Jealous...ไม่ใช่อิจฉาแต่ว่ามันรักเธอ

"เฟย์!"

"หือ?"

"อ้าวไข้ลดแล้วเหลอะทำไมมาเรียนได้ล่ะเนี้ย"ความจริงก็ยังไม่หายดีหรอกแต่เห็นว่าหยุดไป3วันแล้วเลยมา

"ยังหรอกแต่หยุดเยอะไปหน่อยเลยมาดีกว่าเดี๋ยวเรียนไม่ทัน"

"อ้อแล้วนี่มายังไง"

"หนีพี่โทโมะมา"ก็ตอนแรกเค้าบอกว่าไม่ให้มาแต่ฉันก็ดื้อจะมาพอเค้าไปบริษัทเลยแอบมาเนี้ย

"เดี๋ยวเถอะฉันจะฟ้องพี่โทโมะ"

"พอเลย็แค่ไม่สบายอีกอย่างใกล้หายแล้วด้วย"

"ให้มันจริงเถอะย่ะ!"แล้วพวกเราก็เรียนกันจนถึงบ่าย2ซึ่งเป็นเวลาเลิกคลาสสุดท้ายพอดี

ซ่า ซ่า~

"อ่าฝนตกแล้วจะกลับยังไงล่ะเนี้ย"จะมาตกอะไรตอนนี้ฟร่ะคนยิ่งไม่สบายอยู่ด้วยโชคดีที่ใส่เสื้อหนาวทับมาถึงจะออกไปก็ไม่มีอะไรต้องอายแต่นะคนมันไม่สบายอยู่นิ:(

"เฟย์กลับกับฉันมั้ยเดี๋ยวให้พี่ป๊อปไปส่งที่บริษัทพี่โทโมะเห็นว่าจะไปคุยเรื่องงานกันน่ะ"เอ่ม...หนีพี่โทโมะแล้วจะให้ไปหาพี่โทโมะเนี้ยนะ

"ฉันหนีพี่โทโมะมา"

"เออ...นั่นดิลืมไป"

"แกไปเถะเดี๋ยวรอให้ฝนซาแล้วจะไปเรียกแท็กซี่"แต่ดูแล้วคงอีกนาน:(

"อ่างั้นฉันไปนะ"

"อื้ม"พอฟางไปฉันก็ไปยืนที่ใต้อาคารพอฝนซาจะได้เรียกแท็กซี่เลย

ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่รึเปล่าบอกกันสักหน่อยรักแล้วทำไใปล่อยเอาไว้ให้น้อยใจ~

เห้ย!พี่โทโมะโทรมาตายล่ะรับดีมั้ยๆๆ

"ฮโหล...ค่ะ"อ่าสุดท้ายก็รับสินะ:(

(อยู่ไหน!)จะพูดเสียงดังทำไมเล่าตกใจเลย

"เอ่อ...อยู่ที่บ้านไง"

(แต่ตอนนี้พี่อยู่บ้าน!)หา!พี่โทโมะอยู่บ้านไหนบอกมีประชุมไง

"แล้วประชุม..."

(ประชุมเสร็จตั้งแต่บ่ายโมงแล้วตอนนี้เราอยู่ไหน!)

"อ่าคือ...เฟย์อยู่ที่มหาลัย"ยังไงก็โกหกไม่ได้ยอมรับเลยล่ะกัน

(ฮึ่ย!จริงๆเลยรออยู่นั้นน่ะเดี๋ยวพี่ไปรับ)ซวยแล้วไงต้องโดนบ่นจนหูชาแน่เลยเราT^T

2ชม.ผ่านไป

"กึก กีก~"ถ้ากันสาดที่ยื่นออกมาจะยาวกว่านี้ก็คงไม่มีใครว่าหรอก:(โอ๊ย!เย็นแล้วนี่ก็จะ4โมงแล้วทำไมพี่โทโมะยังไม่มาอีกนะ

