หล่อ ร้ายให้นายสิบคะแนนเต็ม!

เอี๊ยดดดดดด
รถเมล์เบรกเเรงอย่างฉับพลัน ฉันเสียหลักหงายหลัง เเต่วงเเขนของคนที่อยู่ใกล้ๆก็ขว้าเอวฉันไว้ได้ทัน กลิ่นหอมของเขายิ่งชัดเจนมากขึ้นเมื่อสันจมูกฉันชิดกับหน้าอกเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ พลันสายตาก็เหลือบมองเนื้ออกเนียนในซอกเสื้อเชิ้ตที่ไม่ติดกระดุมอย่างถือวิสาสะ
ป๊อปปี่:อ่ะเเฮ่ม
ร่างสูงกำหลังกอดฉันอย่างหลวมๆเเกล้งกระเเอม
ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา(--)
ป๊อปปี่:เธอนี่มันโรคจิตจริงๆ
ฟาง:หะ...หา?
เขาทำที่ก้มหน้ามองหน้าอกตัวเองเเล้วเหลือบสายตาขึ้นมายักคิ้วให้ฉันเป็นเชิงบอกว่ารู้นะว่ากำลังมองตรงไหนของเขาอยู่  ฉันรีบผละตัวออกจากเขาทันที  เเต่ยิ่งผละตัวเองเท่าไรก็ยิ่งเหมือนเข้าใกล้เขามากขึ้นเท่านั้น
รู้ตัวอีกที่ก็เห็นว่าตะขอกระโปรงฉันกำลังเกี่ยวกับซิปกระเป๋าสะพายของเขาอยู่ ฉันพยายามเเกะออกให้เร็วที่สุดเพื่อให้พ้นไปจากสถานการณ์ที่น่าอับอายนี้  เเต่...
ตึก!
 ไอ้ตะขอบ้านี่มันเกี่ยวกับซิปนั่นไม่ยอมหลุดเลย อ๊ากกก ฉันจะทำยังไงดี!อายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดไว้ในซอกหลืบไหนของรถเมล์เเล้วTOT โฮๆ
ป๊อปปี่:
ไอ้คนที่ยืนอยู่นิ่งๆอมยิ้มใหญ่
ฟาง:ออกสักที่เซ่!
ฉันหมดความอดทนที่จะเเก้มันอีกต่อไปจึงกระชากขอบกระโปรงตัวเองไปมาเพื่อดึงมันออกให้ได้ ช่างหัว
กระโปรงมันเเล้ว ตะขอเสียยังซ่อมได้ เเต่หน้าเสียนี่ซ่อมไม่ได้จริงๆTTOTT!
ป๊อปปี่:เฮ้ เดี๋ยวสิ ใจเย็น
หมอนี่ดึงกระเป๋าตัวเองกลับเมื่อเห็นว่าฉันเริ่มใช้ความรุนเเรง
ฟาง:อ๊ากกก ปล่อยฉันนะๆ
ฉันโวยวายพลางดึงัตวเองออกอย่างไม่สนใจเสียงปราม
ป๊อปปี่:หยุดดิ้นซะที!
ฟาง:ก็มันไม่ยอมออกนี่!
ป๊อปปี่:หยุด...
เเควกกก!
(นั่นเสียงอะไรอ่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ)