Secret... ความลับเฉพาะเธอ

 
   
 
   ปิ๊ง ป่อง ! ปิ๊ง ป่อง!
 
 
   ยังไม่ทันที่เขาจะพ่นอะไรร้ายๆออกมาจากปากเขาก๊คนมากดกริ่งเรียกที่หน้าห้อง เขาจึงจำยอมต้องไป
 
เปิดประตู
 
 
   "ขอโทษที่มารบกวนนะ ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอโอเคหรือเปล่าอ่ะ"
 
 
   หลังที่จากที่เขาเดินไปเปิดประตูไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงหวานๆของผู้หญิงคนหนึ่ง เสียงของเธอทำให้
 
ฉันต้องเดินไปกอดอกพิงผนังมองเธอ
 
 
   "ก็ไม่เห็นมีปััญญาอะไรนี่"
 
 
   โทโมะตอบออกไปส่งๆ
 
 
   "จริงหรอ ฉันอยากเจอเธอนะ เผื่อเธอมีอะไรให้ฉันช่วยน่ะ"
 
 
   "ยัยนั่นโอเคทุกอย่างแล้วไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฟาง"
 
 
   โทโมะมีน้ำเสียงที่นุ่มน่าฟังเมื่อพูดกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็อย่างว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายทำร้ายเธอไม่ลง
 
หรอก เธอตัวเล็กกว่าฉันนิดหน่อย และนอกจากรูปร่างจะดีแล้วยังมีใบหน้าที่หวานซ่อนเปรี้ยว ผมยาวเป็น
 
ลอนสวย สวยมาก...
 
 
   ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังเผลอจ้องเธอนานๆเลย
 
 
   "แน่ใจหรอ  ท่าทางเธอจะไม่ค่อยโอเคนะ นายทำร้ายเธอหรือเปล่า"
 
 
   เธอมองโทโมะอย่างไม่น่าเชื่อ และเลื่อนตัวมามองฉัน
 
 
   "บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ"
 
 
   "งั้นหรอ...ฉันชื่อฟางนะ มีอะไรให้ช่วยเหลือก็ขึ้นไปที่ห้อง3939ได้นะ บางทีฉันก็มาที่ห้องนั้น"
 
 
   เธอมองมาที่ฉันและบอกด้วยความหวังดี
 
 
   "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อแก้ว"
 
 
   ฉันแนะนำตัวแล้วยิ้มให้เธอกลับไป
 
 
   "ฉันไม่รบกวนแล้วดีกว่า  นายก็ดูแลเธอดีๆหน่อยนะ อย่าดุเธอล่ะ"
 
 
   เธอบอกก่อนจะเดินออกไป
 
 
   แต่...ใบหน้านิ่งเรียบของคนตรงหน้ากลับปิดความรู้สึก'บางอย่าง'เอาไว้ไม่มิดเลย
 
 
   "ชอบเธอหรอ.."
 
 
   "ไม่ใช่เรื่องของเธอ!!"
 
 
   "ฉันเดาถูกใช่มั๊ยล่ะ นายชอบเธอสินะ"
 
 
   "หุบปาก!ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างเธอ!!!"
 
 
   "พูดแทงใจดำแค่นี้ไม่เห็นต้องโกธรเลย"
 
 
   ฉันยังแกล้วยียวนคนที่กำลังโกธรต่อไปเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเสียหน้า แต่ในใจลึกๆก็กลัวเขาเหมือนกัน
 
 
   "ให้ฉันโทรไปหายัยนางแบบนั่นดีมั๊ย เธอจะได้มาปรนนิบัตินาย"
 
 
   ฉันพูดแล้วยิ้มส่งไปให้เขา
 
 
   "และฉันจะได้ไปทำความรู้จักกับฟาง และคุยกับเธอที่ห้อง รอนายก็ดะ....อื้ออออ"
 
 
คำพูดต่างๆของฉันต้องหยุดลงเมื่อเขาทำในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง!
 
 
ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติบดขยี้ลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็วโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวและอ้อมแขนก็
 
ตวัดรัดตัวฉันไว้อย่างรุนแรง
 
 
   "อื้อ! อ่อยอั๊นอ๊ะ!อ่อย! (ปล่อยฉันนะ!ปล่อย!)"
 
 
   ฉันกรีดร้องให้เขาปล่อยฉัน แต่แทนที่เขาจะปล่อยกลับยิ่งรัดและบังคับให้ฉันยอมรับจูบขื่นๆอย่าง
 
เหี้ยมโหด ป่าเถื่อน และเจ็บแสบไปทั่วริมฝีปาก ลามไปทั่วใบหน้า ไม่ว่าฉันจะทุบ ตี จิก ข่วน หรือทำร้าย
 
แผ่นอกกว้างๆของเขามากแค่ไหนดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเลย
 
 
   พลั่ก!
 
 
   เขาผลักฉันที่จะหมดลมหายใจ และแทบจะหมดแรงกองอยู่กับพื้นให้ยืนชิดกับพนังห้องก่อนที่นิ้วเรียว
 
ยาวจะฉวยคางฉันไว้แรงๆและบีบบังคบให้ฉันมองตาของเขา
 
 
   "นี่คือบทลงโทษของคนที่เข้ามายุ่งเรื่องของฉัน! ...แล้วอย่าคิดว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับจูบนี่ ลืมไปได้
 
เลย!!"
 
 
   ฉันได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น และมองเขาด้วยความโกธรแค้น ถ้าฉันยังมีแรงเหลืออยู่ ฉันตบและข่วนเขา
 
ให้ตายคามือฉันเดี๋ยวนี้เลย!
 
 
   "อยู่ห่างๆฉันไว้ ถ้าเธอไม่อยากเสียใจ...จำเอาไว้อย่าคิดอะไรกับฉัน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเจ็บและ
 
เสียใจไปจนวันตาย!"
 
 
   "!!!!"
 
 
   "ฉันเตื่อนแล้วนะ"
 
 
   ปึง!
 
 
   หลังจากที่พูดประโยคสุดท้ายจบเขาก็ก้าวออกไปจากห้องนอนและปิดประตูเสียงดังแทนการจบบท
 
สนทนาระหว่างเรา ฉันได้แต่ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากด้วยความรังเกียจผู้ชายคนั้น และบอกตัวเอง่า ฉันจะ
 
ไม่มีวันมีความรู้สึกอะไรกับเขาเด็ดขาด!!!!!!
 

 
 
เป็นไงพระเอกของเรา♥