รักนี้..ฉันเลือกเธอ

เวลา หกโืมง เย็น  บริเวณห้องพักขนาดใหญ่

ป๊อปปี้ - ไอ่เขื่อนๆแกเห็นถุงเท้าฉันไหม หายไปไหนข้างหนึ่งว่ะ

เขื่อน - วางอยู่ปลายเตียงมึงไงว่ะไอ่ป๊อป มูสใส่ผมๆ น้ำหอมๆ อ๊ากกกกกกกไอ่ป๊อป โทโมะเห็นเข็มขัดเขื่อนกันไหม

               "ทั้งเขื่อนและป๊อปปี้ที่ต่างวุ่นวายในการหาของเพื่อแต่งตัวไปทานข้าวที่บ้านโจมื้อค่ำนี่เอง"

โทโมะ - เฮ่อออออ ฉันปลุกพวกแกตั้งแต่ตอนห้าโมงพวกแกก็ไม่ตื่นเองฉันอาบน้ำออกมาก็ไม่กระดิ่งตัวกัน พอแต่งตัวเสร็จ พวกนายพึ่งแจ่งกันอาบน้ำแต่งตัว "โทโมะกล่าวพร้อมยิ้มแบบเนืองๆ"

เขื่อน - อย่ามัวแต่นั่งเก๊กสิ ช่วยพวกฉันหาของสิพ่อพระเอก 

เคนตะ - พวกเรากันแล้ว อ้าวพวกนายสองตัวเอ๊ยสองคนยังไม่เสร็จอีกเหรอ

                    "เขื่อนยังพูดไม่ทันจบเคนตะและจงเบก็เลิกงานกับมายังที่พักเรียบร้อยแล้ว"

จงเบ - พวกฉันก็รีบมา เฮ่อ ที่แท้พวกนายสะเองที่ชักช้า ไม่ไหวๆ ดูโทโมะเขาเป็นต้นแบบหน่อยสิ หล่อเนี้ยบซะ

โทโมะ - ประชดฉันแล้วได้อะไรจงเบ ตัวใครตัวมัน ใครจะไปคอยกระตุน คอยดันได้ตลอดเวลาว่ะ จะแต่งตัวกันอีกนานไหมว่ะ จะเลยเวลาน่ะตรงเวลากันบ้างอย่าให้เสียชื่อ

ป๊อปปี้ - เอ่อๆ เสร็จแล้วไอ่เขื่อน รีบๆหน่อยโว้ยยยย ช้าเดี๋ยวโดนยาวววววววว

โทโมะ - อย่ามาหยอกย้อน แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ ตามมาไวๆล่ะฉันไปรอที่ห้องรับรองด้านล่างก่อนแล้วกัน

        "เมื่อโทโมะบอกพวกหนุ่มๆเสร็จเขาก็เดินออกจากห้องเพื่อยังห้องที่เขาบอกทันที และในขณะนั้นเขามองเห็นร่างบางที่เหมือนคุ้นตาเดินออกจากห้องแล้วแยกไปยังห้างข้างๆโรงแรมที่พวกเขาพัก เมื่อมองชัดๆเขาก็พบว่าใช่คนที่เขาหมายถึงนั้นเอง....... โทโมะอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นว่าเธอไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นแทนที่จะกลับไปทานอาหารกับครอบครัวของเธอ"

โทโมะ - ยัยนี่แปลกทำไมไม่กลับไปกินข้าวกับที่บ้าน หึหรือว่า รังเกียจพวกฉันจนไม่อยากทานร่วมว่ะ 

       "หลังจากที่เขาเอ่ยกับตัวเองเสร็จเขาก็มองเวลาว่าล่วงมานานขนาดนี้หรือนี่ และโทรศัพท์ของเขาก็ถูกเรียกตามกลับเพื่อไปขึ้นรถเพื่อไปยังบ้านของโจโดยเพื่อนของคือเขื่อนนั้นเอง แต่ในขณะที่สวนทางออกจากร้านเขาก็ชนเข้ากับกลุ่มชายเสื้อดำ ที่โทโมะมองดูก็รู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เขารีบกล่าวขอโทษผู้ชายกลุ่มนั้นทันที....."

