รักนี้..ฉันเลือกเธอ

บรรยากาศภายในร้าน

     ตึงตัง ปัง เพล้ง เสียงของโต๊ะ เก้าอี้ ที่ดังไปทั่ว เกิดจากฝีมือของคนในร้านจำนวนสามคนที่สลับกันมา แก้วถึงจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆใช่ว่าเธอจะยอมให้เคี้ยวได้ง่าย ทั้งหมัด ศอก เข่าเธอสู้ไม่ถอย ตอนนี้ลูกน้องของนักเลง ไหล่หลุดด้านซ้ายไปเพราะฝีมือของแก้ว แก้วเองถึงแม้เธอจะดัดแขนจนไหล่ของอีกฝ่ายหลุดแล้วใช่ว่าสภาพเธอตอนนี้จะดีนัก

แก้ว - หึ นึกว่าจะแน่ ถ้าอยากมีชีวิตรอดก็ถอยออกไปสะ ถ้ายังกล้ามาอีกคราวนี้แกจะเลยแค่ชื่อแน่

นักเลง - หน๊อย ยัยตัวแสบแกทำลูกน้องคนสนิทฉันสามคนตายไปสอง อีกคนแกหักไหล่ แกคิดว่าฉันคนนี้จะยอม  เหรอไงฮะ อย่าอยู่เลย ย๊าคคคคคคค

      "และการต่อสู้ก็ได้เริ่มโดยนักเลงตัวโตที่เข้าไปหวังจะปลิดชีพ ร่างบาง ส่วนร่างบางถึงแม้จะเก่งเท่าไหร่แต่พละกำลังของเธอได้เริ่มอ่อนแรงลงแล้ว และคราวนี้เธอก็พลาดท่าเพียงเสี่ยววินาทีเดียวในจังหวะที่เธอหมุนตัวเอี่ยวซ้ายหลบมีดสั้นของอีกฝ่ายก็โดนปลายมีดฟันเข่าที่ต้นแขนซ้าย และจังหวะที่เธอบาดเจ็บดังกล่าวนักเลงตัวโตอาศัยช่องว่างอีกครั้งหวังจะปักมีดเข้ากลางตัว แก้วก็ใช่มือข้างขวาบังมีดเอาไว้แต่พลาดอีกจนได้จึงต้องใส่ฝามือเปล่าปัดมีดไปแทนจนตอนนี้มีแผลทั้งต้นแขนและฝามือยิ่งทำให้แก้วเริ่มอ่อนแรงลง"

นักเลง - เจ็บขนาดนี้มีแรงอีกเหรอ คราวนี้รอบที่สามแกคงไม่รอดแล้วแน่ๆ

แก้ว - ฉะฉันไม่ยอมตายด้วยน้ำมือแกง่ายๆนี่

โจ - หยุดเดี๋ยวนี้แกกล้าแตะต้องแก้วแม้แต่ปลายเล็บแกอย่างหวังได้ก้าวออกจากร้านนี้เด็ดขาด

      "โจที่รีบมาถึงหน้าร้านไม่ได้ถามอะไรโทโมะมาก เขาตรงดิ่งไปยังในร้านทันทีและโทโมะเหมือนรู้หน้าที่ก็ติดตามเข้าโดยไม่ต้องสอบถาม และภาพที่เขาทั้งสองคนเห็นก็คือ แก้วตอนนี้ที่มีสภาพกึ่งล้มกึ่งยืน กำลังจะโดนนักเลงตัวโตเดินย่างสามขุมไปทำร้าย แถมดูแล้วแก้วเหมือนจะอ่อนแรงและบาดเจ็บมาก โจวิ่งเข้าไปขวางกันแก้วกับนักเลง โดยโทโมะเข้าไปประคองแก้วเพื่อที่จะรีบพาแก้วออกไปยังบริเวณดังกล่าวตามสัญญาณที่ได้รับจากโจ"

นักเลง - แกคิดว่าแกเป็นใคร กล้ามาสั่งข้าไม่ให้ฆ่ายัยแสบนั้นได้ยังไงว่ะ 

โจ - มึงคงไม่รู้สิว่ะว่าแก้วเป็นน้องสาวของข้าและข้าเป็นใคร เศษสวะอย่างพวกเอ็งไม่ควรถึงมือข้ากับแก้วได้ เอ็งมันพวกมาหมู่ แน่จริงทำไมไม่ตัวต่อตัว ไม่ใช่อาวุธล่ะว่ะ 

