I'm Sorry ขออภัยความรักกำลังสะดุด

 
 
 
การที่ฉันไม่แสดงออกไม่ได้แปลว่า...ฉันไม่รัก
                                         ป็อปปี้ 
 
 
ตายล่ะ จะต้องไม่ทันแน่
 
             ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงพี่ "ป็อปปี้" จะแข่งเทควันโดเสร็จยัง ทั้งๆที่จะไปให้เห็นเป็นคนแรกแท้ๆ  ต้อง
กลายเป็นคนสุดท้ายแน่เลย 
 
"ฟาง แกยังจะเข้าไปอีกเหรอมันจบแล้วน่ะ"
 
"ฉันต้องเข้าไปให้ได้สิเฟย์''
 
"นั้นฉันรอข้างนอกน่ะ คนมันเยอะ"
 
"อืม"
 
แฮ่กๆ
 
             ในที่สุดฉันก็ฝ่าฝูงคนมาได้แล้ว ฉันเห็นครูฝึกตบบ่าพี่ป็อปปี้และเดินจากไป ส่วนสาวที่ตั้งใจจะเอาน้ำมา
ให้ตอนแรกพอเห็นสายตาฟาดฟาดงาของพี่ป็อปปี้ก็พอกันหนีหมด
 
"พี่หมี"
 
"-_-++"
 
"=()= เฮือก!"
 
         ทันทีที่ฉันส่งเสียงออกไปก็ได้รับสายตาที่แหลมคมลงมาที่หัวใจ และพอพี่หมีเห็นว่าเป็นฉันก็ยิ่งส่งสายตาอันแหลมคมลงมาอีก
 
"เธอมาทำไม"
 
"ฉันมาเชียร์พี่ พี่อย่าเสียใจไปเลย "
 
"ทั้งๆที่เธอไม่ได้มาดูฉันแช่ง แล้วเธอมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้ น่าหงุดหงิดที่สุด"
 
" ฉัน...ขอโทษ" 
 
"หุบปาก!" 
 
"เฮือก!"
 
"ถ้าอยากไถ่โทษ เธอไม่ต้องโผล่หน้ามาหาฉันอีก" 
 
"T.T"
 
"แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าหมีอีก มันน่ารำคาญ!"
 
        แล้วพี่หมีก็เดินจากไป ไม่กลับมามองฉันอีก ฉันจะเข้าข้างตัวเองได้ไหมที่พี่หมีแพ้เพราะฉันมาเชียร์ไม่ทัน
เพราะฉันได้ยินว่าพี่หมีไม่มีสมาธิ เหมือนกำลังมองหาอะไรบางอยู่ สิ่งที่พี่หมีมองหามีสิทธิเป็นฉันไหม
 
 
 

ฝากติดตามด้วยเรื่องนี้เราจริงจังแล้ว
เม้นกันให้กำลังใจเราด้วย
เม้นเยอะน่ะ ถ้าเยอะมาเท่าไรจะอัพเร็วเท่านั้น