Secret... ความลับเฉพาะเธอ
เขียนโดย 
Lookpla
วันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 20.25 น.
แก้ไขเมื่อ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 21.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"นี่คุณอาของเธอไง"
เขาหันบอกฉันที่ยังทำหน้ามึนๆอยู่
"คุณอา"
"อาเอง อาขอโทษนะที่ติดงานไม่ได้ไปรับหนูตั้งแต่วันที่หนูมาเลย"
คุณอาบอกพร้อมกับเดินมาข้างๆฉันเพื่อบอกว่าขอโทษจริงๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่นี่คุณอากลับมาก่อนกำหนดที่บอกแก้วไว้นี่คะ"
"ค่ะ อารีบเคลียร์งานแล้วรีบกลับมาเลย เกรงใจโทโมะเขาน่ะ"
"อ๋อค่ะ"
ฉันยิ้มให้คุณอาของฉันที่พึ่งได้เจอหน้ากันครั้งแรกวันนี้และหันไปมองคนฝั่งตรงข้ามที่นั่งหน้านิ่งอยุ่คน
เดียว
"ไงโมะ ยังไงก็ขอบใจนายนะที่ดูแลหลายสาวของฉันเป็นอย่างดี"
"ครับ"
อย่างดีอะไรกัน ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันอีตานั่นก็แผลงฤกธิ์ใส่ฉันเลย นี่กลัวว่าฉันจะฟ้องคุณอาของฉัน
ล่ะสิ ถึงได้นั่งเงียบเลย
"ที่ห้างงานเยอะหรอ ทำไมนายอยู่กังวลๆ"
"เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร :)"
"งั้นอาว่าสั่งอาหารกันเลยดีกว่าเนอะ เสร็จแล้วเราจะได้ไปเก็บของที่ห้องโมะด้วย"
"ค่ะ"
คุณอาหันมาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนผิดกับอีตานั่นเลย
หน้าคอนโด
"คุณอาไม่ขึ้นไปด้วยกันจริงๆหรอคะ"
"ไม่อ่ะ อาว่า อารอที่รถดีกว่านะ ไม่ต้องรีบนะ"
คุณอาบอกกับฉันพร้อมกับยิ้มที่อ่อนโยนส่งมาให้ฉัน ฉันจึงเปิดประตูลงจากรถเพื่อขึ้นไปเก็บของที่เป็น
ของฉันออกจากห้องนั่น
...ห้อง 3828...
ฉันเดินเข้ามาในห้องจากประตูห้องที่เปิดอ้างไว้ สงสัยว่าเจ้าขอห้องคงจะมาก่อนหน้าฉันสักพักแล้วมั้ง
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วรีบเอากระเป๋าออกมาเก็บของใส่ อย่างรวดเร็วและจะได้รีบๆออกไปจากห้อง
นี้สักที
"เก็บของเสร็จแล้วไง"
ฉันที่ปิดซิปของกระเป๋าเรียบร้อยและกำลังจะเดินออกจากห้องนอนอยู่เสียงเจ้าของห้องก็ดังขึ้นและเขา
ก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับกระป๋องเบียร์เย็นๆอยุ่ที่มือของเขา
"ใช่!"
"จะไม่บอกลงบอกลาฉันสักคำเลยหรอ"
"นายต้องการหรอ"
"เปล่าหรอก"
เขาบอกแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดและขว้างทิ้งออกไป
"ฉันไปนะ"
"เดี๋ยว!"
ฉันที่หมุนตัวกลับจะเดินออกจากห้องก็โดนมือหนากระชากแขนไว้
"ปล่อยฉันนะ นายจะทำอะไร!"
"เธอจะไม่กลับมาที่ห้องนี้อีกแล้วใช่มั๊ย"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะไม่มาที่ห้องนี้....อุบ!"
ฉันยังพูดไม่ทันได้จบประโยคนายนั่นก็ดึงแขนฉันเข้าไปแล้วดันตัวของฉันเข้าไปให้ชิดกับอกเขาและปิด
ริมฝีปากของฉันเข้าไปจนมิด แต่เพราะฉันไม่ทันได้ตั้งตัวฟันของฉันเลยกระทบเข้ากับริมฝีปากของฉัน
อย่างแรงจนเลือดน่าจะออกเพราะฉันได้กลิ่นคาวเลือด แต่หมอนั่นกลับยิ่งดูดกลิ่นคาวนั้นจนหมดไปเพราะ
การเสียดสีของริมฝีปากทำให้ฉันแสบไปหมดและยิ่งฉันดิ้นจะให้เขาปล่อยเขากลับทำตัวเหมือนเชือกยิ่งรัด
ฉันมากขึ้นจนฉันจะหายใจไม่ออก
"แค่ก! แค่ก!! แค่ก!!!"
ฉันสำลักออกมา เขาคงรู้สึกว่าฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจล่ะมั้งเลยถอดจูบออกมา
เพี้ย!!!!
เสียงฝ่ามือที่กระทบกับหน้าของเขาจนแก้มสั่นนั่นยังเจ้บน้อยกว่าฉันตอนนี้เลย
"เลว!!"
ฉันด่าเขาแล้วรีบเข็นกระเป๋าออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
