เปลี่ยนใจเจ้าชายเย็นชา

        หลังจากทานอาหารมื้อกลางวันเสร็จฉันก็ปล่อยให้โทโมะกับเคนตะคุยกัน ส่วนตัวฉันเข้ามาในครัวเพื่อจะล้างป้าแจ่ม คนใช้ล้างจาน

      " มาค่ะหนูช่วย" ฉันบอกแล้ววางจานที่เก็บเข้ามาลงในอ่างล้างจาน

      " ไม่ต้องหรอกจ๊ะ ไปดูคุณหนูเถอะจ๊ะ"

      " ค่ะ" ฉันบอกแล้วเดินกลับมาหาสองหนุ่มที่นั่งคุยกันอยู่

     " แก้วมาพอดีเลย มานั่งคุยด้วยกันสิ" เคนตะบอกแล้วดึงฉันนั่งลงข้างๆ

     " มีอะไรเหรอ" ฉันถามเพื่อนหนุ่ม

     " วันเสาร์นี้วันเกิดแกใช่ไหมไอ้โมะ คืดว่าเพื่อนๆ จะมาจัดงานวันเกิดให้แกอ่ะ" เคนตะบอกเพื่อนหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็น

      " ไม่ต้องหรอก ข้าไม่ชอบ"

      " พวกข้าอยากจัดให้จริงๆ นะเว้ย แล้วอีกอย่างมีแค่พวกเราเอง" เพื่อนที่เคนตะหมายถึงก็คือป๊อบปี้ เขื่อน ขงเบ แล้วก็เคนตะ

      " ตามใจพวกเอ็งก็ได้"

      " งั้นข้าขออะไรอีกอย่างได้ป่ะ"

      " อืม" โทโมะพยักหน้าให้

      " เดือนนี้ก็วันเกิดของแก้วเหมือนกัน ข้าขออนุญาติจัดพร้อมเอ็งเลยนะ" เคนตะบอกออกไปทำให้โทโมะหันมามองหญิงสาว

      " ไม่ต้องหรอกเคนตะ วันเกิดแก้วก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่ง" ฉันบอกกับเพื่อนหนุ่ม

      " ได้ไหมไอ้โมะ"

      " ตามใจเอ็งดิ"

      " นะแก้วนะ ขอแค่วันเดียว" เคนตะขอร้องเพื่อนสาว

      " ก็ได้ ขอบคุณนะ" ฉันบอกแล้วยิ้มให้เคนตะ

      " งั้นข้าขอตัวก่อนนะ จะได้ไปคุยกับเพื่อนๆ ต่อ" เคนตะบอกแล้วลุกออกไป

      " อืม" โทโมะตอบแต่สายตาจ้องมาที่หญิงสาว

      " คุณอยากทำอะไรต่อไหม ฉันจะได้พาไป"

      " พาฉันไปที่ห้องที ฉันอยากพักผ่อน" โทโมะแล้วฉันก็เดินมาเข็นรถเข็นกลับไปที่ห้องนอนของชายหนุ่มทันที

      " เอาอะไรไหม"

      " พาฉันไปนั่งบนเตียงหน่อย" ฉันเข้ามาประคองชายหนุ่มให้ลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ พามานั่งบนเตียง  จัดแจงท่านั่งให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

      " ฉันถามอะไรหน่อยสิ"

      " ว่ามาสิ" ฉันบอกแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวให้โทโมะ

      " ถ้าฉันอยากไปเที่ยวห้าง เธอพาฉันไปได้ไหม" โทโมะถามแล้วจ้องมองหน้า

      " ได้สิ ทำไมจะไม่ได้" ฉันตอบพร้อมนั่งลงที่พื้น

      " ก็ฉันคิดว่าเธอคงอายที่จะไปเที่ยวกันคนพิการอย่างฉัน"

      " ทำไมฉันต้องอาย ถ้าฉันอายฉันคงไม่เรียนจบจนในมหา'ลัยชื่อดังแบบนี้หรอก กว่าฉันจะจบมาได้ฉันต้องพยายามอดทนมากแค่ไหน กับคำพูด ดูถูกคนพวกคนรวย" ฉันบอกกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

       " ขอบคุณนะ พรุ่งนี้ฉันอยากไปเที่ยว เธอพาฉันไปนะ" โทโมะบอกแล้วยิ้มออกมา

       " ได้สิ เดี๋ยวฉันไปขออนุญาตคุณท่าก่อนแล้วกัน"

       " ฉันจะนอนแล้ว เธอจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ" ผมบอกแล้วหญิงสาวก็เข้ามาจัดให้ผมนอนอย่างสบายแล้วเดินออกจากห้องไป

        " หนูแก้ว ตาโมะล่ะ" มารดาของชายหนุ่มถามฉัน เมื่อฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่น

        " นอนพักผ่อนอยู่ค่ะ" ฉันบอกแล้วเดินมานั่งที่พื้น ข้างๆ คุณท่าน

        " ฉันให้คนจัดห้องให้หนูแล้วนะ  หนูนอนห้องเดียวกับตาโมะนะจ๊ะ ฉันให้คนตกเตียงเข้าไปให้แล้ว"

        " ค่ะ" ฉันรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้

        " เห็นป้าแจ่มบอกฉันว่าวันนี้ตาโมะออกมานอกห้องเหรอจ๊ะ"

        " ค่ะ แล้วคุณเคนตะก็มานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนคุณโทโมะด้วยค่ะ" ฉันอธิบายเพิ่มเติม

        " ฉันดีใจจริงๆ ที่เห็นตาโมะเริ่มออกจากห้องบ้างแล้ว" มารดาพูดแล้วยิ้มออกมา

        " คุณท่านค่ะ คือพรุ่งนี้หนูขอพาคุณโทโมะออกไปเที่ยวที่ห้างได้ไหมค่ะ"

        " อะไรนะ" มารดาของชายหนุ่มถามด้วยความตกใจ

        " หนูขอโทษค่ะ แต่คุณโทโมะเขาอยากไป ถามไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกด้วยความตกใจแล้วก้มหน้าอย่างเดียว

        " ตาโมะเนี่ยเหรออยากออกไปเที่ยวห้าง"

        " ค่ะ"

        " แล้วหนูรังเกียจไหมที่จะพาตาโมะออกไป"

        " ไม่ค่ะ หนูเต็มใจที่จะช่วยให้คุณท่านและคุณโทโมะมีความสุข" ฉันบอกแล้วยิ้มให้

        " ขอบใจจ๊ะ งั้นเอานี่ไปซะ" พูดแล้วหยิบบัตรเครดิตส่งให้ฉันสามใบ

        " อะไรค่ะ"

        " ฝากให้ตาโมะนะจ๊ะ มันเป็นบัตรของเขานะจ๊ะ แล้วนี่ของหนูเพื่ออยากได้อะไร" พูดแล้วยื่นเงินมาใหฉันอีกจำนวนหนึ่ง

        " ไม่เป็นไรค่ะ หนูพอมี" ฉันบอกแล้วรับมาแต่บัตรเครดิต

        " ไม่ได้ รับไปเถอะ" หญิงสาววัยกลางคนยัดเงินใส่มือฉัน แล้วเดินจากไป  ฉันกลับเข้ามาในห้องนอน  แล้วจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ของฉันทำที  ก่อนจะเดินมานั่งดูที่วีที่เตียงนอน  ฉันเปิดเสียงเบาเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่นอนอยู่