หล่อ ร้ายให้นายสิบคะแนนเต็ม!

แอ๊ด....

  เสียงประตูเปิดออกคั่นจังหวะสงครามเล็กๆที่กำลังเกิดขึ้น ทุกคนต่างพากันหันไปมองที่ประตู แล้วฉันก็เจอเรื่องที่น่าระทึกใจมากกว่าเดิมเมื่อหนุ่มคนที่ยืนค้ำประตูห้องนั้นช่างคุ้นตาเอาเสียเหลือเกิน

   หมอนี่มัน...ไอ้คนที่เพิ่งทำกระโปรงฉันขาดบนรถเมล์!!!

ฟาง : O_O

...

ตกอยู่ในความอึ้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด...

ฉันรีบสาวเท้าไปที่หน้าประตูแล้วยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเขาราวกับเห็นผี

ฟาง : นาย!!! O_O

ป๊อปปี่ :   :)

เขื่อน : พวกนายรู้จักกันด้วยเหรอ

ไอ้คนสูบบุหรี่ย่นคิ้วถาม

จงเบ : นั้นสิวะไอ้ป๊อปรู้จักยัยนี่ด้วยเหรอ

ป๊อปปี่ : เปล่า

คนที่ประตูยักไหล่

โทโมะ :  เออ ไอ้ป๊อป ยัยนี่คืออาจารย์ที่ปรึกษาที่ว่าน่ะ

  เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันอย่างช้าๆท่ามกลางของสายตาทุกคนที่กำลังจับตามองอยู่

ป๊อปปี่ : อาจารย์ที่ปรึกษางั้นเหรอ...ฮึ

เขาแสยะยิ้มราวกับฉันได้ตกเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาเรียบร้อยแล้ว สายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นของเขามันดูน่ากลัวเป็นพิเศษ TTOTT  โฮๆๆๆ จะซวยไปถึงหนายยย! หนีหมอนี่จากรถเมล์ แต่ดันได้มาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาอีก กรี๊ดดดดดด!

ฟาง : ยะ...ยินดีที่ได้รู้จัก เราไม่เคยเจอกันเลยนะเนี่ย TOT

แงๆฉันอยากเริ่มใหม่ ลืมเรื่องบนรถเมล์นั้นไปเถอะนะ!

ป๊อปปี่ :  :)

ไม่ต้องมายิ้มมม ยิ้มทำมายยย กลัวแล้ว แงงงงงง TT^TT

ป๊อปปี่ : โทษทีครับอาจารย์ที่มาสาย พอดีว่าผมติดธุระอยู่ที่สถานีตำรวจ

เฮือกกกกกก!

ฉันก้าวถอยหลังหนีหนึ่งก้าวพลางจ้องเขาแบบหวั่นๆ เหงื่อเริ่มตก ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด(เล็กน้อย) นัยน์ตาอันแน่วนิ่งของเขาที่กำลังจ้องมามันทำให้ฉันเสียวไปถึงสันหลัง

ฟาง : ฉะ...ฉันลาออกไม่ได้! ยังไงฉันก็จะไม่มีวันลาออก!

ขวับ!

ป๊อปปี่ยื่นนิ้วเรียวยาวมาจับคางฉันเบาๆน้ำเสียงอ่อนหนุ่มของเขาฟังดูร้ายกาจอย่างขัดแย้ง

ป๊อปปี่ : เธอจะเอาเสื้อฉันมาคืน แล้วจากนั้นเธอก็จะไปลาออกหรือว่าเธออยากให้ฉันวาดสัดส่วนของเธอลงบนกระดานดำหน้าห้องเป็นของขวัญด้วยล่ะ?

ฟาง : ...!!!

ฉันอ้าปากค้างรอบที่ร้อยของวัน...ตาเตอเบิกกว้างแทบคุมสติไม่อยู่

ป๊อปปี่ : ออกจะน่าประทับใจขนาดนั้น ฉันจำได้ทุกรายละเอียดเลยนะ :)

....!!!!!!!!!