"เฮ้อ...."พอเห็นว่ารถคงติดเลยตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งที่ม้าหินอ่อนเพราะยืนไม่ไหวแล้วแต่เพราะม้านั่งมันอยู่เกือบเลยกันสาดออกไปเลยทำให้ฝนสาดใส่นิดหน่อย

"โทรไปก็ไม่รับแถมยังตัดสายทิ้งอีก"เป็นอะไรของเค้าเนี้ย

"แค่ก....แค่ก...กึก...กึก"หนาวววจัง><เสื้อหนาวก็มีแต่เพราะว่าเป็นไข้ทำให้ตัวสั่นแถมยังไออีก

2ชม.ผ่านไป

"6โมงแล้วเหลอะเนี้ย"ฉันก้มดูนาฬิกาพลางเบ้ปากออกน้อยๆฝนก็ยังไม่หยุดตกเลยพี่โทโมะก็ยังไม่มาโทรไปก็ไม่รับหรือว่าจะไม่มาแล้ววิ่งไปเรียกแท็กซี่ดีกว่าพอคิดได้ดังนั้นฉันก็ตัดสินใจวิ่งทันทีแต่ลืมไปว่าฝนตกและพื้นมันลื่นเลยทำให้ลื่นล้มลงไปกับเพื่อน

"โอ๊ยย!"ฉันรีบพยุงตัวเองขึ้นก่อนจะเดินกลับมาที่ม้าหินอ่อนตามเดิมตอนนี้สภาพฉันดูแย่มากกกเนื้อตัวเปียกปอนแถมหัวเข่ายังมีเลือดออกซิบๆ

"โอ๊ะ!"ปวดหัวจังพรืด~ฉันสะบัดหัว1ทีก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเรียกแท็กซี่อีกครั้งแม้มันจะลำบากหน่อยแต่ก็ฝืนไป

 

1ชม.ผ่านไป

ซ่า ซ่า~

"นี่ค่ะ"ฉันส่งเงินให้ลุงคนขับแท็กซี่ก่อนจะลากสังขารตัวเองเข้ามาในบ้านแต่พอเข้ามาภาพตรงหน้าแทบทำให้ฉันทรุด

พี่โทโมะ คุณพิมพ์และผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณน้ากำลังนั่งทานอาหารและคุยกันอย่างสนุกมากในห้องอาหารถึงตอนนี้พวกเค้าก็ไม่มีใครสนใจว่าฉันเดินเข้ามาในบ้านแล้วนี่สินะที่ไม่ได้ไปรับฉันนี่สินะที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์จะโทรมาบอกให้รอทำไมถ้ามาไม่ได้จะมาพูดเหมือนเป็นห่วงทำไมถ้าที่จริวแล้วมันก็แค่หน้าที่!!!!

"ว๊ายย!คุณเฟย์ทำไมเนื้อตัวมอมแมมอย่างงี้ล่ะค่ะ"เสียงพี่มดทำให้คนที่นั่งอยู่ใสห้องอาหารหันมามองฉันเป็นตาเดียวแต่ฉันก็เลี่ยงโดยการทำเป็นไม่สนใจ

"ขอกล่องยาหน่อยนะค่ะ"พูดจบฉันก็เดินขึ้นไปบนห้องก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้ามห้เรียบร้อยและลงมือทำแผลที่หัวเข่าหลังจากที่พี่มดเอาอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาให้

"โอ๊ะ!"อยู่ๆก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาแถมยังรู้สึกหน้ามืดอีกจะหายก็ไม่หายมาเจอฝนเข้าไปเป็นหนักขึ้นแน่

"ข้าวก็ยังไม่ได้กิน"ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องมาโดยอาศัยเกาะกำแพงเอา

ปึก~

"ในตู้เย็นมีนมกินนมก็ได้"ฉันเอานมที่อยู่ในตู้เย็นเทใส่แก้วก่อนจะดื่มรวดเดียวหมดและก็เทใา่แก้วอีกรวมๆแล้วฉันกินนมไปถึง3แก้ว

"อ้าว!คุณเฟย์พี่นึกว่านอนไปแล้วซะอีก"

