เรารักกันได้ไง !!

"หมอ !!" ป๊อปปี้้ตะโกนพร้อมกับโฟมทันทีที่หมอออกมา
 
"หมอครับน้องสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ"
 
"คู่หมั้นผมเป็นยังไงบ้างครับ"  อีกเเล้วนะ ป๊อปปี้กับโฟม เตี๋ยมกันป่าวเนี่ย
 
"เอ่อ คุณสองคนครับ ใจเย็นๆครับ คือว่าหมอพยายามอย่างสุดความสามารถเเล้ว เเต่ก้อช่วยได้เเค่นี้จริงๆ"หมอบอก
พร้อมกับหน้าเริ่มเครียดๆ
 
"หมายความว่าไงครับหมอ !! ช่วยเต็มที่เเล้ว" คราวนี้เป็นโฟมที่ถามหมอไป
 
"คนไข้เลือดออกในสมองมากเกินไปครับ มีอยู่ 2 อย่างที่น่าจะเป็นไปได้สูงคือ จะต้องเป็นเจ้าหญิงนิทรา เเล้วก้อ"
 
"เเล้วก้ออะไรครับ " ป๊อปปี้ถามบ้าง
 
"เอ่อ คนไข้จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่น่าจะเกินพระอาทิตย์ขึ้นครับ" 
 
"ห๊ะ ไม่เกินพระอาทิตย์ขึ้น ป๊อป ตอนนี้กี่โมงเเล้วอ่ะ "
 
"ตีหนึ่ง อ่ะ"
 
"อ๋อ ตีหนึ่ง ห๊ะ ตีหนึ่งเเล้วหรอ อะไรกันเนี่ย เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงเเล้ว" โฟมบ่นพึมพำ
 
"โฟม ใจเย็นๆก่อนหน่า อย่าตีตนไปก่อนไข้ ฟางจะต้องปลอดภัย  หมอครับ เราเยี่ยมคนไข้ได้มั้ยครับ" 
 
"ได้ครับ เเต่คุณต้องไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดปลอดเชื้อก่อนนะครับ" หมอบอก
 
"ครับ หมอนำไปเลยครับ"
 
หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเเล้ว ทั้งสองคนก้อรีบไปหาฟางทันที 
 
ในห้อง   
ทั้งสองคนไมมีใครพูดอะไรเลย  เเต่ละคนพอเข้ามาถึงก้อยืนอึ้งเงียบกันเชียว  สงสัยจะตกใจ  เพราะตอนนี้
ฟางหน้าซีด เเละปากซีดมากๆ  เเล้วที่ตัวก้อมีสะเก็ดเเผล ตามตัว  เเถมที่หัวยังมีผ้าก๊อซพันอยู่รอบหัวอีก
 
