เพราะเธอคือคนที่ฉันรัก(และแค้น)

" อืม " ร่างบางค่อยๆเปิดตาออกทีละนิดหลังจากที่เขาเห็นร่างสูงนอนข้างเตียงจับแขนเธอไว้แน่นหนา

และหลับทั้งๆที่นั่ง

"ป๊อป...คุณป๊อปค่ะ " ร่างบางเรียกชื่อร่างสูงเบาๆเพราะเธอไม่ค่อยมีแรงเมื่อร่างสูงเปิดตาออกก็ปล่อยแขน

หรือผลักแขนของร่างบางออกห่าง

" คุณป๊อปก็ยังรักฟางใช่มั้ยถึงมานอนเฝ้าแบบนี้ " ร่างบางพูดแล้วยิ้มแก้มปริ แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเขากำลังจะพูด

" ฉันไม่ได้เป็นห่วง ฉันกลัวเธอจะหนี เดี๋ยวฉันจะไม่มีขี้ข้ามามาใช้ " ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วมองสีหน้าร่าง

บางที่ดูซึมเศร้าทำให้เขาใจอ่อนแต่เขาก็ยังไม่ล้มเลิกเรื่องที่จะนำฟางมาเป็นขี้ข้าจนเธอตาย

" เอ่อฟางขอโทษค่ะ " ร่างบางก้มหน้าก้มตาปล่อยน้ำตามาทีละนิด

" อย่ามาสำออยร้องไห้ ไปทำงาน ไปถูบ้าน กวาดบ้าน ทำสวน ทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร ทำ "

ร่างสูงพูดรัวออกมาทั้งที่ร่างบางไม่มีแรงแม้แต่นิด

" หยุด เข้าใจแล้วค่ะ " ร่างบางตะคอกใส่ร่างสูงเล็กน้อยแล้วค่อยๆลุกขึ้นออกไปจากห้อง

" เธอนั้นแหละหยุด กล้าดียังไง มาสั่งฉัน  แล้วเธอรู้มั้ยว่าเธออยู่ในฐานะอะไร " ร่างสูงชี้หน้าก่อนที่

จะเดินไปหาร่างบางที่กำลังจะเปิดประตู

" รู้สิค่ะ ฉันก็อยู่ในฐานะคนเคยรักกับคุณยังไงล่ะ " คำพูดคำนี้ทำให้เขาสะเทือนและอึ้งกับคำพูดของ

ร่างบาง มันก็จริงนะ ก้เคยรักกันจริงๆนี่หน่า แต่เธอพูดแบบนี้เธอไม่ได้รักเขาแล้วหรอ ในเมื่อ คน เคย

รักกัน

" เธอห้ามพูดแบบนี้กับฉันอีก " ร่างสูงใช้มือหนาจับไหล่ทั้ง สอง ข้างของร่างบางแล้วเขย่าหลายที

" ทำไมฉันจะพุดไม่ได้ ในเมื่อนายมันก็แค่ผผู้ชายที่เคยโดนทิ้ง " ร่างบางรีบผลักประตูแล้วเดินออกไป

พร้อมกับน้ำตา ปล่อยให้ร่างสูงนั่งคุกเข่าเจ็บช้ำ และรู้สึกแพ้ และแค้นมากยิ่งขึ้น แต่ตอนนี้เขาทำอะไร

ไม่ถูกเลย ส่วนร่างบางก็ทำงานบ้านทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ตอนนี้เธอไม่เหลือแรงแม้แต่หนึ่งเปอร์เซ็น

เธอค่อยๆเกาะราวบันไดขึ้นมาชั้นสองแล้วเปิดประตูห้อง พบว่าร่างสูงนอนซมอยุ่บนเตียง ทันทีที่เธอ

เห็นเธอรู้จุดอ่อนของเขาทันทีเลยว่า เขามีจุดอ่อนที่คำพุดนี่เอง

ตอนนี้มองเศร้าๆเนอะ ตอนหน้าฟางจะดูแลป๊อปปี้คนป่วยยังไงเนาะ อย่าลืมติดตาม ฝากเม้นหน่อยจิรีด

เดอร์ค่ะ ป.ล. เค้าลืมบอกว่าป๊อปปี้ทำแผลให้ฟางแล้วนะ ตอนที่สลบนั้นแหละ