Jealous...ไม่ใช่อิจฉาแต่ว่ามันรักเธอ

"เควินนนน"พอตื่นมาก็เดินไปห้องเควินก่อนจะจัดการเรียกแล้วเรียกเล่าแต่ก็ไม่มาเปิดประตูสักทีฮี่ๆคนจะกลับบ้านแล้วนะ

เอี๊ยด~

"อ้าวไม่อยู่แฮะ"พอเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าเควินไม่อยู่ในห้องหรือว่าจะอยู่ข้างล่างแต่เอ๊ะ!เสียงอะไรอ่ะ

"เฟย์อยู่ข้างบนครับ"

"แกทำอะไรน้องฉัน!!!!"

"ผะ...ผมเปล่านะพี่เมื่อคืนเราแค่เล่นเกมส์กันไม่ได้มีอะไรเกินเลยกว่านั้น"

"ฉันไม่เชื่ออยู่ๆยัยเฟย์มานอนบ้านแกทั้งๆที่ปกติยัยนั่นไม่เคยไปนอนบ้านใครแกทำเสน่ห์น้องฉันใช่มั้ย!!"

"โอ๊ยพี่ผมเนี้ยนะทำเสน่ห์เมื่อคืนยัยนั่นมาขอผมนอนเอง"

"นี่แกกำลังดูถูกน้องฉันอยู่นะ!!!"พอลงมาข้างล่างถึงรู้มาคนที่กำลังต่อกรกับเควินอยู่คือพี่โทโมะนั่นเองว่าแต่มาได้ไงเนี้ย

"พี่โทโมะ"

"เฟย์!!!!"อยู่ๆมาเรียกเสียงดังเล่นเอาซะดุ้งเลย

"เควินเป็นไรเนี้ยหน้าซีดเชียว"

"เธอมาเคลียร์กับพี่เธอด่วนเลย"อยู่ๆเควินก็มากระซิบที่ข้างหูที่แท้ก็เป็นงี้นี้เองแหมมาหาเรื่องเพื่อนฉันได้ฮุๆ

"แกออกมาห่างๆน้องฉันเลย!!!"แล้วพี่โทโมะก็เข้ามากระชากคอเควินก่อนจะผลักไปอีกทางอะไรของเค้าเนี้ย

"พี่เป็นไรเนี้ย!?"

"กลับบ้าน!!!!"

"โอ๊ย!หนวกหูเบาๆหน่อยเซ่กำลังจะกลับเนี้ย"

"เร็วๆเลยส่วนแกถ้าน้องฉันมานอนอีกแกตาย"

"นี่หยุดเลย!เควินเป็นไรป่าว"ฉันหันไปถามคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆหลังจากที่เพิ่งโดนพี่โทโมะผลักไป

"กลับบ้าน!!"

"พี่เป็นบ้าอะไรห๊ะ!นี่เพื่อนเฟย์นะ"

"จะอะไรก็ช่างกลับบ้านเลย!!!"พอเห็นว่าเค้าเอาจริงฉันก็หันไปลาเควินรีบๆก่อนจะโดนพี่โทโมะลากมาและยัดเข้าไปในรถ

"โอ๊ยย!เจ็บ"

"...."

"พี่มาได้ไงอ่า?"แอบถามซะหน่อยเป็นห่วงก็บอกมาเดะฮ่าๆ

"คุณแม่ใช้"แม้คำตอบจะทำให้ผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็พยายามฝืนไว้ว่าเค้าอาจจะปากแข็งก็ได้ตอนแรกที่ให้ความหวังตัวเองกลับหน้าเสียซะเองคิดอะไรตื้นๆคนอย่างพี่โทโมะเนี้ยนะห่วงฉัน?

"อะ...อ้อ"ฉันหันไปมองข้างหน้าต่างก่อนจะทอดสายตาไปอย่างไร้จุดหมายฝืนแล้วจริงๆความจริงฝืนตั้งแต่เมื่อวานแล้วด้วยซ้ำตั้งแต่ที่เค้าเย็นชาใส่แต่วันนี้อะไรๆมันก็ชัดขึ้นจนคิดว่าบางทีมันอาจจะถึงจุดเปลี่ยนแล้วก็ได้...