โทโมะ - ขอโทษครับพอดีผมรีบไปหน่อยครับ ผมไม่ทันระวังผมผิดเองครับ

นักเลง - มองไม่เห็นหรือไม่มองกันแน่ฟะ ตามีให้มองทางไม่ใช่มองพื้น

นักเลงสอง - ตาไม่มีมากกว่าพี่ ผมว่าพี่อย่าเสียเวลากับไอ่หน้าจืดนี่ดีกว่าพี่ ยัยสวยแสบแก้วรอให้เราเชือดอยู่ด้านในแล้วน่ะพี่ 

       "โทโมะต้องตกใจทันทีที่สองชายชุดดำได้พูดคุยกัน โทโมะต้องแปลกใจว่าแก้วที่เขาพูดนั้นน่าจะใช่คนเดียวกันกับร่างบางที่เขาแอบตามมา แต่ต้องแปลกใจว่าเธอไปมีเรื่องกับชายสองคนนี้ได้ยังไง แต่ถึงไม่เกี่ยวกับเขา เขาก็ยังสงสัยว่าผู้ชายทำไมต้องหาเรื่องผู้หญิงตัวเล็ก ขณะที่เขากำลังก้าวขาออกจากหน้าร้านอาหารดังกล่าว ... เขาก็ต้องย้อนกลับที่เดิมเนื่องจากได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของลูกค้าในร้านอาหารดังกล่าว ทั้งชายและหญิงต่างวิ่งหนีออกมาเพื่อหาที่ปลอดภัย ....."

โทโมะ - เดี๋ยวครับคุณ ๆ พวกคุณหนีอะไร ใครมาเหรอครับ

ลูกค้าชาย - หนี้ข้างในนั้นมีเรื่องน่ะครับ คุณก็อย่าไปใกล้เลยไม่มีใครแล้วนอกจากนักเลงพวกนั้น

ลูกค้าหญิง - ไปมีแต่ตายแน่นอนค่ะ หนีไปกับพวกเราดีกว่า แต่ว่าคุณฉันเห็นผู้หญิงที่พวกนักเลงพวกนั้นไปหาเรื่องยังอยู่ในร้านอยู่เลยน่ะคุณ

ลูกค้าชาย - ช่างเขาสิเราเอาให้รอดก่อนก็พอ เดี๋ยวเรื่องก็สงบเองแหละ

โทโมะ - แล้วทำไม พวกคุณไม่แจ้งตำรวจกันล่ะครับ ทำแบบนี้ไม่กลัวมีใครตายหรือไงกันแถมคุณยังบอกว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง คุณไม่ห่วงเธอบ้างเหรอครับ

ลูกค้าชาย - ห่วงมันก็ห่วงครับ ถ้าผู้ชายสองคนนั้นเป็นนักเลงทั่วๆไปผมคงแจ้งความไปแล้วคุณคงเป็นนักท่องเที่ยวสิน่ะครับถึงไม่รู้จักแก๊งมาเฟียจิ้งจอกเหลือง เพราะแบบนี้ไงถึงไม่มีกล้ายุ่ง หนีกันดีกว่า เสี่ยงตายชัดๆอยู่ใกล้พวกนั้นคุณถ้าไม่อยากตายไม่ต้องไปยุ่งพวกนั้นหรอกครับ

โทโมะ - อะอ้าวขอบคุณครับ แก๊งมาเฟียเหรอ เฮอะในโลกนี้มาเฟียบ้านไหนเขาสอนให้รังแกผู้หญิงว่ะเนี๊ยะ งานใหญ่แล้วยัยปากกรรไกร งานนี้เํธอคงได้เรื่องแน่ๆ ไม่ได้การล่ะถึงอยากให้โดนสั่งสอนก็ตามเหอะ แต่ก็ยังไม่อยากได้ชื่อว่าคนไร้น้ำใจหรอกน่ะ

