Secret... ความลับเฉพาะเธอ

 
 
   "นี่คุณอาของเธอไง"
 
 
   เขาหันบอกฉันที่ยังทำหน้ามึนๆอยู่
 
 
   "คุณอา"
 
 
   "อาเอง  อาขอโทษนะที่ติดงานไม่ได้ไปรับหนูตั้งแต่วันที่หนูมาเลย"
 
 
   คุณอาบอกพร้อมกับเดินมาข้างๆฉันเพื่อบอกว่าขอโทษจริงๆ
 
 
   "ไม่เป็นไรค่ะ แต่นี่คุณอากลับมาก่อนกำหนดที่บอกแก้วไว้นี่คะ"
 
 
   "ค่ะ อารีบเคลียร์งานแล้วรีบกลับมาเลย เกรงใจโทโมะเขาน่ะ"
 
 
   "อ๋อค่ะ"
 
 
   ฉันยิ้มให้คุณอาของฉันที่พึ่งได้เจอหน้ากันครั้งแรกวันนี้และหันไปมองคนฝั่งตรงข้ามที่นั่งหน้านิ่งอยุ่คน
 
เดียว
 
 
   "ไงโมะ ยังไงก็ขอบใจนายนะที่ดูแลหลายสาวของฉันเป็นอย่างดี"
 
 
   "ครับ"
 
 
   อย่างดีอะไรกัน ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันอีตานั่นก็แผลงฤกธิ์ใส่ฉันเลย นี่กลัวว่าฉันจะฟ้องคุณอาของฉัน
 
ล่ะสิ ถึงได้นั่งเงียบเลย
 
 
   "ที่ห้างงานเยอะหรอ ทำไมนายอยู่กังวลๆ"
 
 
   "เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร :)"
 
 
   "งั้นอาว่าสั่งอาหารกันเลยดีกว่าเนอะ เสร็จแล้วเราจะได้ไปเก็บของที่ห้องโมะด้วย"
 
 
   "ค่ะ"
 
 
   คุณอาหันมาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนผิดกับอีตานั่นเลย
 
 
   
 
 
   หน้าคอนโด
 
 
   "คุณอาไม่ขึ้นไปด้วยกันจริงๆหรอคะ"
 
 
   "ไม่อ่ะ อาว่า อารอที่รถดีกว่านะ ไม่ต้องรีบนะ"
 
 
คุณอาบอกกับฉันพร้อมกับยิ้มที่อ่อนโยนส่งมาให้ฉัน ฉันจึงเปิดประตูลงจากรถเพื่อขึ้นไปเก็บของที่เป็น
 
ของฉันออกจากห้องนั่น
 
 
  ...ห้อง 3828...
 
 
   ฉันเดินเข้ามาในห้องจากประตูห้องที่เปิดอ้างไว้ สงสัยว่าเจ้าขอห้องคงจะมาก่อนหน้าฉันสักพักแล้วมั้ง  
 
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วรีบเอากระเป๋าออกมาเก็บของใส่ อย่างรวดเร็วและจะได้รีบๆออกไปจากห้อง
 
นี้สักที
 
 
   "เก็บของเสร็จแล้วไง"
 
 
   ฉันที่ปิดซิปของกระเป๋าเรียบร้อยและกำลังจะเดินออกจากห้องนอนอยู่เสียงเจ้าของห้องก็ดังขึ้นและเขา
 
ก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับกระป๋องเบียร์เย็นๆอยุ่ที่มือของเขา
 
 
   "ใช่!"
 
 
   "จะไม่บอกลงบอกลาฉันสักคำเลยหรอ"
 
 
   "นายต้องการหรอ"
 
 
   "เปล่าหรอก"
 
 
   เขาบอกแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดและขว้างทิ้งออกไป
 
 
   "ฉันไปนะ"
 
 
   "เดี๋ยว!"
 
 
   ฉันที่หมุนตัวกลับจะเดินออกจากห้องก็โดนมือหนากระชากแขนไว้
 
 
   "ปล่อยฉันนะ นายจะทำอะไร!"
 
 
   "เธอจะไม่กลับมาที่ห้องนี้อีกแล้วใช่มั๊ย"
 
 
   "ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะไม่มาที่ห้องนี้....อุบ!"
 
 
   ฉันยังพูดไม่ทันได้จบประโยคนายนั่นก็ดึงแขนฉันเข้าไปแล้วดันตัวของฉันเข้าไปให้ชิดกับอกเขาและปิด
 
ริมฝีปากของฉันเข้าไปจนมิด แต่เพราะฉันไม่ทันได้ตั้งตัวฟันของฉันเลยกระทบเข้ากับริมฝีปากของฉัน
 
อย่างแรงจนเลือดน่าจะออกเพราะฉันได้กลิ่นคาวเลือด แต่หมอนั่นกลับยิ่งดูดกลิ่นคาวนั้นจนหมดไปเพราะ
 
การเสียดสีของริมฝีปากทำให้ฉันแสบไปหมดและยิ่งฉันดิ้นจะให้เขาปล่อยเขากลับทำตัวเหมือนเชือกยิ่งรัด
 
ฉันมากขึ้นจนฉันจะหายใจไม่ออก
 
 
   "แค่ก! แค่ก!! แค่ก!!!"
 
 
   ฉันสำลักออกมา เขาคงรู้สึกว่าฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจล่ะมั้งเลยถอดจูบออกมา
 
 
   เพี้ย!!!!
 
 
   เสียงฝ่ามือที่กระทบกับหน้าของเขาจนแก้มสั่นนั่นยังเจ้บน้อยกว่าฉันตอนนี้เลย
 
 
   "เลว!!"
 
 
   ฉันด่าเขาแล้วรีบเข็นกระเป๋าออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด