแหละว่าให้มันมาคนเดียว เพราะมันถามน้อย พูดน้อย นี่แหละ
ข้อดีของโทโมะ
 
“ไงโมะ สบายดีมั้ยวะ”
 
“ยังไม่ตายหว่ะ”โทโมะตอบหน้าสีหน้านิ่งๆ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันติดนิสัยกวนๆนี่มาจากไหน “แกหล่ะไอ
ป๊อป ตายแล้วไม่ใช่หรอ”ดูสิ ยังมาย้อนว่าผมอีกแหน่ะ
 
“เดี๋ยวแกขับรถไปนะ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้แกฟัง แกก็ไปบอกคนอื่นด้วยแล้วกัน”โทโมะพยักหน้าลงเล็กน้อยแทน
คำว่าตกลง หลังจากนั้นผมก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง จนจบก็มาถึงสนามบินพอดี โชคดีที่คนอื่นยังมาไม่ถึง
 
“ขอบใจแกมากนะเว้ยที่มาส่ง”
 
“ไม่เป็นไรหน่า โชคดีนะ ขอให้ได้เจอฟางไวๆ แกรีบไปเถอะ เดี๋ยวคนอื่นมาแล้วแกจะไม่ได้ไป”
 
“เออๆไปแล้วนะ บายยย”
 
 
End Poppy part
 
 
ณ ประเทศฝรั่งเศส 
 
“เฮ้อ ถึงแล้วสินะ ^^”หญิงสาวรำพึงรำพันกับตัวเองเมื่อได้ลงจากเครื่องบิน แล้วก็ลากกระเป๋าออกไปหาแท็กซี่
เพื่อที่จะไปบ้านแม่
 
 
ฟลุ่บ !
 
 
“ให้ตาย! ...” เจ้คนหนึ่งท่าทางเร่งรีบเดินมาชนกับหญิงสาวที่กำลังหาโทรศัพท์มือถืออยู่ในกระเป๋าโดยไม่ทันได้
มองทาง
 
“ขอโทษค่ะ พี่เป็นอะไรรึป่าวคะ”หญิงสาวรีบขอโทษขอโพยใหญ่เพราะเห็นเจ้แกอารมณ์ไม่ดี และเธอก็ไม่ชอบที
ปัญหากับใคร
 
“นี่น้อง เอ่อ …”คำพูดที่กำลังจะออกมาต่อว่าหญิงสาวตรงหน้าหายไปทันทีที่ได้เห็นหน้าหญิงสาวตรงหน้า
 
“พี่คะ พี่ เป็นอะไรรึป่าวคะ”หญิวสาวถามซ้ำอีกครั้งเพราะเห็นพี่ผู้ชายที่เป็นตอนนี้เป็นผู้หญิงชะงักไป
 
“น้องคะ น้องมาจากไทยใช่มั้ยคะ เจ้ชื่อมีมี่นะจ้ะ มาจากไทยเหมือนกันจ้ะ”
 
“สวัสดีค่ะเจ้มีมี่ หนูชื่อฟางค่ะ ขอโทษนะคะที่เดินไม่ดูทาง”
 
“ไม่เป็นไรจ้ะไม่เป็นไร ฟางรอเจ้แป๊บนึงได้มั้ย เดี๋ยวเจ้มานะแป๊บนึง”หลังเจ้พูดจบก็เอาโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา
 
‘นังเหมียว ตกลงที่ว่านางแบบรถคว่ำเนี่ย แกหานางแบบคนใหม่ได้รึยัง’
 
‘...’
 
‘งั้นแกหยุดหาได้เลย เพราะชั้นหาได้แล้ว อืมๆเคๆแค่นี้นะ’
 
“น้องฟางจ้ะ เจ้ขอช่วยอะไรหน่อยได้มั้ยจ้ะ เจ้หวังว่าคนไทยด้วยกันคงจะช่วยเหลือกันนะ”
 
“เอ่อ เจ้จะให้ฟางช่วยอะไรอ่ะคะ คือถ้ามันไม่เกินความสามารถฟางก็จะช่วยค่ะ”
 
“นางแบบคนเก่าของเจ้รถคว่ำตอนนี้อยู่โรงพยาบาลจ้ะ เจ๊อยากให้น้องฟางช่วยมาเป็นนางแบบให้เจ้หน่อย ได้
มั้ย?”
 
“เจ้คะ …”
 
“น้องฟางอย่าใจร้ายนักเลยนะคะ นะๆ” หญิงสาวเห็นเจ้แกขอร้องขนาดนี้เลยอดใจอ่อนไม่ได้จึงตอบตกลงไป
 
“ก็ได้ค่ะๆ วันไหนคะ?”
 