           "จากนั้นโทโมะก็รีบติดต่อไปยังเขื่อนเพื่อขอคุยกับโจทันที ตอนแรกเมื่อเขื่อนได้ยินก็บ่นเหมือนสายแล้วทำเป็นขอคุยกับคนอื่นเพื่อแก้ตัวรึป่าว แต่เมื่อได้ทราบเรื่องทั้งหมดทุกคนต่างก็ตกใจไม่แพ้กัน โจซึ่งรู้ดีว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร รีบจัดแจงให้พวกเขื่อนไปบ้านตนเองก่อนล่วงหน้า ส่วนโจจะตามไปช่วยแก้วและรับโทโมะเอง ในขณะที่โจกำลังไปหาโทโมะกับแก้วนั้น โทโมะเองก็คอยสังเกตุการอยู่นอกร้านโดยยังไม่ได้เข้าไปด้าน หรือโทรตามตำรวจ ตามที่โจบอก ในใจเขาก็อดนึกเป็นห่วงแก้วไม่ได้ เพราะแก้วเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กรึจะไปสู้นักเลงตัวโตๆสองคนไหวได้ยังไง"

ณ ภายในร้าน

แก้ว - คราวก่อนยังไม่เข็ดอีกเหรอฮะ กล้ามาหาเรื่องฉันถึงร้านฉันแบบได้กล้ามากเลยไอ่พวกเศษสวะ จิ้งจอกเหลือง

นักเลง - กล้าไม่กล้าก็ไม่มาเหยียบที่นี่แน่ๆ ยัยแสบคราวก่อนแกฆ่าลูกน้องของข้าไปสามคน แกยังมีหน้ากล้าว่าข้าอีกเหรอ ข้ามาที่นี่เพื่อแก้แค้นให้ลูกน้องของข้าไม่เกี่ยวกับแก๊งค์

แก้ว - อยากตายก็ลองดูสิ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้จักพวกแกสิ พวกแกไม่ได้มาแค่สอง แต่รอไปอีกสักพักพวกแกจะยกขโยงมากันอีกเกือบสิบ เหมือนหมาหมู่ไม่ผิด

นักเลงสอง - ลูกพี่มันรู้ได้ไงว่าเราจะพามาเพิ่ม แล้วแถมยัยนี่มันว่าเราเป็นหมาด้วยลูกพี่

นักเลง - กูรู้แล้วมึงน่ะหุบปากไปเลยแล้วออกไปจัดการยัยแสบได้แล้วไป๊ 

  "และการต่อสู้ภายในร้านก็เกิดขึ้น เสียงของตกแตกดังไปทั่วร้าน เสียงโต๊ะล้ม เก้าอี้หักดังไม่แพ้เสียงแก้ว จาน แจกันแข่งกันจนคนที่หลบบริเวณ ต่างกลัวกันไปหมด ส่วนโทโมะที่ยืนรอดูสถานะการณ์นอกร้านได้ยินก็อยากเข้าไปช่วยแก้วแต่ต้องรอโจก่อนจึงไม่สบายใจมากที่เขารู้เห็นแต่ยังไม่สามารถเข้าไปช่วยได้ตามใจคิด ส่วนอีกฝากหนึ่งนั้นโจเมื่อเขามาถึงห้างและเริ่มเห็นกลุ่มจิ้งจองเหลืองที่มาเพิ่มอีกห้าหกคนก็ใจคอไม่ค่อย เร่งฝีเท้าเพื่อไปหาโทโมะและแก้ว ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม"

อ๊ายยยย แก้วของไรเตอร์กำลังสู้หยิบตา พ่อพระเอกได้แต่ยืนมอง มารอลุ้นกันต่อไปน่ะค่ะว่านางเอกเรา

จะเป็นยังไงต่อไป เรื่องนี้เม้นน้อยจัง สงสัยไม่สนุกแล้วใช่ไหมค่ะ เงียบเชียว แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ

รักทุกคนน่ะค่ะ จิบิ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ >x,<