 

บ้านไทยานนท์

ปัง~

พอเดินเข้าห้องฉันก็เดินมานั่งข้างเตียงก่อนจะฟุบหน้าลงกับหัวเข่าและปล่อยโฮออกมาเจ็บจริงๆเจ็บตั้งแต่ที่เค้าบอกว่าเราเป็นแค่รุ่นน้องเจ็บตั้งแต่ที่เค้าทำเย็นชาใส่เจ็บตั้งแต่ที่เค้าลืมไปรับเจ็บทุกการกระทำที่เปลี่ยนไปของเค้าหรือว่าเป็นเพราะฉันทำให้เค้าต้องหมั้นด้วยทั้งๆที่ใจจริงแล้วเค้ามีคนที่รักอยู่ก่อนมันอาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้ฉันมันก็แค่รุ่นน้องคนนึงแค่นั้นเอง

"ฮึก..เฟย์ขอโทษ...ฮือ"ขออยู่เงียบๆสักพักเถอะนะตอนนี้ไม่ไหวจริงๆทำไมถึงรู้สึกอ่อนแอได้ขนาดนี้พรุ่งนี้คงต้องไปมหาลัยเองอีกสินะไม่มีลุงคนขับรถคอยมารับแล้วเนื่องจากโตพอที่จะดูแลตัวเองได้เค้าก็แค่ไม่สนใจเราเฉยๆหรือว่าที่ผ่านมาฉันคาดหวังมากเกินไปพออะไรๆเปลี่ยนไปมันเลยทำให้หัวใจฉันอ่อนแอ?

 

เช้าวันใหม่

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

"เฟย์"

"..."

"ยัยเฟย์!"

"...."

"เฟย์เลิกคลาสตั้งนานแล้ว!"

"ห...หา"

"เป็นไรเนี้ยเหม่อตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ"ฮึ่ย!เป็นไรเนี้ยทำไมน้องคิดแต่เรื่องพี่โทโมะด้วยขนาดเค้ายังไม่คิดถึงฉันเลย

"ปะ...เปล่ากลับบ้านกัน"

"แต่เฟย์วันนี้ฉันบอกแกแล้วนะว่าพี่ป๊อปมารับ"

"อะ...เออนั่นสิงั้นแกไปก่อนเลยก็ได้ฉันยังไม่อยากกลับอ่ะ"

"เฮ้อ....อ่าๆงั้นฉันไปแล้วนะ"

"อือ"พอฟางเดินออกจากคลาสไปฉันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยโชคดีที่วันนี้คลาสเลิกเร็วและไม่มีการใช้ห้องต่อไม่งั้นคงต้องออกไปข้างนอก:(

เอี๊ยด~

ได้ยินเสียงเปิดประตูเลยเงยหน้าขึ้นดูแต่คนที่เข้ามาในห้องนั้นทำให้ฉันเหวอพะ...พี่โทโมะมานี่ได้ไง!?

"พี่มาได้ไง"ฉันถามในขณะที่เค้าก็เดินเข้ามาเรื่อยและนั่งข้างๆฉันในที่สุด

"มารับคนแถวนี้กลับบ้าน"เหอะ!สำนึกผิดรึไงที่เมื่อวันก่อนลืมมารับนะ

"..."แต่ฉันก็ไม่สนใจฟุบหน้าลงกับโต๊ะต่อ

"เฟย์"เรียกไปเถอะฉันไม่ใช่คนที่เจ็บแล้วไม่จำถ้าเห็นว่าฉันยังมีความหมายอยู่ก็เลิกทำอะไรตามใจตัวเองสักที

"..."

"ฉันขอโทษ"ขอโทษ??มาพูดอะไรตอนนี้ตอนที่มันสายไปแล้ว

"เรื่องอะไรล่ะ"แต่ฉันก็กวนเค้ากลับไปให้เข้าใจว่ามันทชมีหลายเรื่องจนจำไม่หมด

"ก็ทุกเรื่อง..."

"งั้นเฟย์ก็ขอโทษด้วยที่ไม่รู้ว่าทุกเรื่องของพี่มันเรื่องไหนบ้าง"ฉันพูดจบก็เดินออกจากห้องไปขนาดจะมาขอโทษยังไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรบ้างแค่เหมารวมว่าทุกเรื่องคิดว่าฉันจะให้อภัยง่ายๆรึไงเมื่อวานก็เย็นชาใส่พอมาวันนี้ก็ทำมาเป็นอ่อนโยนฉันตามอารมณ์เค้าไม่ทันจริงๆ!