"เพิ่ง2ทุ่มเองค่ะ^^"ฉันพูดพร้อมยิ้มให้พี่มด

"อาหารก็หมดแล้วซะด้วยพอดีวันนี้คุณหญิงสุมลมาทานอาหารที่นี่นะค่ะ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะเดี๋ยวเฟย์ทานมาม่าก็ได้เหลือตัเงห่อนึง"

"โถ่คุณเฟย์อย่าประชดสิค่ะมาเดี๋ยวพี่ทำให้"แล้วฉันก็นั่งรอพี่มดในครัวเพราะไม่อยากเดินออกไปไม่งั้นก็เจอคุณพิมพ์กับพี่โทโมะอีก:(

30น.ผ่านไป

"นี่ค่ะคุณเฟย์"ฉันรับถาดที่มีถ้วยมาม่ากับน้ำจากพี่มดมาก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง

เอี๊ยด~

ปัง~

ก็อก ก็อก ก็อก~

"เอ๋!"ใครมาเคาะอะไรอีกนะ

"เฟย์"

"มีอะไร"พอเห็นว่าเป็นพี่โทโมะฉันก็เกือบจะปิดประตูใส่หน้าแล้วถ้าไม่ติดว่าเค้าเอามือมาดันไว้

"ขอโทษ"

"แค่นี้ใช่มั้ย"ถึงจะรู้สึกตกใจเล็กๆที่ไม่คิดว่าเค้าจะพูดออกมาตรงๆแต่ก็รู้สึกกว่ามันยังไม่พอให้ฉันคอยตั้ง4ชม.แล้วจะมาพูดขอโทษแค่นี้เนี้ยนะมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ?

"เฟย์พี่ติดธุระสำคัญจริงๆ"

"เข้าใจว่าธุระของพี่คือการมานั่งกินข้าวกับพิมพ์แล้วก็แม่เค้าที่บ้านโดยเปล่าให้เฟย์ยืนคอยอยู่ที่ม.คนเดียว"

"แต่มันเป็นเรื่องของธุระกิจจะไม่มาก็ไม่ได้"

"แล้วก่อนหน้านั้นจะโทรมาบอกว่าให้คอยทำไมถ้ามาไม่ได้ทำไมไม่โทรบอกห๊ะ!"ฉันเพลอตะคอกออกไปจนพี่โทโมะยังอึ้งเล็กน้อยคิดว่าฉันจะทนได้หมดทุกเรื่องงั้นเหลอะฉันมันก็เป็นนางร้ายได้เหมือนกัน!

"พี่กำลังคุยงานอยู่ถ้าออกไปคุยโทรศัพท์มันเสียมารยาท"

"แล้วการที่ปล่อยให้เฟย์คอยทั้งๆที่มาไม่ได้มันมีมารยาทตรงไหน?"

"เฟย์แยกแยะหน่อยว่าพี่จำเป็นต้องทำงาน"

"เฟย์อข้าใจว่าพี่ติดงานแต่จะโทรมาก่อนหน้านั้นทำไมว่าให้เฟย์คอย!"

"ก็พี่ไม่รู้ว่าคุณหญิงจะเข้ามาบริษัท"

"เลยปล่อยเฟย์ให้นั่งตากฝนในม.คนเดียวทั้งที่ไม่สบายเนี้ยนะ"

"ก็พี่บอกว่าไม่ให้ไปตั้งแต่แรกแล้วเราก็ไม่เชื่อเอง"

"สรุปเฟย์ผิด"หึ!นี่สินะเถียงไปยังไงก็แพ้เค้าปล่อยให้เราคอยทั้งๆที่มารับไม่ได้แล้วยังมาโทษว่าเป็นเพราะเราไม่ยอมเชื่อเค้าตั้งแต่แรกเรื่องไม่ให้ไปเรียนอีกเหอะ!

"ไม่ใช่..."

ปัง~

ฉันพลักเค้าออกไให้พ้นทางก่อนจะปิดประตูเสียงดัง

"ถ้ามาไม่ได้วันหลังก็ไม่ต้อวสัญญา...ฮึก"