Secret... ความลับเฉพาะเธอ
เขียนโดย 
Lookpla
วันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 20.25 น.
แก้ไขเมื่อ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 21.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ปิ๊ง ป่อง ! ปิ๊ง ป่อง!
ยังไม่ทันที่เขาจะพ่นอะไรร้ายๆออกมาจากปากเขาก๊คนมากดกริ่งเรียกที่หน้าห้อง เขาจึงจำยอมต้องไป
เปิดประตู
"ขอโทษที่มารบกวนนะ ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอโอเคหรือเปล่าอ่ะ"
หลังที่จากที่เขาเดินไปเปิดประตูไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงหวานๆของผู้หญิงคนหนึ่ง เสียงของเธอทำให้
ฉันต้องเดินไปกอดอกพิงผนังมองเธอ
"ก็ไม่เห็นมีปััญญาอะไรนี่"
โทโมะตอบออกไปส่งๆ
"จริงหรอ ฉันอยากเจอเธอนะ เผื่อเธอมีอะไรให้ฉันช่วยน่ะ"
"ยัยนั่นโอเคทุกอย่างแล้วไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฟาง"
โทโมะมีน้ำเสียงที่นุ่มน่าฟังเมื่อพูดกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็อย่างว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายทำร้ายเธอไม่ลง
หรอก เธอตัวเล็กกว่าฉันนิดหน่อย และนอกจากรูปร่างจะดีแล้วยังมีใบหน้าที่หวานซ่อนเปรี้ยว ผมยาวเป็น
ลอนสวย สวยมาก...
ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังเผลอจ้องเธอนานๆเลย
"แน่ใจหรอ ท่าทางเธอจะไม่ค่อยโอเคนะ นายทำร้ายเธอหรือเปล่า"
เธอมองโทโมะอย่างไม่น่าเชื่อ และเลื่อนตัวมามองฉัน
"บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ"
"งั้นหรอ...ฉันชื่อฟางนะ มีอะไรให้ช่วยเหลือก็ขึ้นไปที่ห้อง3939ได้นะ บางทีฉันก็มาที่ห้องนั้น"
เธอมองมาที่ฉันและบอกด้วยความหวังดี
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อแก้ว"
ฉันแนะนำตัวแล้วยิ้มให้เธอกลับไป
"ฉันไม่รบกวนแล้วดีกว่า นายก็ดูแลเธอดีๆหน่อยนะ อย่าดุเธอล่ะ"
เธอบอกก่อนจะเดินออกไป
แต่...ใบหน้านิ่งเรียบของคนตรงหน้ากลับปิดความรู้สึก'บางอย่าง'เอาไว้ไม่มิดเลย
"ชอบเธอหรอ.."
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ!!"
"ฉันเดาถูกใช่มั๊ยล่ะ นายชอบเธอสินะ"
"หุบปาก!ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างเธอ!!!"
"พูดแทงใจดำแค่นี้ไม่เห็นต้องโกธรเลย"
ฉันยังแกล้วยียวนคนที่กำลังโกธรต่อไปเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเสียหน้า แต่ในใจลึกๆก็กลัวเขาเหมือนกัน
"ให้ฉันโทรไปหายัยนางแบบนั่นดีมั๊ย เธอจะได้มาปรนนิบัตินาย"
ฉันพูดแล้วยิ้มส่งไปให้เขา
"และฉันจะได้ไปทำความรู้จักกับฟาง และคุยกับเธอที่ห้อง รอนายก็ดะ....อื้ออออ"
คำพูดต่างๆของฉันต้องหยุดลงเมื่อเขาทำในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง!
ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติบดขยี้ลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็วโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวและอ้อมแขนก็
ตวัดรัดตัวฉันไว้อย่างรุนแรง
"อื้อ! อ่อยอั๊นอ๊ะ!อ่อย! (ปล่อยฉันนะ!ปล่อย!)"
ฉันกรีดร้องให้เขาปล่อยฉัน แต่แทนที่เขาจะปล่อยกลับยิ่งรัดและบังคับให้ฉันยอมรับจูบขื่นๆอย่าง
เหี้ยมโหด ป่าเถื่อน และเจ็บแสบไปทั่วริมฝีปาก ลามไปทั่วใบหน้า ไม่ว่าฉันจะทุบ ตี จิก ข่วน หรือทำร้าย
แผ่นอกกว้างๆของเขามากแค่ไหนดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเลย
พลั่ก!
เขาผลักฉันที่จะหมดลมหายใจ และแทบจะหมดแรงกองอยู่กับพื้นให้ยืนชิดกับพนังห้องก่อนที่นิ้วเรียว
ยาวจะฉวยคางฉันไว้แรงๆและบีบบังคบให้ฉันมองตาของเขา
"นี่คือบทลงโทษของคนที่เข้ามายุ่งเรื่องของฉัน! ...แล้วอย่าคิดว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับจูบนี่ ลืมไปได้
เลย!!"
ฉันได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น และมองเขาด้วยความโกธรแค้น ถ้าฉันยังมีแรงเหลืออยู่ ฉันตบและข่วนเขา
ให้ตายคามือฉันเดี๋ยวนี้เลย!
"อยู่ห่างๆฉันไว้ ถ้าเธอไม่อยากเสียใจ...จำเอาไว้อย่าคิดอะไรกับฉัน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเจ็บและ
เสียใจไปจนวันตาย!"
"!!!!"
"ฉันเตื่อนแล้วนะ"
ปึง!
หลังจากที่พูดประโยคสุดท้ายจบเขาก็ก้าวออกไปจากห้องนอนและปิดประตูเสียงดังแทนการจบบท
สนทนาระหว่างเรา ฉันได้แต่ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากด้วยความรังเกียจผู้ชายคนั้น และบอกตัวเอง่า ฉันจะ
ไม่มีวันมีความรู้สึกอะไรกับเขาเด็ดขาด!!!!!!
เป็นไงพระเอกของเรา♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