"แต่เฟย์พี่พยายามทำดีที่สุดแล้วนะ"เอ๊ะ!ประโยคเมื่อกี้??เมื่อกี้พี่โทโมะแทนตัวเองว่า'พี่'รึเปล่าช่างเถอะหูฉันคงฝาดเค้าคงจะลงทุนแทนตัวเองว่าพี่หรอกนะกับคนที่ไม่มีความหมายอย่างฉัน

"เฟย์ก็ทำดีที่สุดแล้วเหมือนกันถ้าพี่'อุส่า'พยายามทำเพื่อเฟย์ก็พอเถอะเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"

"พี่ไม่ได้อุส่าทำเพื่อเฟย์แต่พี่ทำด้วยใจจริงๆ"ดะ...เดี๋ยวนะเมื่อกี้เค้าแทนตัวเองว่า'พี่'อีกแล้วเหลอะฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย?

"มะ...เมื่อกี้พี่แทนตัวเองว่าอะไรนะ"ถามสีกหน่อยเพื่อความหมั่นใจก็เขินอยู่นะแต่อยากรู้มากกว่า

"ก็'พี่'ไงไม่ชอบเหลอะ"ชัดเลยยทำไมนอบได้หน้าตายแบบนั้นนะทั้งที่หัวใจฉันมันสั่นขนาดนี้เนี้ย-//////-

"ปะ...เปล่าไม่ได้ไม่ชอบแต่เอ่อ...มันแปลกๆ"

"เหลอะ?แล้วตกลงหายโกรธพี่ยังเนี้ย"

"มีสิทธิ์โกรธด้วยเหลอะ?"ฉันไม่ได้ถามเพราะต้อวการประชดประชันแต่อย่างใดแต่มันแค่ติดค้างอยู่ในใจมาตั้งนานแล้วต่างหาก

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะห๊ะก็เราคู่หมั้นกันนิ"พ....พูดอะไรออกมานะรู้ตัวบ้างมั้ยโอ๊ย!เขินนะเขิน-/////-

"เอ่อ...ช่างเถอะ"พอหาทางออกไม่เจอก็จัดการตัดบทสนทนาโดยกานเลี่ยงที่จะพูดถึงทันที

"ไม่ต้องมาตัดบทง่ายๆเลยนะตกลงหายโกรธพี่รึยัง"

"หะ...หายแล้วก็ได้โอ๊ย!พี่หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ"แล้วฉันก็จัดการพูดให้มันจบๆไปก่อนที่จะเขินไปมากกว่านี้

"ฮ่าๆโอเคสรุปเราไม่หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย"

"ชะ...ใช่ค่ะ"สาบานว่าฉันไม่ได้หน้าแดง-//////-

"งั้นไปกันเถอะ^^"แล้วพี่โทโมะก็เดินมาจับมือฉันก่อนจะพาไปที่รถแอบเห็นผู้หญิงที่เดนผ่านมองเค้าด้วยแฮะเดี๋ยวเหอะๆนี่คู่หมั้นฉันย่ะ-_^

 

 

 

 

 

 

เค้ารู้สึกว่าคนที่อ่านนิยายมีแค่ไม่กี่คนและเม้นส่วนใหญ่ก็คนเดิมๆทั้งนั้นถึงอ่านเยอะมากแต่เม้นน้อย

เค้าเลยคิดว่าถ้าครั้งนี้ลงนิยายไปแล้วภายใน30นาทีไม่มีเม้นเลยจะไม่อัพนิยายเป็นเวลา1อาทิตย์

และถ้าเม้นไม่ถึง145เค้าก็จะไม่อัพอีกเหมือนกันเปล่าเรื่องมากแต่คนที่ซุ่มอยู่ทำไมไม่เม้นมั้ง

นิยายก็ใกล้จะจบแล้วขอแค่เม้นทำไมถึงทำไม่ได้ไม่ได้ขออะไรเยอะแยะเพราะที่ผ่านมาก็เฉยๆมาตลอด

แต่นี่พอเห็นว่าลงนิยายไปทีไรอ่านเพิ่มแต่ไม่มีเม้นเลยทั้งๆที่ผ่านมาจะ30นาทีแล้ว

เลยคิดว่าถ้าครั้งต่อไปภายใน30นาทีไม่มีเม้นควต้องรอไปอีก1อาทิตย์ถึงจะมาอัพตอนไหน

ปล.ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะไม่อัพนิยายแต่ขอแค่เม้นเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง

ส่วนคนที่เม้นบ่อยๆขอบคุณมากกเป็นกำลังใจที่ดีในการอัพนิยายทุกตอน

และหวังว่าจะเป็นอย่างงี้ต่อไป