Fang Mode
 
'โอ๊ย...เเสบตา เนี่ยเรามาอยู่ที่ไหนเนี่ย  ทำไมไม่เห็นมีอะไรเลย มีเเต่เเสงสีขาว เเล้วอากาศก้อหนาวมากๆ
ด้วย เเล้วนี่ นี่มันคืออะไรกันเนี่ย ทำไม ทำไม เราถึง '
ที่ฟางหมายถึงก้อคือ ฟางนั้นเอามือไปจะสัมผัสตัวเองเเต่ก้อไม่ได้ มันเหมือนตัวเองเป็นเเค่อากาศ
'นะ นี่เราตายเเล้วหรอ ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย  ทำไม ทำไมเราต้องเป็นเเบบนี้ด้วย  ฮือๆ '
'ไม่สิ เราต้องไม่ร้องไห้ เราต้องเป็นคนเข้มเเข็ง มันอาจจะไม่ใช่เเบบที่เราคิดก้อได้ ปัญหาก้อน่าจะมี
ทางออกเสมอสิ'  คิดได้อย่างนั้นเเล้วฟางก้อลองเดินไปเรื่อยๆๆ จนกระทั่ง.... เจอทางเเยก ซึ่งมีอยู่ 2 ทาง
'เเล้วเราจะไปทางไหนหล่ะเนี่ย เฮ้อ' ฟางเดินไปเดินมาตรงนั้นอยู่หลายรอบ เเต่ก้อเลือกไม่ถูก เพราะกลัวว่าตัวเอง
จะเลือกอันที่ ไปเเล้วจะไม่มีทางออกมาได้อีก  
'มีใครอยู่เเถวนี้บ้างคะ ช่วยบอกหนูที ว่าหนูต้องทำยังไง หนูไม่รู้จริงๆ' เมื่อฟางเลือกไม่ได้ก้อคิดที่จะหาตัว
ช่วย 
'...' เเต่ก้อไม่มีใครตอบกลับมาเลย 
'โอ้ย ยัยฟาง เทอมาติดอยู่ดินเเดนไหนเนี่ย ทำไมถึงไมมีคนเลย' ยิ่งคิดยิ่งเครียด ฟางเลยตัดสินใจนั่งลงตรงกลาง
ประตูทั้งทั้งสอง พร้อมกับหวังลมๆเเล้งๆ ว่าจะมีคนมาช่วยพาเทอออกไป  เเละเเล้วก้อมีตัวอะไรไม่รู้มากระซิบข้าง
หูฟาง
'นี่ เทอหน่ะ ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้หล่ะ ' เอ๊ะ นั่นเสียงใครหน่ะ ฟางมองซ้าย มองขวา ก้อไม่เจอใคร
'ข้างอยู่นี่ อยู่บนไหล่เจ้า ' เอ๋ เมื่อกี้เรายังไม่ได้พูดเลยนี่นา
'555 เจ้านี่ตลกดีนะ ข้าคือ ภูตจิ๋ว ข้าอ่านความคิดเจ้าออก'
'ฮ่ะ ฮะ ภูตจิ๋วหรอ ตลกดีเเหะ'
'เจ้านี่ เป็นภูตจิ๋วมันน่าตลกตรงไหนเนี่ย เเล้วเจ้าถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ได้หล่ะ'
'เราก้อไม่รู้ เรารู้เเต่ว่า เราโดนรถชน เเล้วพอตื่นมา เราก้อมันนอนอยู่ตรงนี้เเหละ ว่าเเต่ที่นี่ที่ไหนหรอ ทำไมหนาว
จังหล่ะ เจ้าภูตจิ๋ว'
'ที่นี่คือ ดินเเดนเเห่งปาฏิหารย์ ใครที่ได้มาที่นี่เเล้วล้วนเเต่จังมีปาฏิหารย์เกิดขึ้น เจ้าก้อคือหนึ่งในล้าน ที่ได้มาที่นี่'
'เราเนี่ยนะ เเล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น'
'ก้ออย่างที่เจ้าเห็น ประตูนี่ มันคือทางเลือกที่เจ้ามีอยู่'
'เเล้วเราควรจะเลือกอันไหน ในเมื่อเราไม่รู้ว่าประตูบานไหนหมายถึงอะไร'
'ฮึฮึ เจ้านี่เป็นคนฉลาดดีนี่ หลายคนเคยเลือกไปเเล้ว เเต่ก้อไม่ได้ผลตามต้องการซักครั้งก้อเพราะว่า เลือกไปโดย
ไม่ทันรู้ความหมายของเเต่ละประตู'
'งั้นเจ้าก้อบอกเรามาสิ ว่าประตูไหนหมายความว่าอะไร' 
'ได้ เเต่ต้องมีข้อเเลกเปลี่ยนนะ'
'ลองว่าข้อเเลกเปลี่ยนข้อเจ้ามาก่อนสิ เเล้วเราจะตัดสินใจ'
'ข้อเเลกเปลี่ยนของเราก้อคือ...'
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ข้อเเลกเปลี่ยนของภูตจิ๋วคือไรน้าา  อยากรู้ฝากติตามตอนหน้าด้วยนะคะ เเนะนำติชมกันได้นะคะ  ยอมรับทุก
คำเเนะนำค่าา เเล้วจะเอาไปปรับปรุง สำหรับวันนี้ สวัสดีค่าาา ^^