“พรุ่งนี้ 6 โมงเย็นจ้ะ ที่โรงแรม The Guest นะจ้ะ”
 
“ค่ะ แล้วฟางจะไปช่วยนะคะ”
        
    หลังจากนั้นเธอก็เดินทางกลับบ้าน เพื่อที่จะไปพักผ่อนและไปเจอกลับคุณแม่ของเธอสักที
 
   ณ บ้านของแม่ฟาง
 
“แม่คะ ฟางมาเยี่ยมแม่ค่ะ”
 
“อ้าวฟาง ลูกมาได้ไงเนี่ยย มาให้แม่กอดหน่อยซิ ”
 
“แม่คะ ฟางคิดถึงแม่ม๊ากกกมาก”
 
“แหม แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน เป็นไงมาไงหล่ะเนี่ยถึงได้มาหาแม่ถึงนี่”
 
“ก็ฟางคิดถึงแม่หนิคะ ^^;”
 
“แม่ไม่เชื่อหรอก แต่ก็เอาเถอะฟางเพิ่อมาเหนื่อยๆไปพักก่อนเถอะลูก”
 
            ผู้เป็นแม่คิดสงสัยเลยโทรไปถามลูกเขยที่ตัวเองชื่นชอบว่ามันเกิดอะไรขึ้น โดยที่เธอไม่รู้
 
วันต่อมา
 
    ณ The guest Hotel
 
“น้องฟางงงงง ทางนี้ค่า”พอหญิงสาวไปถึงเจ้มีมี่ก็เรียกทันที เธอไม่ได้มาสายนะ เธอแค่มาตรงเวลาเป๊ะๆ
 
“ค่ะเจ้มีมี่ ฟางต้องไปแต่งตัวที่ไหนคะ”
 
“ข้างบนเลยจ้ะ เดี๋ยวตามพี่เหมียวไปนะจ้ะ”
 
“ทางนี้ค่ะน้องฟาง”พี่เหมียวบอก
 
30 นาทีต่อไป
 
“ว้าววว น้องฟางเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนเลยค่ะ น่ารักมาก >_<”
 
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ”เธอถ่อมตัวเล็กน้อย
 
“เอาหล่ะค่ะได้เวลาจะจะเดินแบบไปเตรียมตัวหลังเวทีได้เลยค่ะ”
 
“ค่ะ!”นางแบบทุกคนขานรับแล้วทยอยกันไป
 
“น้องฟางค่ะๆมาหาเจ้แป๊บนึงค่ะ”
 
“มีอะไรหรอคะเจ้”
 
“คือเจ้จะอธิบายคอนเส็ปต์งานวันนี้ให้ฟังหน่ะ คือเป็นวันแห่งความรัก แล้วนางแบบแต่ละคนก็ต้องมีนายแบบ ส่วน
ใครจะได้นายแบบคนไหนเนี่ย ต้องไปลุ้นกันข้างบนนะจ้ะ แล้วคู่น้องฟางก็เป็นคู่สุดท้ายด้วย แค่นี้แหละจ้ะ”
 
“ค่ะๆ”
 
‘ใครกันนะ?’
 
            นางแบบแต่ละคนเริ่มทยอยอกไปเดินกันจนหมดเหลือแต่ฟางคนเดียว เธอยืนดูแต่ละคู่เค้าได้เจอกันแล้ว
อดคิดถึงเขาคนนั้นเสียไม่ได้  ‘มันเป็นไปไม่ได้หรอกฟาง’
 
“น้องฟาง เดินออกไปเลยค่ะ”
 
            เธอเดินออกไปด้วยความประหม่านิดหน่อย แต่ก็ไม่มาก เพราะเธอก็ทำงานด้านนี้มาเยอะแล้วแต่แค่เธอ
อยู่เบื้องหลัง เธอพยายามมองหาคู่ของเธอ แต่ก็ยังเจอแต่ความว่างเปล่า เธอจึงเดินไปโพสต์ท่าอยู่ข้างหน้า แล้วอ
ยู่ๆไฟก็ดับลงทั้งงาน
 
ผ่านไปประมาณ 1 นาที หลังจากที่เธอมองไม่เห็นอะไรเลย เธอก็พบกับผู้ชายคนนั้น
 
            เขาเดินเข้ามาหาเธอ มาโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง และปิดท้ายด้วยจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ  เธอ
 
ก็ดูดจะอึ้งไม่ใช่น้อยๆ
 
“ป๊อปปี้...”
 
 
“ความรัก ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นมาได้อย่างไร แต่เมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว มันก็ยากที่จะทำให้ผมหยุดรักคุณ ผมรักคุณ
 
นะ ฟาง… ได้โปรด อย่าปล่อยให้ความรักของผม หลุดลอยออกไปจากหัวใจของคุณ ได้โปรดเก็บมันไว้ในใจคุณ
 
แล้วมันจะไม่หนีคุณไปไหนอีก...” และปิดท้ายด้วยจูบอันแสนหวานของเขาและเธอท่ามกลางผู้คนที่ร่วมแสดง
 
ความยินดีอีกมากมาย….
 
                                                                          The End. <3