นักเลง - ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ใช่นักเลงสิว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

โจ - หัวเราะหาสวรรค์อะไรห๊ะ ข้าบอกแล้วไงพวกมึงๆ กลับไปที่ที่ของแกสะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกแกต้องมาเหยียบ

..... - คุณโจ พูดแบบมันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ 

โจ - อ๋อ ที่แท้ฮยอกจิน นี่เองลมอะไรถึงได้หอบนายมาถึงที่นี้ได้ ไม่ใช่เพราะ.......

นักเลง - คะคุณชายจิน มะมาได้ยังไงกันขอรับ

ฮยอกจิน – หุบปากไปซะโจฮัน นายกล้าดียังไงมาขัดคำสั่งของฉัน ถึงได้มาที่นี่ ถ้าซอกอึนไม่บอกว่านายมาที่นี่ ฉันคงไม่เห็นกับตาตัวเองนายนี่....ซอกอึนเอาตัวมันกับจึนจุนกับไปที่บ้าน โจฉันหวังว่านายเองยังไม่ลืมเรื่องแจฮยอนหรอกน่ะ พี่สาวของฉันไม่ใช่ของเล่นของใคร ถ้านายกล้าให้แจฮยอนเป็นของเล่นของนายรับรอง แก้วก็จะกลายเป็น......

แก้ว – เอามือโสโครกของนายออกไป พวกเศษสวะแบบนายไม่มีค่าพอที่พวกฉันจะโอ๊ยยยยยยยย

โทโมะ – บอกแล้วว่าอย่าดิ้นๆเจ็บเลยเห็นไหม ผมเรื่องของพวกคุณก็รีบๆคุยกัน แก้วเสียเลือดมากแล้วผมกลัวเธอจะช็อคไปรีบพาเธอไปโรงพยาบาลเถอะครับ

โจ – ได้ๆ โทโมะฝากพาแก้วไปที่รถผมทีครับ เฮ้ยใครหน้าไหนมันกล้ากักทางน้องสาวข้าพวกมันไม่ตายดีแน่

ฮยอกจิน – หึหึ เฮ้ยปล่อยวันนี้ไม่เว้ย ปล่อยมันไป โจฉันหวังว่านายจะไปเจรจาเรื่องแจฮยอนให้เรียบร้อยล่ะ วันนี้พวกฉันกลับ

“โจฮันอาศัยช่วงที่แก้วกับไปรถพร้อมกับโทโมะเพียงสองคน เขารีบขโมยปืนจากบรรดาคนในแก๊งค์แล้วนำไปยิงแก้ว แก้วที่ยังพอครองสติของตนเองได้ก็พาโทโมะหลบกระสุนปืนแต่ด้วยแรงที่ลดน้อยลงแต่โทโมะอาศัยความไวเข้าว่าแก้วจึงโดยกระสุนเพียงถากแต่เข้าที่แผลเดิมยิ่งเพิ่มขนาดและความลึกไปอีก ทำให้แก้วยิ่งเสียเลือดมากจึนจนสติตอนนี้ของแก้วได้หมดลงไปด้วย”

โจ – หน๊อยยยยยย แก้วๆฟื้นสิ ยัยแก้ว โทโมะพาแก้วขขึ้นรถเร็วครับ ผมจะพาแก้วกลับบ้าน

โทโมะ- บ้านทำไมไม่ไปโรงพยาบาลล่ะครับคุณโจ แก้วเขาเสียเลือดมากแล้ว คุณพาเขาไปที่โรงพยาบาลไม่ดีกว่าเหรอ

โจ – ไปบ้านดีแล้วล่ะครับ ไปโรงพยาบาลให้พวกแก๊งค์จิ้กจอกเหลืองรู้ข่าวแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เอาเป็นว่าคุณคงไม่เข้าใจที่ผมบอกคุณแบบนี้แน่ๆ ผมมีเหตุผลพอครับ แล้วผมจะบอกให้ทราบว่าผมมีเหตุผลอย่างไง 

แก้วจะเป็นอะไรไหม ต้องลุ้นกันต่อไปน่ะค่ะ คืนนีฝันดีค๊าาาาา รักน่ะจิบิ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ >x,<